Παρατηρώντας τις αντιδράσεις για τις καταστροφές των τελευταίων ημερών διαπιστώνει κανείς πως μοιράζονται σε δύο κυρίως κατηγορίες.
Η πρώτη εκτός συναγωνισμού, αφού αφορά είτε τον μεγαλοδύναμο Θεό, είτε την παντοδύναμη φύση, είτε και τα δύο. Η δεύτερη αφορά τους τοπικούς μας άρχοντες, αφού τα όσα τους «σούρνουν» δεν μπορούν να μεταφερθούν εδώ χωρίς τον κίνδυνο εισαγγελικής παρέμβασης. Με λίγα λόγια ενώ το καλοκαίρι στις φωτιές οι ευθύνες έπεσαν κυρίως στο κεντρικό κράτος, τώρα κατά την κρίση των περισσότερων οι ευθύνες βαραίνουν την τοπική αυτοδιοίκηση. Ούτε ψύλλος στο κόρφο ειδικά για τους εκλεγμένους που διεκδικούν την επανεκλογή τους.
Σε περιπτώσεις καταστροφών η αποποίηση των ευθυνών μας και η επίρριψη τους αλλού κρίνεται ως ανθρώπινη και είναι κατανοητή, ενέχει όμως τον κίνδυνο άντλησης λανθασμένων συμπερασμάτων για τα αίτια που τις προκάλεσαν, άρα και συνέχιση της έκθεση μας στους ίδιους κινδύνους. Τώρα που για μία ακόμα φορά πληρώσαμε με αίμα τις αβλεψίες μας, καλό θα είναι πέρα από πολιτικές προτιμήσεις ή εύκολα συμπεράσματα να θέσουμε νέους κανόνες για το βασικό κατά τη γνώμη μου πρόβλημα: την μελέτη, κατασκευή και συντήρηση των Δημόσιων Έργων. Το πρόβλημα δεν είναι τοπικό αλλά εθνικό, από κάπου ωστόσο η συζήτηση θα πρέπει να αρχίσει.
Όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο εκτελούνται τα Δημόσια Έργα στην πατρίδα μας. Δυστυχώς στην Ελλάδα πρώτα θεοποιούμε την έννοια του δημόσιου αγαθού (στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον ότι έχει να κάνει με τον ιδιωτικό τομέα) για να το καταστρέψουμε στη συνέχεια. Το βλέπουμε παντού γύρω μας, σε δρόμους και πλατείες σε σχολειά και σε πανεπιστήμια, ως και στις παιδικές χαρές… Πρώτα κατακρίνουμε το κράτος που δεν κάνει εκείνο ή το άλλο, και μόλις το φτιάξει (καλό ή κακό) με μανία το καταστρέφουμε λες και το έφτιαξαν Τούρκοι. Ε΄ το ίδιο συμπεριφερόμαστε και στο δημόσιο χρήμα, όταν πληρώνει το δημόσιο ξεχνάμε πως το κράτος δεν έχει δικά του λεφτά, αλλά αυτά που εμείς του δίνουμε και τα σκορπάμε χωρίς συναίσθηση.
Αποτέλεσμα οι φωτογραφίες από τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η κακοκαιρία, οι οποίες δείχνουν δρόμους καμωμένους από ελάχιστη άσφαλτο και μπόλικο χώμα. Δεν χρειάζονταν βέβαια η καταστροφές, αυτά τα βλέπουμε ειδικά στο επαρχιακό οδικό δίκτυο συνεχώς, έργα να φτιάχνονται και σε ελάχιστο χρόνο να… εξαϋλώνονται, δρόμοι τη μια μέρα να ασφαλτοστρώνονται και την άλλη να γεμίζουν τρύπες…
Το σύστημα «δουλεύει» με τον τρόπο αυτόν χρόνια, καιρός όμως είναι να αλλάξει. Φανταστείτε για παράδειγμα τι θα συνέβαινε αν αντί οι κατασκευαστές εκτός από την κατασκευή είχαν και την υποχρέωση της συντήρησης του έργου για τα επόμενα δέκα π.χ. χρόνια, στα οποία θα απλώνονταν και η εξόφληση τους. Πιστεύεται θα είχαμε εικόνες σαν την άσφαλτο – τσιγαρόχαρτο του Κουρταλιώτικου Φαραγγιού;