Λαμβάνοντας υπόψη το ακλόνητο δεδομένο πως αν και δεν μας αρέσουν τα κόμματα με «παρελθόν» κάθε άλλο παρά στηρίζουμε τα νέα που εμφανίζονται, έφτασα στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας θα εξαρτηθεί από τα υπάρχοντα κόμματα. Και επειδή η αισιοδοξία είναι στη φύση μου, προσπάθησα σε προηγούμενες στήλες να αναφερθώ σε περιπτώσεις που ενώ τα κόμματα έμειναν τα ίδια, οι πολιτικές που ακολουθούσαν άλλαξαν ριζικά. Το έκανα αυτό διότι ακράδαντα πιστεύω στο κοινό μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης στηριζόμενος σε κριτήρια ρεαλιστικά και όχι πετώντας στα σύννεφα, καθώς ρεαλιστική είναι η διαπίστωση ότι τα επόμενα χρόνια Ευρώπη θα δυσκολευτεί να διατηρήσει έστω και μέρος των κεκτημένων της, πόσο μάλλον αν κάθε χώρα πορευτεί μόνη της.
Το πρώτο στάδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η είσοδος του κοινού νομίσματος έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας η οποία στην πρώτη δυσκολία διαλύθηκε. Θυμίζω την περίφημη απάντηση Μιτεράν και Κολ στον Ντελόρ όταν ο εμβληματικός πρόεδρος της Επιτροπής εκλιπαρούσε τους δύο ηγέτες για περισσότερη «ένωση», ώστε το νέο νόμισμα να στηριχθεί σε γερά θεμέλια. «Εμείς τόσο μπορούμε του είπαν. Στην πρώτη κρίση οι διάδοχοι μας θα προχωρήσουν παραπέρα». Αν και η πρώτη κρίση υπήρξε τραυματική, τα ευρωπαϊκά πράγματα προχώρησαν και θα προχωρήσουν κι άλλο. Ταυτόχρονα υπήρξε μία θα λέγαμε ωρίμανση των λαών που περιορίζει τα όρια του λαϊκισμού, το είδαμε στην Ισπανία με τους Podemos, το νιώσαμε στο πετσί μας με τον ΣΥΡΙΖΑ, σιγά σιγά το μαθαίνουν και οι Ιταλοί, που πίστεψαν ότι οι φασίστες και οι λαϊκιστές θα τους… σώσουν.
Όπως εδώ και χρόνια σας γράφω, αυτά που είναι να γίνουν θα γίνουν ακόμα και από όσους πριν έλεγαν τα αντίθετα. Θα υπάρχουν φυσικά πισωγυρίσματα, κάποια οικονομικής φύσης, όπως οι… παροχές τώρα που «βγήκαμε» από τα μνημόνια και κάποια φύσης πολιτικής, όπως (για να μνημονεύσουμε και κάτι σε τοπικό επίπεδο) την «απαίτηση» κομματικού οργάνου για αμιγώς κομματικούς σχηματισμούς στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εκτοξεύοντας παράλληλα απειλές στους… άτακτους. Και για το ένα και για το άλλο ένα μόνο μπορούμε να πούμε: Αστεία πράγματα…
Ανεξάρτητα από το πιο κόμμα κυβερνά, η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να βρίσκει κάθε χρόνο αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ δανεικά, επείγει δηλαδή να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών. Όποιος νομίζει πως αυτό θα γίνει με προεκλογικές παροχές πλανάται πλάνην οικτράν. Ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά την Ελλάδα, είναι αναγκασμένος να «ανακαλύψει» την κοινή λογική, πως δηλαδή το κράτος δεν έχει δικά του λεφτά, αλλά μονάχα αυτά που εμείς του δίνουμε. Πως κοινωνική πολιτική κάνεις με αυτά που σου περισσεύουν, διαφορετικά κλέβεις τα παιδιά σου. Τελευταίο και σημαντικότερο το κράτος βάζει και επιβλέπει τους κανόνες, δεν είναι το ίδιο επιχειρηματίας. Ανεξάρτητα από πισωγυρίσματα, αυτά που είναι να γίνουν, θα γίνουν…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations