Την ώρα που η τελική αποκάλυψη των επιπτώσεων της πρόσφατης συμφωνίας κυβέρνησης – δανειστών πλησιάζει, δύο σημαντικά γεγονότα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το πρώτο αφορά στην έρευνα του Ενιαίου Δικτύου Συνταξιούχων που αποκαλύπτει πως 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι «βουλιάζουν» στη φτώχια με εισόδημα 380 € το μήνα. Το δεύτερο οι προσπάθειες, προτροπές και παραινέσεις από διαφορετικά κέντρα εξουσίας για «συνεννόηση» των πολιτικών δυνάμεων της χώρας «για το ξεπέρασμα της κρίσης».
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα (όπως μαρτυρούν και οι αναρίθμητοι εμφύλιοι που έχουμε κάνει) ούτε ιδιαίτερη κουλτούρα συνεννόησης έχουμε, αλλά και τα πολιτικά κόμματα την θυμούνται μόνο όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, ενώ επιδεικτικά την σνομπάρουν όταν έχουν το «πάνω χέρι».
Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ υπήρξε εξόχως εμπρηστική, διχαστική έως και εμφυλιοπολεμική, κάτι για το οποίο δικαίως κατηγορούνται, αλλά και που προσδίδει στα αποτελέσματα της διακυβέρνησης τους μεγαλύτερη έμφαση. «Αφού η τελευταία μας ελπίδα για επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση απέτυχε παταγωδώς, σημαίνει πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν», είναι η σκέψη που έρχεται στο μυαλό όλων, ειδικά από τη στιγμή που ρήξη με την Ευρώπη εισηγούνται μονάχα περιθωριακά κόμματα και το ΚΚΕ (με τη διαφορά ότι το ΚΚΕ σαν σοβαρό κόμμα δεν θα υποστήριζε ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια πολιτική).
Από την άλλη, μπορεί ο λόγος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να υπήρξε και μερικώς ακόμα να είναι εμφυλιοπολεμικός, η πολιτική του όμως υπήρξε ακριβές αντίτυπο όσων προηγουμένως κατηγορούσε. Απλά οι καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις έκαναν μεγαλύτερο το λογαριασμό που έστειλε στον ελληνικό λαό.
Οι πιθανότητες άρα να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στη δυναμική αντιπολίτευση, στα συλλαλητήρια, τις δημόσιες δίκες και τελικά στον τορπιλισμό κάθε κυβερνητικής προσπάθειας είναι μηδαμινές, πολύ περισσότερο που η πολυδιάσπαση της κεντροαριστεράς θα επιτρέψει στον Αλέξη Τσίπρα να ηγεμονεύσει το χώρο περιμένοντας τη μεγάλη επιστροφή.
Η χώρα θέλει συναίνεση ουσίας, όχι πλαδαρές, απολιτικές κυβερνήσεις, η εποχή αυτή πέρασε όταν έπεσε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Η χώρα για να αναπτυχθεί χρειάζεται ριζικές μεταρρυθμίσεις σε διοίκηση, δικαιοσύνη, φορολογία και φυσικά στην παιδεία που πρέπει να θωρακιστούν συνταγματικά ώστε να μην μπορούν να αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι.
Η έλλειψη σταθερότητας κοστίζει κοινωνικά και οικονομικά πολύ περισσότερο από την εφαρμογή ακόμα και του χειρότερου προγράμματος, γιατί εκεί τουλάχιστον ξέρεις τι να περιμένεις. Η αβεβαιότητα του να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει και μάλιστα αναδρομικά, πραγματικά σκοτώνει την οικονομία. Τα πολιτικά κόμματα λοιπόν μπορούν και έχουν κάθε δικαίωμα να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται προωθώντας την ατζέντα τους.
Αρκεί να επιτρέψουν στην κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές να κάνει αυτά που πρέπει έτσι κι αλλιώς να γίνουν. Διαφορετικά σε λίγα χρόνια οι συντάξεις των 380 € θα είναι ο κανόνας.
- Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations Gen.Edu.Gr