Ανεξάρτητα από τον βαθμό της συμπάθειας για τη σημερινή κυβέρνηση, όλοι αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που η έλλειψη διοικητικής εμπειρίας είχε. Την έλλειψη αυτή στην αρχή τουλάχιστον έσπευσαν να καλύψουν με την επιθετική αυταρέσκεια που το περίφημο αριστερό ηθικό πλεονέκτημα τους «προσέδιδε», η κατάληξη δυστυχώς ήταν τραγική. Η πρωθυπουργική παραδοχή περί αυταπατών θα έλεγε κάποιος θα λειτουργούσε παιδευτικά, τα πράγματα όμως δείχνουν πως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντίθετα, το συνεχές μοτίβο της προς τα κάτω εξίσωσης με την απαξίωση παραγωγής και εργασίας, μοναδικό αποτέλεσμα έχει την όλο και μεγαλύτερη βύθιση στον βάλτο της στασιμοχρεωκοπίας. Και όλα αυτά με την επίδειξη απίστευτης, μετά από τόσα στραπάτσα, μιας πραγματικά «άνευ λόγου αυτοπεποίθησης». Μία και μόνο μία ιδιότητα περιγράφει – καλοπροαίρετα πιστεύω – την κατάσταση τους: επιπολαιότητα. Επιπολαιότητα παντού, στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους, που αντί για «σκίσιμο» κατέληξε σε νέο μνημόνιο, επιπολαιότητα στη συμφωνία με τους Σκοπιανούς που ακόμα δεν την υπέγραψαν και ζητούν να διδάσκονται στην Ελλάδα τα… Μακεδονικά, επιπολαιότητα στην αναθεώρηση του Συντάγματος.
Η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι ίσως η κορυφαία στιγμή στα δημοκρατικά πολιτεύματα, αφού το Σύνταγμα αποτελεί τις ράγες πάνω στις οποίες κινούμαστε. Εδώ υπάρχει μία ακόμα ελληνική «ιδιαιτερότητα», αφού αν και οι πολιτικές δυνάμεις γενικά συμφωνούν στα όσα χρειάζονται αλλαγές και βελτιώσεις, διαφωνούν στη σειρά με την οποία οι αλλαγές αυτές θα γίνουν. Η λογική πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προωθηθούν όλες οι προτάσεις των κομμάτων, και ο λαός, διά των εκπροσώπων του στην επόμενη βουλή να επιλέξει ποιες θα ψηφιστούν και ποιες όχι, συναντούν την κάθετη άρνηση των κυβερνώντων που γνωρίζουν ότι στην επόμενη βουλή κυβερνώντες θα είναι άλλοι. Αν λοιπόν και γενικά όλοι συμφωνούν για τις αναγκαίες αλλαγές στα άρθρα περί ευθύνης υπουργών, εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας χωρίς πρόκληση εκλογών, ή στην συνταγματική κατοχύρωση της φορολογικής σταθερότητας για παράδειγμα, τελικά δεν θα γίνει τίποτα, γιατί οι κυβερνώντες θέλουν λέει να προστατέψουν την πανεπιστημιακή εκπαίδευση των ελληνόπουλων, μέσω της απαγόρευσης από το σύνταγμα της ίδρυσης ξένων πανεπιστημίων.
Παιγνίδι της μοίρας, είναι βέβαιο, η υπεράσπιση της αλλαγής του άρθρου 16 από τον άλλοτε κύριο κατήγορο του Ευάγγελο Βενιζέλο. Στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ο έμπειρος συνταγματολόγος προειδοποίησε ουσιαστικά τα κόμματα ότι από το άρθρο 16 θα κριθεί η τύχη συνολικά της αναθεώρησης, κάτι άλλωστε που συνέβη και το 2008. Από αυτό κινδυνεύει να τιναχθεί στο αέρα η όλη διαδικασία. Και όλα αυτά χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, αφού στην Ελλάδα λειτουργούν εδώ και χρόνια 28 παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, υπενθυμίζοντας ότι η νομολογία έχει αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους. Σε επόμενη στήλη θα αναφερθούμε σε μία ακόμα ελληνική «καινοτομία»: τον διαχωρισμό επαγγελματικών και ακαδημαϊκών δικαιωμάτων των αποφοίτων.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations