Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα με μία οικογενειακή φίλη, Γαλλίδα, η οποία λατρεύει να επισκέπτεται το νησί μας. Καλοβαλμένη αστή η παριζιάνα φίλη είναι από τα άτομα που κάνεις κουβέντα εύκολα, μεσούντος και του παγκόσμιου πρωταθλήματος στον τελικό του οποίου θα έπαιζε η ομάδα της πατρίδας της, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα συμβαίνοντα στη Γαλλία. Καθώς πιστεύω βαθιά στο ειδικό βάρος της Γαλλίας στην εξέλιξη της Ευρώπης, αλλά και στη θέληση του προέδρου Μακρόν να βάλει ξανά στις ράγες το ευρωπαϊκό τρένο, ενδιαφέρθηκα για την άποψη της για την παρούσα διακυβέρνηση της Γαλλίας.
Η φίλη μας είναι άτομο πολιτικοποιημένο και δημοκρατικό, χωρίς κομματικές προκαταλήψεις, περίμενα λοιπόν κάτι μεταξύ του «προέδρου των πλουσίων» όπως πολλοί Γάλλοι αποκαλούν τον κ. Μακρόν λόγο της θητείας του στην Rothschild και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας και του «Μικρού Ναπολέοντα» όπως τον αποκαλούν φίλοι κι εχθροί για διαφορετικούς βέβαια λόγους. Οι εχθροί ειρωνικά για να θίξουν τα μεγαλεπήβολα (και κατά τη γνώμη τους άστοχα) σχέδια του, οι φίλοι για να τονίσουν πως η Γαλλία έχει και πάλι έναν πρόεδρο αντάξιο της ιστορίας της. Το ζουμί της συζήτησης ήταν ότι ναι μεν ο πρόεδρος είναι συμπαθής, ναι μεν έχει προσόντα, πλην όμως έχει τη στήριξη των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας μαζί του και δεν μεταδίδει εμπιστοσύνη στους Γάλλους για το οικονομικό μέλλον τους. Δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο να είναι Πρόεδρος της Ευρώπης παρά της Γαλλίας ήταν το γενικό της συμπέρασμα. Ίσως (ακόμα και ασυνείδητα) δεν του συγχωρούν ότι τη νύχτα του θριάμβου του ανέβηκε στην εξέδρα με υπόκρουση την Ωδή στη Χαρά, τον ευρωπαϊκό ύμνο και όχι με τη Μασσαλιώτιδα…
Όπως την άκουσα προσεκτικά, έτσι κι εκείνη άκουσε τη δική μου εκδοχή, ότι δηλαδή εφόσον θεωρούμε την παγκοσμιοποίηση θετική (αφού μείωσε τις τιμές των προϊόντων ή διαφορετικά, αύξησε το εισόδημα των καταναλωτών), το κάθε ευρωπαϊκό κράτος μόνο του αποτελεί μικρό παίκτη στην παγκόσμια αγορά. Ακόμα και η Γαλλία με τη Γερμανία αποτελούν κουκίδες συγκρινόμενες με τις νέες γιγάντιες παγκόσμιες δυνάμεις. Η Γαλλία και η Γερμανία μόνες τους, χωρίς την Ευρώπη, θα δυσκολεύονται να ακούγονται στα διεθνή φόρα, εκεί που οι μεγάλοι της οικουμένης σχεδιάζουν το μέλλον. Αφού λοιπόν η ενωμένη Ευρώπη είναι χρήσιμη, το επόμενο ερώτημα βρίσκει αυτόματα την απάντηση του: Ανοιχτά ή κλειστά σύνορα;
Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που όπως η εκλογική δύναμη των εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη δείχνει, δεν έχει απαντηθεί επαρκώς. Την Κυριακή ωστόσο, η κατάκτηση του παγκόσμιου κυπέλου από μια Γαλλία με 15 από τους 23 ποδοσφαιριστές Αφρικανικής καταγωγής, άλλαξε τα δεδομένα, έμπρακτα αποδεικνύοντας τη θετική επίδραση της μετανάστευσης σε μια κοινωνία. Από τότε η ηγέτης των ευρωπαίων εθνικιστών Μαρί Λεπέν κρύβεται…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations