Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι έζησαν από κοντά την 11η Σεπτεμβρίου δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Θα θυμούνται πάντα με κάθε τραγική λεπτομέρεια όσα έζησαν και όσα έχασαν… Εκείνο το πρωινό, όπως αναφέρει άρθρο στο Έθνος, ο Ελληνοαμερικανός αστυνομικός Τζον Κασσιμάτης (φωτογραφία) ξεκίνησε -όπως κάθε μέρα- να πάει στη δουλειά του. Λίγα λεπτά μετά, τα πάντα άλλαξαν. Πρωταγωνιστής και αυτός της ανεπανάληπτης περιπέτειας που βίωσε η Νέα Υόρκη, ο 60χρονος, συνταξιούχος πλέον, κατάφερε να σώσει τον εαυτό του, αλλά και εκατοντάδες εγκλωβισμένους μέσα στους φλεγόμενους Δίδυμους Πύργους.
Από τη δράση του ίδιου και της ομάδας του, λίγα χρόνια αργότερα, ο Ολιβερ Στόουν εμπνεύστηκε το κινηματογραφικό \”World Trade Center\”, όπου ο χαρακτήρας του Τζον Κασσιμάτη είναι επικεφαλής της ομάδας του ηρωικού πυροσβέστη Τζον ΜακΛάχλαν, τον οποίο υποδύθηκε ο Νίκολας Κέιτζ. Στα γυρίσματα της ταινίας, που έγιναν στον σταθμό της Αστυνομίας, ο Ελληνοαμερικανός αστυνομικός γνωρίστηκε με τον δημοφιλή ηθοποιό. \”Δεν μπορούσε να πει το όνομά μου και με φώναζε ?Γκασμάτι?\”, θυμάται σήμερα. \”Μου είχε κάνει εντύπωση το πάθος του και πόσο κοντά στην πραγματικότητα κατάφερε να αποδώσει τον ρόλο του\”, λέει ο κ. Κασσιμάτης σημειώνοντας πως \”τα πρώτα 30 λεπτά της ταινίας αποτυπώνουν την τραγική εκείνη ημέρα με τον καλύτερο τρόπο\”.
Με καταγωγή από τη Σύμη και τα Κύθηρα, ο Τζον Κασσιμάτης μεγάλωσε στις γειτονιές της Νέας Υόρκης. Την τραγική εκείνη ημέρα είχε υπηρεσία και βρισκόταν από νωρίς το πρωί στο Μανχάταν.
Ανάμεσα στα 3.000 θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν και 26 Ελληνοαμερικανοί. Μεταξύ αυτών και ο κουνιάδος του ομογενούς αστυνομικού, ο οποίος εργαζόταν σε έναν από τους δύο πύργους.
Χαραγμένη στη μνήμη
Ο ίδιος ο κ. Κασσιμάτης θυμάται: \”Είχα υπηρεσία στον γενικό σταθμό των λεωφορείων. Ανοιξα τον ραδιοσταθμό για να ακούω τα νέα. Στην αρχή νομίζαμε ότι είναι κάποιο μικρό αεροπλάνο. Οτι είχαν πάρει φωτιά δέκα όροφοι. Μάζεψα το Σώμα, σταματήσαμε ένα λεωφορείο της πολιτείας, βγάλαμε τον κόσμο, το γεμίσαμε με μάσκες οξυγόνου και ξεκινήσαμε προς το σημείο. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι έχει συμβεί. Από το μισό Μανχάταν έβλεπες τους Διδύμους Πύργους. Από όποιο στενό κι αν περνούσες… Οσο πλησιάζαμε, βλέπαμε το έδαφος να υποχωρεί. Οσο πιο κοντά πηγαίναμε, βλέπαμε πτώματα. Ημασταν πέντε που γνωρίζαμε καλά τα κτίρια… ήταν χιλιάδες που έψαχναν τρόπο να σωθούν\”.
\”\”Αυτή η φωτιά δεν θα σβήσει ποτέ\”, μου είπε ένας πυροσβέστης. Πολύς κόσμος είχε πάθει σοκ. Ανέβηκα στους ορόφους και έπιανα τις γυναίκες και τις κατέβαζα στο ισόγειο, στο εμπορικό κέντρο. Στο ταβάνι έβλεπα αντλίες που έμοιαζαν με σταλακτίτες. Ο θόρυβος ήταν εκατό φορές πιο δυνατός από αυτόν του Μετρό. Επεφτε ο δεύτερος πύργος. Ο ένας όροφος κατέρρεε μέσα στον άλλον. Δεν περιμέναμε να γίνει αυτό. Ελπίζαμε ότι οι ψηλότεροι όροφοι θα έπεφταν στα πλάγια. Παντού είχε σκοτεινιάσει, ο θόρυβος μεγάλωνε κι ο διευθυντής του Σώματος μου φώναζε: ?Τρέχα να σώσεις τον εαυτό σου….
Τα τζάμια έσπαγαν, σίδερα και τσιμέντα έπεφταν βροχή… Το ωστικό κύμα μάς πέταξε δέκα μέτρα. Βούιζαν τα αυτιά μου. Ενα μέτρο μακριά μου ήταν ο διευθυντής του Σώματος και δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον. Εψαχνα με τον φακό αν υπάρχουν άλλοι ζωντανοί. Τα μάτια μας έβλεπαν σκιές. Ακούσαμε κάποιον να φωνάζει βοήθεια… Βγήκαμε έξω. Ολα ήταν γκρι… Σαν να έπεφτε χοντρό χιόνι. Βρήκα μια γυναίκα ζωντανή, την έβαλα στην πλάτη κι άρχισα να τρέχω. Εκείνη τη στιγμή λες και το έστειλε ο Θεός, πέρασε ένα φορτηγό, μπήκαμε όλοι μέσα. Δεν έβλεπα τίποτα. Δυο στενά πιο πάνω σταματήσαμε. Τα κτίρια έλειπαν…\”.
Η αγωνία των οικείων του
Η οικογένειά μου αγνοούσε την τύχη μου
Ο Ελληνοαμερικανός αστυνομικός θυμάται με κάθε λεπτομέρεια όσα έζησε σαν να μην πέρασε μια μέρα… Λίγες ώρες μετά την επίθεση, η εικόνα δεν θύμιζε σε τίποτα την άλλοτε λαμπερή μητρόπολη.
\”Δεν πήγα σπίτι μου εκείνη την ημέρα. Καταφύγαμε όλοι στις εγκαταστάσεις ενός πανεπιστημίου. Εκεί ήρθαν γιατροί, ασθενοφόρα και πολλοί τραυματίες. Μου έκαναν εξετάσεις, μου έδωσαν οξυγόνο. Τα τηλέφωνα δεν δούλευαν. Η οικογένειά μου αγνοούσε την τύχη μου. Ευτυχώς, ο γιος μου με είδε στην τηλεόραση. Επικοινώνησε μαζί μου ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, τον οποίο γνώριζα από τον σύλλογο του Αγίου Παύλου. Βρισκόταν στη Μασαχουσέτη και ζήτησε συνοδεία για να τον βοηθήσω να γυρίσει. Ηταν ο πρώτος Δεσπότης που έφτασε το ίδιο κιόλας βράδυ στους Πύργους. Ο Αγιος Νικόλαος είχε γίνει σκόνη…\”.
Απών από τους εορτασμούς
\”Εχει καταντήσει… πανηγύρι\”
Ο Τζον Κασσιμάτης τέσσερις ημέρες μετά προβιβάστηκε. Αυτός και η ομάδα του είχαν ήδη καταφέρει πάρα πολλά. \”Είμαι περήφανος. Σώσαμε το 99% από όσους μπορούσαμε να βοηθήσουμε. Τα βράδια μετά την 11η, πήγαινα στους Διδύμους και έσκαβα…\”. Φέτος είναι η 10η επέτειος της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Ελληνοαμερικανός αστυνομικός αποφάσισε να μην παραβρεθεί. \”Δεν θα πάω. Θα είναι προσβολή για τους δικούς μας ανθρώπους που χάσαμε τότε. Το έχουν κάνει πανηγύρι. Οι πολιτικοί βρίσκουν ευκαιρία για φωτογραφίες. Ομως, δεν είναι αυτό η 11η Σεπτεμβρίου. Ο Σύλλογος των πρώην αστυνομικών κάνουμε κάθε χρόνο παραμονή της μαύρης επετείου τον γύρο της Ν. Υόρκης με μηχανές, στη μνήμη όσων χάθηκαν. Ετσι απλά, χωρίς κάμερες και δημοσιότητα…\”.