Αν και οι πανηγυρισμοί για το «τέλος» των μνημονίων έχουν κάπως κοπάσει κυρίως λόγω του μακεδονομάχου Καμμένου και της συμφωνίας των Πρεσπών, τα δικαστήρια αρχίζουν να ξηλώνουν τα ψηφισμένα και ήδη υλοποιημένα μέτρα για το ασφαλιστικό.

Όπως έχει γίνει γνωστό, οι έως τώρα δικαστικές αποφάσεις μπορεί να στοιχίσουν στον κρατικό προϋπολογισμό έως και 29 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ κανείς φυσικά δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα συμβεί σε ανάλογες μελλοντικές αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, όλα μαρτυρούν ότι η ελληνική περιπέτεια του καιρού των μνημονίων όχι μόνο δεν έχει λήξει, αντίθετα έχει ακόμα πολλές συγκινήσεις να μας προσφέρει.

Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφέρω ότι δεν εξετάζω το δίκαιο ή άδικο των συντάξεων, δώρων και επιδομάτων που είχαν με το προηγούμενο (προ μνημονίων) σύστημα δοθεί, απλά αναφέρω ότι οι μειώσεις αυτές έγιναν για να ισορροπήσει κάπως το σύστημα και ο προϋπολογισμός να έχει τη δυνατότητα χρηματοδότησης του, κρατώντας όσο το δυνατό την κοινωνική συνοχή. Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω ότι στον ιδιωτικό της οικονομίας τομέα όχι μόνο δεν υπήρξε καμία ανάλογη πρόνοια, αλλά άνθρωποι στερήθηκαν ακόμα και το βασικότερο: την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Σήμερα μπορεί τυπικά να καμωνόμαστε πως τα μνημόνια τελείωσαν, η αλήθεια όμως είναι πως είναι ακόμα εδώ, απλά τώρα πια ελάχιστα έχουμε να λαμβάνουμε αντίθετα, έχουμε ωκεανούς χρημάτων να επιστρέψουμε.

Η χθεσινή απόφαση του κ. Τσακαλώτου για την ανάκληση 2.330 ακινήτων από το υπερταμείο, που υπό ξένη διοίκηση διαχειρίζεται το σύνολο της κρατικής περιουσίας έως το 2060 και αφορά ακίνητα όπως η… Ακρόπολη, η Κνωσός και αρχαιολογικά μουσεία, έρχεται να μας θυμίσει τα περιθώρια στα οποία η οικονομική μας πολιτική μπορεί να κινηθεί. Για όποιον το ξέχασε, καλό είναι να θυμόμαστε πως τα capital controls είναι ακόμα εδώ και πως υπάρχουν δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στην οικονομία για έναν και μόνο λόγο: για να μην βγάλουν (όσοι έχουν) τα λεφτά τους έξω. Αυτή είναι η τεράστια επιτυχία του οικονομικού μας επιτελείου.

Τελευταίο μα όχι έσχατο η υπενθύμιση για τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% τα πρώτα χρόνια, 2% μετά έως το 2060, κάτι που σημαίνει για να το καταλάβουμε όλοι, πως οι ξένοι τον γάιδαρο τους τον έχουν δεμένο. Ουδόλως τους απασχολεί τι και πως το κάνουμε, αν έχουμε ανάπτυξη ή αν μένουμε στάσιμοι, αν δίνουμε συντάξεις από τα 50 ή επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, αρκεί να έχουμε τα πρωτογενή πλεονάσματα και αυτό για δύο και μόνο δύο λόγους: Το χρέος ως προς ποσοστό του ΑΕΠ να μην μεγαλώνει και να τους πληρώνουμε τους τόκους.

Τελικά, ότι αποφάσεις και να βγάλουν τα δικαστήρια η οικονομική πολιτική των έως το 2060 κυβερνήσεων (υπομονή), στον παραπάνω κανόνα θα υπακούουν. Μόνη ελπίδα μας η αναπτυξιακή έκρηξη.   

        

 

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook