Με απόλυτη επιτυχία διοργανώθηκε η εκδήλωση στη Σούδα
Την Κυριακή 27 Αυγούστου 2017 στην παραλία του Βλητέ Σούδας αναβίωσε για μια ακόμα χρονιά με επιτυχία το ψάρεμα του “κωλοβρέχτη” ή γρίπου, παρουσία δεκάδων μικρών και μεγάλων που βρέθηκαν εκεί.
Η εκδήλωση που διοργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία από τους κατοίκους της περιοχής, ξεκίνησε με επιμνημόσυνη δέηση για τους ψαράδες που έχουν φύγει από αυτή την ζωή ενώ ρίχτηκε συμβολικά και ένα στεφάνι στη θάλασσα.
Στην παραλία υπήρχε έκθεση παλιάς φωτογραφίας με θέμα τους ψαράδες και το λιμάνι της Σούδας, από το πλούσιο προσωπικό αρχείο φωτογραφιών του ερασιτέχνη φωτογράφου Σταύρου Μυριδάκη.
Ακολούθησε η παρουσίαση του συγκεκριμένου τρόπου αλιείας από έμπειρους Σουδιανούς ψαράδες ενώ ταυτόχρονα το παιδικό χορευτικό τμήμα και το χορευτικό τμήμα ενηλίκων του Χορευτικού ομίλου «Αροδαμός» υπό την επίβλεψη της χοροδιδασκάλου κ. Άννας Πατεράκη χόρεψαν στην παραλία νησιώτικους χορούς, (Νησιώτικο συρτό, Μπάλο, Ικαριώτικο Συρτό, Κουλουριώτικο, Χασαποσέρβικο).
Στη συνέχεια για τους ψαράδες της παλιάς εποχής που με την δύσκολη δουλειά τους μεγάλωσαν γενιές Σουδιανών, μίλησε ο κ. Σταύρος Μυριδάκης:
«Αγαπητοί φίλοι,
Είμαι βέβαιος ότι όλοι μας κατά την σημερινή εκδήλωση αισθανόμαστε μεγάλη συγκίνηση. Σήμερα τιμούμε τους ψαράδες της Σούδας. Τους αρχαιότερους αλλά και τους σύγχρονους. Των παρελθόντων ετών αλλά και του παρόντος αιώνος. Τιμούμε και ενθυμούμαστε σήμερα όλους εκείνους τους αλησμόνητους οικείους, γνωστούς και συγγενείς μας, τους ντόπιους και γηγενείς αλλά και τους κατατρεγμένους μικρασιάτες Έλληνες πρόσφυγες, που ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στο τόπο μας, στην καινούργια πατρίδα τους και όλοι μαζί από κοινού έζησαν αρμονικά, εργάστηκαν και συνεργάστηκαν, μόχθησαν και πάλεψαν στα γαλάζια θαλασσινά νερά του λιμανιού της Σούδας.
Η πεζότρατα, ο κολοβρέχτης με τη ρουκάνα δηλαδή, ο γρίπος, το γρι-γρι, η ανεμότρατα, το παραγάδι, αποτελούσαν την μέθοδο της αλιευτικής τέχνης τους και τα αλιευτικά εργαλεία τους. Ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση αδιάκοπος και δύσκολος, ο μόχθος σκληρός και επίπονος. Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός. Από τα βαθιά μεσάνυχτα στις 3 ή 4 η ώρα που χτυπούσαν την πέτρα του ψαρά για εγερτήριο, μέχρι την αργά το βράδυ. Για να βγει το μεροκάματο, να μοιραστεί το μερτικό, για να βοηθηθεί η οικογένεια. Για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή. Με την τίμια εργασία, με τα ροζιασμένα χέρια και τον ιδρώτα του προσώπου. Ακόμη και οι γυναίκες επιστρατευμένες στην βιοπάλη και στον οικογενειακό αγώνα για επιβίωση. Με το ράψιμο και το μπάλωμα των διχτυών. Και κάπου κάπου η ανέλπιστη αλλά χαρμόσυνη αγγελία, ότι το τάδε γρι-γρι έβγαλε τόσες χιλιάδες παλαμίδες, ξεσήκωνε κυριολεκτικά τον κόσμο και γέμιζε με χαρά τις γειτονιές.
Έτσι τα χρόνια εκείνα κυλούσε και προχωρούσε η ζωή και ήλθε σταδιακά η ανάπτυξη στον τόπο μας. Η πόλη μας μεγάλωσε. Καινούργια σπίτια κτίσθηκαν. Τα παιδιά μας έμαθαν γράμματα και σπούδασαν. Έγιναν δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, επιστήμονες. Και όλα αυτά από τη θάλασσα μας, το λιμάνι μας. Από τον κόλπο της Σούδας, το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Κρήτης. Με αυτό το μικρό μεροκάματο του ψαρά. Εκείνου που καθημερινά θαλασσοπνιγόταν. Που έλεγε στο παιδί του: «παιδί μου εγώ είμαι εδώ. Εσύ προχώρησε στο σχολείο, στα γράμματα, στις τέχνες, στις σπουδές σου».
Ας κρατήσουμε για πάντα μέσα μας την μνήμη αυτών των σπουδαίων ανθρώπων ανεξίτηλη και ζωντανή. Αγαπημένοι μας και αλησμόνητοι ψαράδες. Μας αφήσατε άριστα παραδείγματα ανθρώπων που ξέρουν να μάχονται και να παλεύουν στη ζωή και μας δώσατε μεγάλα μαθήματα αγάπης και αλληλεγγύης. Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ!”
