Της Ιωάννας Ροζάκη
Σηκώθηκα από την ετοιμόρροπη καρέκλα του δωματίου που ήμασταν εισαγωγή… Που για άλλη μία φορά, θα έβγαζα ολακερες νύκτες σε εκείνη, και άρχισα να μονολογώ..
Πάνω κάτω στο δωμάτιο, πάνω κάτω… Με τα βήματα μου, αλλοτε να είναι γοργά, και άλλοτε τόσο βαριά, που ίσα ίσα βηματιζαν…
Με τη φωνή μου που άλλοτε είχε ένταση και άλλοτε σιγοψυθιριζε..
Και όλοι… Όλοι… Ασθενείς 12-14 ετών περίπου, μάνες και πατέρες συνοδοί, απλά με χαζευαν..
Κουνουσαν το κεφάλι τους… Ένιωθα… Με καταλάβαιναν…Εξάλλου σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, γίνεσαι οικογένεια.. Τους είχα εκμυστηρευτει το Γολγοθά μας και μας συμπαραστεκοντουσαν, σαν να μου έλεγαν προχώρα Μάνα και όλοι θα είμαστε μαζί σου…
Και όσο Κουνουσαν το κεφάλι, τόσο καταλάβαινα ότι τα λόγια που ξεστομίζα, τους αγγιζαν, τόσο πολύ, που άλλες μάνες σηκωνοντουσαν και προχωρούσαν πάνω κάτω μαζί μου, άλλες πάλι, μου έσφιγγαν το χέρι, και μου έλεγαν προχώρα είμαστε μαζί σου.. Σιγοψυθοριζαν,τι έχει περάσει αυτό το παιδί, και μόνο με την ιστορία του, ένιωθαν την απελπισία μου…
Εφηβα παιδιά, βουρκωσαν, ένιωθαν τον πόνο μου.. Ακουγα…Έβλεπα…Τα αισθανόμουν όλα..
Αλλα εγώ εκεί.. Το δικό μου μονόλογο.. Ένας μονόλογος που με ενθάρρυνε, είχα βρει τα κατάλληλα ερωτηματικά, τα είχα βάλει στο μυαλό μου και τότε έδωσα την ΥΠΌΣΧΕΣΗ…
Ποια μάνα είναι αυτή που δεν θα κάνει τα πάντα για το παιδί της, όταν το βλέπει να υποφέρει και να κινδυνεύει η ζωή του; Ποια;
Στο ορκίζομαι Δημήτρη μου θα γυρίσω γη και ουρανό, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της μαμάς, για να σε κάνω καλά! Στο ορκίζομαι Δημήτρη μου αν μου ζητήσουν τη ζωή μου, για να είσαι εσύ καλά και αυτήν θα δώσω!
Στο ορκίζομαι Δημήτρη μου, να μην ξανανιωσεις αυτό το πόνο και αυτές τις αιματεμεσεις, να μην ξανάνιωσουν τρόμο τα ματάκια σου, σαν βλέπουν τόσο αίμα στο ρουχαλάκια σου και ολόγυρα σου.
Στο ορκίζομαι Δημήτρη μου, να μην τρέμουν τα χεράκια σου από φόβο, καθώς βγάζεις τόσο αίμα και προσπαθήσεις να σκουπισεις το στοματάκι σου…
Στο ορκίζομαι να μην μου ξαναζητησεις “Βοήθεια Μαμά”, στο ορκίζομαι να μην ξανακουσεις κανέναν γιατρό να λέει μπροστά σου, τι δουλειά έχετε εδώ; Στο ορκίζομαι Δημήτρη ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα σε ΑΦΗΣΩ ΕΓΏ!! Στο ορκίζομαι ότι θα κάνω τα πάντα να χαμογελάς μόνο αγόρι μου…
Στο ορκίζομαι Δημήτρη μου, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της Μαμας!!!
Και όσο τα χτύπηματα στη πλατη μου για συμπαράσταση μεγάλωναν… Οσο ο βηματισμος μου, αποκτούσε παρέα, και όσο 13χρονα με ορους στα χέρια, είχαν σηκωθεί για να βρουν χαρτομάντιλα, και να σκουπισουν τα μάτια τους, τοσο δεν φοβόμουν να τσαλακωθω.. Και αποκτουσα Δύναμη! Μου έδιναν δύναμη, την ένιωθα στα σωθικά μου, στα χέρια, στην πλάτη μου! Μια δύναμη έτοιμη να σαρώσει για χάρη του Δημήτρη μου..
Εξάλλου ποια μάνα είναι αυτή που θα τη νοιάξει περισσότερο αυτό, από το ίδιο της το παιδί!! Σίγουρα καμιά!!!!
Γύρισα στη καρέκλα μου, εκεί που θα έβγαζα ενα βράδυ, ακόμα..
Εκεί που θα ακουμπουσα τους αγκώνες μου και θα καρδιοχτυπουσα ημέρες, για το Δημήτρη μου..
Εκει που θα έπρεπε να απαντήσω σε όποια ερώτηση θα έκανε πάλι και για άλλη μία φορά δεν θα είχα ήξερα τι να απαντήσω…
Αυτή τη φορά όμως, θα ήταν διαφορετική.. Θα ξαπλώνα δίπλα του, και θα του έλεγα την μοναδική μας λύση…
5,5ετων θα αναρωτηθείς.. Και όμως κατάλαβε, θα λέγαμε σε όλο το κόσμο για την κοιλίτσα του και αν μας βοηθούσε θα πηγαίναμε σε μια άλλη χώρα για να μάθουμε τι συμβαίνει εκεί μέσα..
Του υποσχέθηκα ότι θα το καταφέρουμε.. Μια υπόσχεση που στη πραγματικότητα δεν ήξερα αν θα την εκπληρωνα.. Ήλπιζα όμως..Έπρεπε, όφειλα να ελπίζω..
Μαμά μαμά τραβά με κάμερα…Άνοιξα τη κάμερα του κινητόυ μου
Και απλά είπε, σας ευχαριστώ πολύ! Και με συγκλόνισε! Μόλις του είχα πει, οτι ο κόσμος, μας βοηθά Δημήτρη μου, όλοι! Ο καθένας ξεχωριστά! Θα τα καταφέρουμε να πάμε στην άλλη χώρα!
Κατάλαβα ότι μεγαλώνω ένα αξιόλογο παιδί, και τότε Εκλαψα… Αν και ολα πήγαιναν τόσο καλά, εγώ Εκλαψα και Εκλαψα γοερά! Σκεφτόμουν ποσα χρόνια πέρασαν και τι τρομο στο πόνο του είχα προκαλέσει.. Με έτρωγαν οι τύψεις.. Πως μπόρεσα και του το έκανα αυτό.. Πως άφησα τόσα χρόνια, τόσα χρόνια…
Χιλιες και πιο πολλές, μάνες και πατέρες, χίλιους και πιο πολλούς αδερφούς και αδερφές, απέκτησε ο Δημήτρης μου.. Όλοι αυτοί ενώθηκαν, και ο Δημήτρης μου έφτασε σε εκείνη τη άλλη χώρα!
Ο Γολγοθάς του, μπορεί να μην έχει τελειώσει ακόμα, έχει όμως τον Άσσο στο μανίκι του!!! Και τον Ασσο τον έχουν μόνο οι νικητές!! Σε λίγο καιρό, θα τον ρίξει στο τραπέζι και θα νικησει μια για Πάντα!
Σε αγαπώ Δημήτρη μου.. Σε αγαπώ μαχητή μου, πιιο πολύ από μένα.. Αυτό να θυμάσαι πάντα παιδί μου..
Αληθινή Ιστορία…
* Η Ιωάννα Ροζάκη είναι αρθρογράφος