Πριν από λίγες ημέρες διάβασα μια είδηση η οποία εν ολίγοις έλεγε ότι κάπου σε ένα σχολείο της Αμερικής, ένα 10χρονο κορίτσι έκανε bullying σε συμμαθητή του και έτσι το σχολείο αποφάσισε ως τιμωρία να μην μεταφέρει το σχολικό λεωφορείο τη 10χρονη στο σχολείο της για μια εβδομάδα.
Η 10χρονη ανακοίνωσε την τιμωρία στον πατέρα της και τους λόγους για τους οποίους της επεβλήθη, ζητώντας του για μια εβδομάδα να τη μεταφέρει στο σχολείο ο ίδιος, αφού δεν θα την παραλάμβανε το σχολικό.
Όμως ο πατέρας της σκέφτηκε ότι έπρεπε να δώσει ένα πιο γερό μάθημα στην κόρη του για το bullying που έκανε στο άλλο παιδάκι και αποφάσισε να μην τη μεταφέρει με το αυτοκίνητο αλλά να αφήσει τη δεκάχρονη για μια εβδομάδα να πηγαίνει με τα πόδια στο σχολείο της, με τον ίδιο να τη συνοδεύει από πίσω με το αυτοκίνητό του.
Δεν θα εξετάσω αν το είδος τιμωρίας και αν η κίνηση του πατέρα στην Αμερική ηταν αυστηρή, δίκαιη ή σωστή. Θα μείνω μόνο στη νοοτροπία.
Ερχόμαστε τώρα Ελλάδα.
Σε περιπτώσεις εκφοβισμού ή συνεχούς κοροϊδίας, στοχοποίησης και απαξίωσης παιδιών από συμμαθητές τους, έχουμε μάθει στα παιδιά να απευθύνονται στους δάσκαλους.
Οι δάσκαλοι θα κάνουν μια επίπληξη, δεύτερη και μέχρι εκεί. Ξέρω θα εκνευριστούν κάποιοι εκπαιδευτικοί όμως δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα , όχι σε όλα αλλά σε πολλά σχολεία. Τίποτα δεν θα γίνει, το παιδί “νταής” θα συνεχίσει τις πράξεις του και το παιδί “θύμα” θα παραμείνει θύμα, γιατί ακόμα και όταν το “θύμα” απευθυνθεί στους γονείς του και εκείνοι με τη σειρά τους το κάνουν θέμα στον δάσκαλο πάλι καταλήγουμε στο ίδιο. Ο δάσκαλος θα προσπαθήσει να το χειριστεί με διδαχή των παιδιών ή επίπληξη και τέλος. Και ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται γιατί η αιτία του κακού για ένα παιδί που ασκεί εκφοβισμό είναι ριζωμένη βαθιά και ξεκινά από το ίδιο το σπίτι του.
Έτσι στην Ελλάδα έχουμε ένα σχολείο που είναι ανήμπορο να επιβάλλει μια τιμωρία για την πράξη ενός παιδιού, στην Αμερική έχουμε ένα σχολείο που τιμωρεί το παιδί αφαιρώντας του το δικαίωμα να μετακινηθεί για μια εβδομάδα με το σχολικό.
Και πάμε στο δεύτερο πολύ σημαντικό σημείο. Ποιά είναι η αντίδραση του Αμερικανού γονέα και ποια του Χανιώτη;
Ο ένας όταν μαθαίνει ότι το παιδί του έκανε bullying αποφασίζει να του δώσει μια πιο παραδειγματική τιμωρία, δεν μένει μόνο σε αυτή του σχολείου παθητικά αλλά ενεργεί περαιτέρω για να δείξει στο παιδί του ότι η πράξη του δεν είναι μόνο κατακριτέα από τους δασκάλους αλλά είναι κατακριτέα και από τους ίδιους του γονείς του.
Στα Χανιά όταν η επίπληξη φτάσει στον γονέα, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Όχι μόνο οι γονείς αρνούνται να κάνουν δεκτό το ότι το παιδί τους παρουσιάζει πρόβλημα συμπεριφοράς, αλλά πολλές φορές περνούν στην επίθεση με αποτέλεσμα οι δασκαλοι να βρίσκουν και τον μπελά τους (ίσως και αυτός είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας για να προχωρήσει το σχολείο σε πιο δραστικές κινήσεις).
Αποτέλεσμα μηδέν για το παιδί που θυματοποιείται και αισθάνεται ότι δεν έχει φωνή.
Ένα σχολείο άπραγο, που κάνει μόνο “τόσο όσο” και γονείς που αρνούνται να δουν το πρόβλημα που ουσιαστικά θα αποκαλύψει τα δικά τους σφάλματα.
Και η ζωή στα σχολεία συνεχίζεται για τον νταή στη θέση του νταή, το θύμα στη θέση του θύματος και το σχολείο και τους γονείς του νταή στην ησυχία τους…
Υ.Γ. Εννοείται ο χειρισμός τέτοιων περιπτώσεων όπως περιγράφεται δεν αφορά στο σύνολο των σχολείων και των γονέων.