Απ’ όλα περιείχε το κάλεσμα σε απεργία των συνδικάτων στην προσπάθεια να στείλουν ηχηρό το μήνυμα των διεκδικήσεων τους: Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και επαναφορά του κατώτατου μισθού τουλάχιστον στα 751 ευρώ, επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων, απόσυρση του νόμου για τις απεργίες, να μη μειωθεί το αφορολόγητο όριο και να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί για τις λαϊκές οικογένειες. Κεντρικό σύνθημα «Το τερματίσατε» και «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ τέλος έβαλαν στις διεκδικήσεις και το «Ποτέ ανοιχτά καταστήματα Κυριακές και αργίες», προφανώς για ποικιλία… Το μόνο που δεν είπαν είναι το που θα βρεθούν τα λεφτά για να γίνουν όλα αυτά, όπως και τι επιπτώσεις θα έχουν στην απασχόληση. Δεν είπαν επίσης κουβέντα για το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων και το πώς τα ανθρώπινα πλήθη αυτά θα επανενταχθούν γρήγορα στην αγορά εργασίας. Ίσως οι ελλείψεις αυτές να εξηγούν την πενιχρή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Μοναδικό αποτέλεσμα της 45ης απεργίας από το 2010 ήταν η ταλαιπωρία των Αθηναίων, αφού οι πρώτοι πρώτοι συμμετέχοντες ήταν οι μάλλον με ελάχιστα προβλήματα εργαζόμενοι του Μετρό.
Η ουσία είναι πως όπως φαίνεται δεν έχουμε ακόμα «πονέσει» αρκετά ώστε «βάλουμε μυαλό». Προφανώς πιστεύοντας ακόμα πως τα λεφτά τα βγάζουν οι «αγώνες» και τα… ΑΤΜ, με την πρώτη ευκαιρία επιστρέφουμε στις παλιές καλές συνήθειες. Ενώ τόσες φορές που το ακούσαμε θα έπρεπε και ο πιο αδαής να το έχει εμπεδώσει, δείχνουμε να μην νοιαζόμαστε καθόλου για έννοιες όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, απασχολησιμότητα… Ίσως η παρουσία μιας κάποιας οργανωμένης παρουσίας των ανέργων να άμβλυνε το πρόβλημα, καθώς κυβέρνηση και συνδικάτα δείχνουν ότι όχι μόνο δεν προσπαθούν για τη μείωση των πληθυσμών τους, αλλά ότι επιδεικτικά αδιαφορούν για τις επιπτώσεις των αποφάσεων της στις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας. Όσο για αιτήματα, η ικανοποίηση των οποίων θα απαιτούσε πόρους από το φαλιρισμένο μας κράτος (δηλαδή επιπλέον φόρους), μόνο με όρους σαδομαζοχιστικούς θα μπορούσε να ερμηνευτεί.
Πέρα από τα ευφυολογήματα των καθαρών εξόδων (που μάλλον πυροδοτούν τους… αγώνες), πρέπει να καταλάβουμε πως ο Διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ντράγκι απλά μας λέει την αλήθεια. Στην ελεύθερη οικονομία την ρευστότητα την καθορίζουν οι κυβερνήσεις, καθώς αν είναι φερέγγυες βρίσκουν εύκολα πωλητές για τα ομόλογα τους, αν όχι δεν βρίσκουν. Η ενδιάμεση του «βρίσκω, δεν βρίσκω» κλίμακα έχει να κάνει με τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Αν σου προσφέρουν παραπάνω λεφτά απ’ όσα ζητάς το επιτόκιο που πληρώνεις πέφτει, αν όχι ανεβαίνει. Από τις ελληνικές κυβερνήσεις λοιπόν, από την προσήλωση τους στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η οικονομία της πατρίδας μας εξαρτάται το αν από τον Αύγουστο και μετά θα βρίσκουμε αγοραστές για τα ομόλογα μας ή αντίθετα, αδυνατώντας να χρηματοδοτηθούμε ζητήσουμε τέταρτο μνημόνιο.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations