Συναντάμε και πάλι στις Εσπερινές προσευχές και Παρακλήσεις των ημερών, κυρίως στην μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης που εγγίζει, την Παναγία Μητέρα μας. Την λαοφίλητη και κοσμαγάπητη γλυκιά μας Παναγία. Στην δίνη της καθημερινότητας, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται να ασφυκτιά μέσα στον εφιαλτικό στροβιλισμό των αντιθέσεων, των συγκρούσεων, των ανατροπών καί των πάσης φύσεως κρίσεων, νιώθοντας να του κλέβουν την χαρά και να βυθίζεται στο έρεβος και την απελπισία μιας φοβερής μοναξιάς, έρχεται και πάλι η Παναγία. Πεποικιλμένη τη Θεία Δόξη Της η «Πηγή της Ζωής», Εκείνη που «σώζει αεί την κληρονομίαν Της» περιμένει και εφέτος τα εκατομμύρια ανά την οικουμένη παιδιά Της, να προσκυνήσουν την θαυματουργό Εικόνα Της και να καταθέσουν ενώπιον της Σεπτής μορφής Της, τους πόνους, τα βάσανα, τις αγωνίες μα και τις προσευχές, τα αιτήματα και τις προσδοκίες μας. Μέσα στον θερινό καύσωνα, την σύγχυση, την ταραχή των καιρών, τον πόνο και την οδύνη από την τόσο άδικη απώλεια δεκάδων αδελφών μας εις την φονική πύρινη λαίλαπα της Αττικής, έρχεται το Θεομητορικό Πάσχα. Έρχεται να γαληνέψει, να συνετίσει, να χαροποιήσει, να ελευθερώσει, να αναψύχει και να ανυψώσει ψυχές και συνειδήσεις.
Με δέος στεκόμεθα σήμερα, αλλά και κάθε μέρα της ζωής μας, ενώπιον της ολόφωτης μορφής Της και επιθυμούμε, με όλη την δύναμη της ψυχής μας, να Την υμνήσουμε νικώντας τον φόβο με τον πόθο. Μέσα στο βάθος της ψυχής μας ο καθένας έχει πάντοτε αναμμένο ένα καντήλι στην χάρη Της. Ένα καντήλι για να φωτίζει τα βάσανα, τις αγωνίες, τις πτώσεις, τις πληγές, τα δάκρυα της καρδιάς μας. Ένα καντήλι για να δείχνει, να φωτίζει, τον δρόμο και τον τρόπο και της δικής μας ζωής και πορείας. Αμέτρητα και διάσπαρτα ανά την Ελλάδα τα Μοναστήρια, οι Εκκλησίες και τα εξωκλήσια, παλάτια αυτής της ταπεινής Βασίλισσας, ως σημειώνει και ο Φώτης Κόντογλου, μοσκλοβολισμένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία Της.
Διερωτώμαι όμως και συλλογιέμαι, ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές: Άραγε τι σχέση έχει με τον κόσμο της Παναγίας η σημερινή πραγματικότητα και ο κόσμος μας; «Ο κόσμος που ζούμε σήμερα είναι ένας απάρθενος κόσμος», έγραφε προφητικά; προ πολλών ετών ο μακαριστός προκάτοχος μας Μητροπολίτης κυρός Ειρηναίος. Πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια αυτά! Μολύναμε την ψυχή μας, χάθηκε το κάλλος και η καθαρότητα της. Μολύναμε και μολύνομε τον κόσμο γύρω μας και ανάμεσα μας.
Έτσι λοιπόν, αβασάνιστα και άκριτα χωρίς να υπολογίσουμε τις συνέπειες, αντικαταστήσαμε τον τίμιο και ευλογημένο γάμο με την συμβίωση. Διαβάλλαμε και διαστρέψαμε αιώνιους ηθικούς δεσμούς που εγγυώνται την ακεραιότητα του ανθρωπίνου προσώπου. Θεωρήσαμε «φυσικό» και «νόμιμο» το παιδί μας, στην τρυφερή, ευαίσθητη και κρίσιμη ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, να αποφασίζει εάν επιθυμεί να παραμείνει στο φύλλο που του χάρισε ο Θεός και η φύση, ή εάν θέλει να το αλλάξει. Υιοθετήσαμε την συμβίωση ατόμων του ίδιου φύλλου, κατατάσσοντας την ισάξια του γάμου και μάλιστα αποφασίσαμε ότι στην, παρά φύση αυτή κατά την Εκκλησία κατάσταση, μπορούν να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν παιδιά που θα αποτελούν το μέλλον της κοινωνίας και της Χώρας μας, χωρίς να αναλογιστούμε τι σημαίνει αυτό. Μολύναμε τα σύμβολα του Έθνους και της Πατρίδας μας, το Κοινοβούλιο και τον Άγνωστο Στρατιώτη, «φωτίζοντας» τα με τά… χρώματα του «φεστιβάλ της υπερηφάνειας», όπως κάποιοι το ονόμασαν. «Φεστιβάλ», όπου οι θαμώνες του, απροκάλυπτα και με περισσό θράσος, διαπόμπευαν ιερά και όσια, σύμβολα του Γένους και της πίστεως μας, όχι μόνον με την ανοχή κορυφαίων θεσμικών προσώπων, αλλά υπό τις επευφημίες και την συμμετοχή των ως και με την ένοχη σιωπή πάντων ημών. Με άλλα λόγια προδώσαμε, ξεπουλήσαμε και διαστρέψαμε την αγνότητα και καθαρότητα των νέων, κλέβοντας τους από την ζωή την ομορφιά της αγάπης και του έρωτα της ζωής και οδηγώντας τους στην παραζάλη των αισθήσεων, των παραισθήσεων, των εξαρτησιογόνων ουσιών και την φτήνια των ενστίκτων. Απαξιώσαμε δηλαδή μια μεγάλη αλήθεια: Πως τα όρια της ελευθερίας περιορίζονται από την αγάπη και την αλήθεια και πως η αγάπη εάν δεν έχει ελευθερία μπορεί να γίνει τυραννία. Και για όλα αυτά νιώθουμε και είμαστε… «περήφανοι»!
Σήμερα λοιπόν, μέσα στην ασέληνη αυτή νύχτα της θλιμμένης μας ζωής, όπως σημειώνει σύγχρονος θεολόγος, όπου «όλοι μας γέλασαν, μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά…», ας υψώσουμε χείρες ικέτιδες και ας προσευχηθούμε στην Μάννα του Θεού και των Ανθρώπων. Ας παρακαλέσουμε και εμείς την Παναγία μας να μας χαρίσει ελπίδα, που θα μας ελευθερώνει από τα πάθη και τις αδυναμίες της ζωής. Ελπίδα που θα μας γλυκαίνει τους πόνους και τα δάκρυα της ζωής. Ελπίδα που θα φωτίζει τον νου και την ψυχή μας. Ελπίδα που θα ησυχάζει τις αγωνίες και ανησυχίες της νεολαίας μας και θα την οδηγεί στο ξέφωτο της ζωής. Ελπίδα που θα ανασταίνει τις προσδοκίες μας και θα προστατεύει το Γένος μας από «παντοίους κινδύνους». Ελπίδα που θα δροσίζει και φωτίζει τις καρδιές και την ζωή μας. Ελπίδα που θα «σώζει αεί την κληρονομίαν Της».
Καλή Παναγία! Παναγιοσκέπαστη η ζωή και η πορεία του Γένους και πάντων ημών!
Μητροπολίτης Κισάμου & Σελίνου, Αμφιλόχιος