Η Κυβέρνηση έχει κατανοήσει, φαίνεται, μια απλή αλήθεια. Μετά την υπογραφή του τρίτου και τέταρτου Μνημονίου, τη δέσμευση της χώρας μας και του λαού μας για μια διαρκή λιτότητα και την αποξένωσή μας από το δημόσιο πλούτο για 99 χρόνια, προσπαθεί να βρει ένα νέο «αφήγημα» για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία δύο ακόμα χρόνια και κάτι. Διαφορετικά, το γνωρίζει πολύ καλά, δεν θα αντέξει. Όσο και αν την βοηθήσουν οι γνωστοί «ξένοι», ένα μέρος του οικονομικού κατεστημένου και ένα μικρότερο μέρος του παραδοσιακού πολιτικού κατεστημένου ενόψει της τρίτης και, ενδεχομένως, τέταρτης αξιολόγησης.
Για αυτό και έχει αποφασίσει μια συγκεκριμένη στρατηγική. Την πολιτική οξύτητα και πόλωση. Στην οικονομία δεν την «παίρνει». Ο μέσος πολίτης διαρκώς φτωχοποιείται. Πού, λοιπόν μπορεί να αναπτύξει ένα νέο «αφήγημα»; Τουλάχιστον, μέχρι τα πανηγύρια στη ΔΕΘ. Προφανώς, δεν αρκούν τα ψίχουλα παροχών που προαναγγέλλονται καθημερινά από τον φιλικό της Τύπο.
Δύο είναι τα πεδία για την ανάπτυξη του νέου «αφηγήματος». Το πρώτο είναι η Παιδεία και η ιδεοληψία. Το δεύτερο πεδίο είναι η κατασπίλωση των αντιπάλων της. Όχι μόνο με πομπώδεις πολιτικές κατηγορίες. Αλλά και με χρήση και κατάχρηση της δράσης συγκεκριμένων δικαστών.
Στο πρώτο πεδίο έχει εντατικοποιήσει τις προσπάθειες της τον τελευταίο καιρό. Αρχικά επέλεξε την Παιδεία. Με αναχρονιστικές διατάξεις, για να ικανοποιήσει ένα ξεπερασμένο ιστορικά κοινό, που ξεχάστηκε στους νωχελικούς καφωδειακούς διαλόγους και σκόρπιες κουβέντες. Και με διατάξεις, στα όρια της ανοχής του Συντάγματος, για να παγιδεύσει στον ίδιο βαθμό οξύτητας τους πιο απειλητικούς, σήμερα, αντιπάλους της. Και για να επανέλθει, εντάσσοντάς τους στην πιο σκληρή ακροδεξιά. Περίπου στον ίδιο χώρο που η ίδια η Κυβέρνηση συνεργάζεται αγκαλιά-αγκαλιά. Έστω και με διαφορετικά πρόσωπα. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να συγκινήθηκε ιδιαίτερα από αυτήν την αντιπαράθεση. Άλλωστε ο ίδιος ο λαός μας έχει διαμορφώσει θετικά τις σχέσεις της εκκλησίας με την κοινωνία και τον καθένα μας χωριστά. Και η πολιτεία απλώς παρακολουθεί. Και, κατά κανόνα, ακολουθεί.
Στο δεύτερο «αφήγημα» τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και περίπλοκα. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης. Από την πορεία του, φαίνεται, πως έχει επιλέξει ένα άλλο ρόλο από αυτόν που θεσμικά δικαιούται. Με τυμπανιαία και εξαιρετικά θορυβώδη μέθοδο ανακοίνωσε ότι δεν θα προσέλθει σε ένα συνέδριο της Εσθονίας η οποία ασκεί τις εξαμηνιαίες αρμοδιότητες της Προεδρίας της ΕΕ. Μπλέχτηκαν πολλοί. Και αρκετοί με μια προσωπική διάθεση διάκρισης.
Νομίζω ότι πρέπει να διατυπωθούν οι ακόλουθες θέσεις:
Η πρώτη και βασική. Δεν μπορούμε να εξισώσουμε τους Ναζί με τον Κομμουνισμό. Οι Ναζί ξεκίνησαν ως εγκληματική οργάνωση. Και παρέμειναν αδίστακτοι, χυδαίοι και φρικτά απάνθρωποι μέχρι το τέλος τους. Το Ολοκαύτωμα δεν μπορεί να σβήσει από την ιστορική μας μνήμη. Την στιγματίζει. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα ξεκίνησαν ως προσπάθεια απελευθέρωσης των καταπιεσμένων λαών της γης. Απαρνήθηκαν, όμως, από την εγκατάστασή τους και μετά, κάθε σχέση τους με τη Δημοκρατία. Ούτε αυτή η αλήθεια μπορεί να αγνοηθεί.
Η δεύτερη. Ο Στάλιν, αναμφισβήτητα, ήταν μεγάλος ηγέτης. Έκανε τη Ρωσία παγκόσμια δύναμη. Και συνέβαλε αποφασιστικά στην στρατιωτική ήττα του ναζισμού. Αν και, ο ίδιος προσωπικά διέπραξε αξιοσημείωτα πολιτικά και στρατιωτικά λάθη. Το στεφάνι αυτής της μεγαλειώδους ιστορικής νίκης ανήκει, βέβαια, στο ρωσικό λαό και στους σοβιετικούς πολίτες με τη θυσία εκατομμυρίων ζωών. Τέτοιους, όμως, ηγέτες η ιστορία γνωρίζει αρκετούς. Ο ίδιος ο Στάλιν διέπραξε εγκλήματα με θύματα εκατομμύρια ανθρώπων. Και με τις γνωστές εκκαθαρίσεις με εργαλεία τις διαβόητες «Δίκες» της Μόσχας. Και με τις μαζικές «δολοφονίες» στη βίαιη κολεκτιβοποίηση και εκβιομηχάνιση, στις δεκαετίες του 20 και του 30.
Η τρίτη. Ο αντικομμουνισμός αποτέλεσε σημαία για άφρονες δικτάτορες. Η μνήμη της Δικτατορίας του 1967-1974 είναι νωπή. Ας μην σπεύσουν μερικοί να σηκώσουν τις σημαίες μιας εθνικής προδοσίας.
Η τέταρτη. Ας μην ψάξουμε πολιτικά συστήματα, που είναι απολύτως αθώα από μια αυθαίρετη βία. Και οι δυτικές αναμφισβήτητα Δημοκρατίες έχουν διαπράξει εγκλήματα. Το διαρκέστερο; Η αποικιοκρατία που μεταμορφώθηκε σε πολυεθνικές εταιρείες. Ούτε από την άλλη να μετρήσουμε την βαρβαρότητα με τον αριθμό των νεκρών. Ένα πολιτικό σύστημα μπορεί να εγκαλεσθεί και για τη δολοφονία ενός και μόνο πολίτη.
Η πέμπτη. Η απομόνωση της χώρας μας από τέτοιες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες οδηγεί στην περιθωριοποίησή της. Η συμμετοχή σε συνέδριο δεν σημαίνει αντιγραφή και αποδοχή των προθέσεων και των απόψεων του διοργανωτή, στο σύνολό τους. Ή επί της αρχής τους.
Πρώτο Θέμα, Κυριακή 27.8.2017