Συχνές είναι οι αναφορές και από ετούτη εδώ τη στήλη σχετικά με τη σημασία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη ζωή του ατόμου. Αυτό φυσικά δεν μειώνει την αξία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που αποτελούν την υποδομή και τη γενική γνώση του ατόμου για τον κόσμο (γι αυτό και ονομάζονται εγκύκλιες), η σημασία των πανεπιστημιακών σπουδών ωστόσο αφορά κάτι το εντελώς διαφορετικό. Αυτό, γιατί αποτελούν μαζί με τις απαραίτητες πλέον μεταπτυχιακές σπουδές τον τρίτο εξαετή κύκλο σπουδών και ταυτόχρονα, είναι αυτές που σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν τη θέση μας για τα επόμενα σαράντα χρόνια του εργασιακού μας βίου.
Πρόκειται για να το θέσουμε διαφορετικά για μια τριπλή επένδυση: κόπου και χρήματος, παιδιού και οικογένειας που κινδυνεύουν να πάνε χαμένα, αλλά κυρίως οι πανεπιστημιακές σπουδές αποτελούν και μια επένδυση χρόνου, χρόνου που όλοι ξέρουμε πως δεν ξαναγυρίζει. Με αυτό το σκεπτικό ερευνώ, ενημερώνομαι, μαθαίνω και γράφω για να γνωρίζουμε όλοι παραπάνω πράγματα ώστε όταν φτάσει η ώρα, να υπάρχει όσο το δυνατό περισσότερη και ποιοτικότερη πληροφόρηση. Αυτή και μόνο αυτή, σε συνδυασμό με τα ατομικά και οικογενειακά δεδομένα, θα οδηγήσει εμάς και το παιδί μας στη σωστότερη για τη ζωή του απόφαση.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο οργανώθηκε από το Βρετανικό Συμβούλιο στην Αθήνα η καθιερωμένη μεγάλη έκθεση Βρετανικών Πανεπιστημίων, το μεγάλο αυτό γεγονός που μαζεύει δεκάδες ιδρύματα που παρουσιάζουν τα προγράμματα τους σε χιλιάδες υποψήφιους προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές. Όλα τα Βρετανικά πανεπιστήμια δεν είναι το ίδιο, δεν έχουν το ίδιο status, τα ίδια προγράμματα, τα ίδια δίδακτρα, γιατί ναι τα Βρετανικά πανεπιστήμια έχουν κάποιου είδους δίδακτρα (για αυτά θα μιλήσουμε σε ξεχωριστό σημείωμα).
Η βασική τους διαφορά είναι ότι καθώς είναι εντελώς ανοιχτά στον κόσμο, δεν υπάρχουν κανενός είδους στεγανά που να προστατεύουν καθηγητές με παρωχημένα ή ακατάλληλα προγράμματα, όπως και φοιτητές που αδυνατούν να ακολουθήσουν τους απαιτούμενους ρυθμούς. Εντελώς αντίθετα από την ελληνική πατέντα του «δημοκρατικού» 5, όποιος αδυνατεί (διδάσκων ή διδασκόμενος), πολύ απλά φεύγει. Το ίδιο γίνεται και με τα προγράμματα. Η διαρκή τους αξιολόγηση απαγορεύει τη συνέχιση ξεπερασμένων προγραμμάτων σπουδών, επιβάλλοντας δραστικές αλλαγές όπου χρειάζεται, κάτι θεμελιώδες, όσο και ζωτικό για τα Βρετανικά Πανεπιστήμια. Μπορεί σε κάποιον τα παραπάνω να φαίνονται σκληρά, ίσως και άδικα, δεν σας μοιάζουν όμως πολύ πιο ξεκάθαρα και τίμια από το να ξοδεύεις κόπο, χρόνο και χρήμα για σπουδές (οποιεσδήποτε σπουδές) και μετά να βλέπεις το παιδί σου να μαραζώνει άνεργο;
Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια δεν είναι υποδεέστερα, αλίμονο, έχουν σχολές διαμάντια, αυτές άλλωστε διατηρούν την παγκόσμια κατάταξη τους σε αξιοπρεπή επίπεδα. Η τεράστια διαφορά είναι πως οι απόφοιτοι των Βρετανικών είναι έτοιμοι για την αγορά εργασίας, ενώ των δικών μας όχι.
Ο Κώστας Πολυχρονάκης είναι Director of Operations