Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να υπήρξε ο σημαντικότερος Έλληνας πολιτικός του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ξεκίνησε όμως και τελείωσε την δεύτερη και σημαντικότερη θητεία του με δύο τεράστια λάθη εξωτερικής πολιτικής.
Η εν θερμώ απόφαση για αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μπορεί να ικανοποίησε το ευαίσθητο ελληνικό θυμικό, στοίχησε όμως λίγα χρόνια αργότερα (που ζητήσαμε την επανένταξη μας), ένα συμμαχικό στρατηγείο. Λίγο πριν την αποχώρηση από την ενεργό δράση παρασύρθηκε από το λαϊκό ρεύμα και παγίδεψε (αντίθετα στα πιστεύω του) τη χώρα στην περίφημη απόφαση για μη χρήση από τη μικρή γειτονική χώρα του όρου Μακεδονία.
Ο ανιψιός του Κώστας αντίθετα, μπορεί να μείνει στην ιστορία σαν ο πολιτικός που λίγο πριν ρίξει τη χώρα στα (οικονομικά) βράχια παρέδωσε την εξουσία, πλην όμως υπήρξε ο πολιτικός με την πιο ισορροπημένη εξωτερική πολιτική. Χωρίς πολλές φανφάρες έπαιξε το χαρτί της Μόσχας με σωφροσύνη προωθώντας τα συμφέροντα της χώρας, ενώ την κρίσιμη στιγμή δεν δίστασε ούτε να κάνει το ρεαλιστικό βήμα επιτρέποντας στα Σκόπια τη χρήση με γεωγραφικό προσδιορισμό, ούτε και όταν αυτό δεν έγινε δεκτό, να δυσαρεστήσει τους δυνατούς της οικουμένης βάζοντας βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Ουσιαστικά στο σημείο εκείνο βρισκόμαστε σήμερα.
Η ανακίνηση από το πουθενά του θέματος επίλυσης της ονομασίας των Σκοπίων προκάλεσε απορία και αναστάτωση. Απορία, γιατί πραγματικά όλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε και αναστάτωση, γιατί οι πολιτικάντικες στοχεύσεις είναι εμφανείς. Το κακό είναι πως όποτε «παίξαμε» στα εθνικά θέματα με στόχο το εσωτερικό ακροατήριο το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό… Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση έκανε τη σκέψη ή αν οι «έξω» βρήκαν την ευκαιρία να οδηγήσουν τα πράγματα, το θέμα είναι πως με την ανακίνηση του θέματος οι κυβερνώντες είχαν τριπλό στόχο.
Την εθνική τους επιτυχία, την διάσπαση του αντιπάλου και τη στήριξη του συμμάχου. Η εθνική επιτυχία θα βοηθούσε στην αλλαγή ατζέντας από τα θλιβερά οικονομικά θέματα, την ώρα που η Ν.Δ. πιθανόν να διεσπάτω λόγω των γνωστών «μακεδονομάχων», ενώ ο σύμμαχος Καμμένος αγέρωχος στην άκαμπτη θέση του θα κέρδιζε εθνικιστικά ψηφαλάκια. Γρήγορα όμως η κυβερνητική τακτική αποκαλύφθηκε (οι… πανέξυπνοι βουλευτές τους δεν το έκρυβαν κιόλας) και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ξεκαθάρισαν πως κολπάκια δεν δέχονται: χωρίς ξεκάθαρη κυβερνητική απόφαση (και από τους δύο εταίρους) δεν ψηφίζουν το παραμικρό. Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας δεν γίνεται…
Τελικά όπως αποδείχτηκε και από τη δήλωση του Ρώσου υπουργού των Εξωτερικών κ. Λαβρώφ, πρόκειται για παιχνίδι επιρροής στα Βαλκάνια ενάντια των Ρώσων. Δεν γνωρίζω την κατάληξη, έχω όμως την εντύπωση πως αν η κυβέρνηση διαπιστώσει πως χάνει τις εντυπώσεις θα το γυρίσει στον ηρωικό ανένδοτο. Γρήγορα θα ξέρουμε.