Πολλές είναι τα τελευταία χρόνια οι αναφορές στο μακροχρόνια σημαντικότερο ελληνικό πρόβλημα: της υπογεννητικότητας. Μπορεί επειδή το σήμερα δεν μας αφήνει και πολλή ενέργεια να σκεφτούμε το αύριο να μην απασχολεί ιδιαίτερα την κοινωνία μας, αρχίζει όμως και απορροφά ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στις συζητήσεις καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένο με το άλλο μεγάλο ελληνικό πρόβλημα: το ασφαλιστικό. Εξ αντανακλάσεως λοιπόν η αύξηση του ενδιαφέροντος ενός θέματος που θα έπρεπε καθημερινά να απασχολεί όλους, κοινωνία, κυβέρνηση και βουλή.
Χιλιάδες είναι τα παιδιά που βρέθηκαν εκτός του προγράμματος επιδότησης του ΕΣΠΑ για φιλοξενία σε παιδικούς σταθμούς, με τον αριθμό να ξεπερνά τις 40.000. Λόγος η μη επάρκεια των θέσεων σε παιδικούς σταθμούς γράφουν τα ρεπορτάζ, αντανακλώντας την αγωνία των οικογενειών που δεν γνωρίζουν τι θα γίνει με τα παιδιά τους. Το πρόβλημα είναι τεράστιο όχι μονάχα για λόγους οικογενειακού προγραμματισμού ή οικονομικούς, υποβιβάζεται όμως στο πλαίσιο της «άγονης» κομματικής αντιπαράθεσης.
Αν απλά σκεφτούμε ότι την δεκαετία του 1920 ζούσαν στην Ελλάδα 6,2 εκατομμύρια άνθρωποι και στην Τουρκία 13,6 ενώ σήμερα στην Ελλάδα ζουν 10,8 εκατομμύρια άνθρωπου και στην Τουρκία 78,7 αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά το πρόβλημα είναι πρωτίστως εθνικό. Αν βάλουμε στην εξίσωση πως το 2050 τέσσερις στους δέκα Έλληνες θα είναι πάνω από 60 ετών, τότε… Το κακό στην περίπτωση αυτή (όπως και στην εκπαίδευση) είναι πως οι πολιτικές δυνάμεις το βλέπουν διαφορετικά. Είναι πραγματικά θλιβερό αντί συζήτηση ανάλογη της σοβαρότητας του θέματος να βλέπεις τηλεοπτικές κοκορομαχίες.
Το δημογραφικό θα το βρίσκουμε μπροστά μας συνεχώς γιατί η κρίση επιτάχυνε τη διαδικασία. Τα νέα ζευγάρια δυσκολεύονται να δημιουργήσουν δική τους εστία, να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους, πόσο μάλλον να δημιουργήσουν και νέα ζωή. Από την άλλη όλες οι λύσεις σκοντάφτουν στο οικονομικό, αφού οι λύσεις που εφαρμόζονται στις χώρες που δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα είναι συγκεκριμένες: καθολική πρόσβαση σε βρεφονηπιακούς σταθμούς από την ημέρα που ο γονιός επιστρέφει στη δουλειά του και κλιμακωτές φοροαπαλλαγές είναι δοκιμασμένα και αποδοτικά κίνητρα.
Το κακό είναι πως μπορεί οι δημογραφικές προβολές της χώρας να φτάνουν στο 2050, τα μνημόνια όμως που οι λατρεμένοι μας κυβερνήτες μας φόρτωσαν πάνε στο 2060, δέκα χρόνια μετά. Οι φανφαρονισμοί περί «εξόδου στις αγορές» που θα φέρουν «το τέλος των μνημονίων» δεν ξεγελούν και πολλούς. Οι ευρωπαίοι μας κράτησαν στην ένωση, θα μας μειώσουν και το χρέος, να μας αφήσουν να ξαναχρεωθούμε όμως αποκλείεται. Για να μπορέσει λοιπόν η όποια ελληνική κυβέρνηση να κινητροδοτήσει τα νέα ζευγάρια από κάπου αλλού θα πρέπει να κόψει. Το κακό είναι πως έως τώρα εξαντλούν την δημιουργικότητα τους στο να βάζουν φόρους και να ψηφοθηρούν προσλαμβάνοντας από το παράθυρο της… ΕΡΤ.
- Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations Gen.Edu.Gr