Ο Γιώργος Δερμιτζάκης σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, και ανέλαβε μεγάλα έργα στην Αργεντινή. Το πάθος του, όμως, ήταν ο χορός. Ένα πάθος που γεννήθηκε στα εφηβικά του χρόνια, βλέποντας αμερικάνικα μιούζικαλ, δουλεύοντας ως πωλητής σοκολάτας στους κινηματογράφους. Αλλά και οι χοροεσπερίδες, που οργάνωναν οι Έλληνες μετανάστες, με κάθε αφορμή, ήταν «μαγευτικές» για το μικρό Γιώργο, που στόχο είχε βάλει να γίνει χορευτής.
«Φυσικά, εμένα μου άρεσαν οι ελληνικοί χοροί, που έχουν λεβεντιά, αλλά και το τάνγκο. Προσωπικά, με μάγευαν οι κρητικοί χοροί, που ξεκίνησα να χορεύω στα 14 μου χρόνια, κρυφά από τους γονείς. Αργότερα, και ενώ είχα ήδη ολοκληρώσει τις σπουδές μου και εργαζόμουν ως πολιτικός μηχανικός, ξεκίνησα τη συστηματική ενασχόλησή μου με το χορό», αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από το Μπουένος Άιρες, ο Γιώργος Δερμιτζάκης.
Χορευτικό συγκρότημα και …Ζορμπάς
Ξεκίνησε να χορεύει σε θεατρικές παραστάσεις. Άρεσε πολύ η εμφάνισή του, και έτσι χόρεψε και σε κάποιες ταινίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 δημιούργησε και χορευτικό συγκρότημα, στην Πανελλήνια Κοινότητα, με Ελληνόπουλα και Αργεντινούς.
Παράλληλα, άρχισε να κάνει δικές του χορογραφίες. Έτσι, τη δεκαετία του ΄70 ανέβασε το δικό του «Ζορμπά, El griego», που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν άλλες χορογραφίες, όπως η «Φαίδρα», η «Ψυχοκόρη», η «Ταβέρνα», κ.ά. Τα έργα ανέβαιναν πάντα με χορηγίες Ελλήνων μεταναστών που τον στήριξαν, όπως ο μεγαλοεπιχειρηματίας Οδυσσέας Γεωργάλος, για τον οποίο τρέφει ιδιαίτερη αγάπη. Ο «Ζορμπάς», όμως, του Δερμιτζάκη, συνεχίζει και σήμερα να παίζεται, με επιτυχία, όχι μόνο στην Αργεντινή, αλλά και στην Ουρουγουάη, το Περού, τη Βραζιλία, τη Χιλή κ.ά.
Παντρεύτηκε την Αγγελική Σιδεράκη, ομογενής κι αυτή, με ρίζες στη Χίο και την Καππαδοκία, της Μικράς Ασίας, με την οποία ευτύχησε να αποκτήσει δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Η Αγγελική, εκτός από καλή σύζυγος και μητέρα, είναι και παρτενέρ του στο χορό.
Το «Τάνγκο-Χασάπικο»
Μαζί συνέλαβαν την ιδέα για το «Τάνγκο-Χασάπικο», το 1985, ακούγοντας μία κασέτα που τους είχαν στείλει από την Ελλάδα, με τη μουσική από την ταινία «Τα Πέτρινα Χρόνια».
«Όταν την άκουσε η γυναίκα μου, στην αυλή του σπιτιού μας, μού είπε: Γιώργο αυτό είναι τάνγκο. Έτσι γεννήθηκε το Τάνγκο-Χασάπικο», λέει ο Γιώργος Δερμιτζάκης. Και συνεχίζει: «Θα γνωρίζετε ασφαλώς ότι οι Αργεντινοί αγαπούν την ελληνική μουσική, την Ελλάδα γενικότερα. Αρκεί να σας πω ότι προτού ξεσπάσει η κρίση στο Μπουένος Άιρες υπήρχαν εννέα ελληνικά μαγαζιά, όπου πήγαιναν όλοι για να ακούσουν ελληνική μουσική. Αλλά και ελληνικές παραστάσεις. Θυμάμαι, στο θέατρο «Alvear», ανέβηκε το 1988 η παράσταση «Μία ελληνική νύχτα», όπου με κάλεσε ο Μαραγκός και εμφανίστηκα με την Αγγελική και χορέψαμε τάνγκο-χασάπικο. Ο κόσμος έκλαιγε».
Τι είναι, τελικά το Τάνγκο-Χασάπικο;
Να πώς περιγράφει ο Γιώργος Δερμιτζάκης το «πάντρεμα» αυτό των δύο χορών, συμβόλων της Αργεντινής και της Ελλάδας: «Το τάνγκο και το χασάπικο είναι αστικοί χοροί, με ρυθμό δυο τέταρτα(quatro). Είναι χοροί που έχουν σχεδόν όμοια κοινωνικά, γεωγραφικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Το εφαλτήριο αυτής της πολιτισμικής ανταλλαγής και στις δυο χώρες είναι το λιμάνι (puerto). Αλλά και το νόημα των στίχων είναι στην ουσία το ίδιο. Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στη καρδιά μου’, είναι στίχοι τάνγκο… Τελικά, συνοψίζει την ταυτότητα μας, την ταυτότητα μου, την ταυτότητα όλων των Ελλήνων, που ζούμε στο Μπουένος Άιρες. Είμαστε Αργεντινοί και Έλληνες ταυτόχρονα. Αυτή η σύνθεση παρουσιάζεται μέσα από το τάνγκο- χασάπικο. Μέσα από το χορό μεταδίδονται οι δυο πολιτισμοί, τα συναισθήματα των δυο λαών, οι δυο ζωτικές ενέργειες, που έχουν ως αποτέλεσμα να παράγεται η συμβίωση του τάνγκο με το χασάπικο».
Το ντοκιμαντέρ
Στα 77 του χρόνια, ο Γιώργος Δερμιτζάκης, γιος μεταναστών από την Κρήτη, συνέθεσε αριστουργηματικά τις χορογραφίες του πάνω σε δύο χορούς, το τάνγκο και το χασάπικο, που έχουν ως «πατρίδα» τους το… λιμάνι (Πειραιάς-Μπουένος Άιρες), αλλά και κοινή ρυθμική αναλογία- δυο επί τέσσερα.
Η πολύ μεγάλη απήχηση του έργου ήταν και το έναυσμα για τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ, με πρωτοβουλία του Ελληνικού Πολιτισμικού Κέντρου «Νόστος» του Μπουένος Άιρες, που ολοκληρώθηκαν μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Ένα ντοκιμαντέρ, που έρχεται να αναδείξει τη σχέση του μαέστρου με τους χορευτές και την προσπάθεια του να μεταβιβάσει και να ενώσει την ελληνική και αργεντίνικη κουλτούρα, μέσω του χορού.
Το «Τάνγκο-Χασάπικο: ο χορός των λιμανιών» και προβλήθηκε στις 13 Αυγούστου, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αργεντινής, στο Μπουένος Άιρες.
Το έργο – τη δημιουργία του οποίου συνυπογράφουν: η Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα και η Χούλια Μ. Χέιμανν.