Το ότι ο κόσμος μας αλλάζει με ρυθμούς ραγδαίους το βλέπουμε όλοι, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Με κορυφαίο παράδειγμα την εναλλαγή στον ρόλο του «θεματοφύλακα» του ελεύθερου εμπορίου, με την Αμερική να θέτει φραγμούς και την Κίνα να εναντιώνεται, ή ακόμα την απόσυρση της Αμερικής από τον ρόλο του παγκόσμιου «χωροφύλακα» με επιχειρήματα τύπου «η Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία αποτελεί κίνδυνο για την ασφάλεια των ΗΠΑ», ο κόσμος μας αλλάζει. Ευτυχώς μερικοί φωτισμένοι πρόγονοι μας (βασικά ένας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής), προνόησαν και μας έκαναν ισότιμα μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας ώστε να μην έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις φουρτούνες ολομόναχοι, επείγει ωστόσο να προετοιμαστούμε για τις καταιγίδες που έρχονται.
Αποτελεί αν μη τι άλλο κορυφαίο ανορθολογισμό η περιχαράκωση σε πολιτικές έννοιες ξεπερασμένες, η επιμονή να συνεχίζουμε σε διαχωρισμούς τους οποίους η ζωή έχει αφήσει για πάντα πίσω. Όλοι για παράδειγμα ακούσαμε τους συμπολίτες μας να καλούν τα πολιτικά κόμματα ΚΙΝΑΛ και Το Ποτάμι να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία ενός «προοδευτικού μετώπου». Οι αξιόλογοι οπωσδήποτε συμπατριώτες μας δεν τσιγκουνεύτηκαν κολακευτικούς χαρακτηρισμούς στις κατά τη γνώμη τους «προοδευτικές δυνάμεις», ενώ ο Αλέξης Τσίπρας συνόψισε με τη δήλωση «να αποτραπεί εν όψει ευρωεκλογών η επέλαση της ακροδεξιάς και να αντιμετωπιστούν οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες επιλογές στην οικονομία και οι επιπτώσεις τους στην κοινωνία». Μάλιστα…
Θα ήθελα εδώ καθαρά και ξάστερα, ευθαρσώς που λέγαμε στον στρατό, να δηλώσω ότι την ώρα ετούτη οι αντιπαραθέσεις ιδεολογικού περιεχομένου εμπίπτουν στην ερμηνεία της ρήσης «εδώ καράβια χάνονται και βαρκούλες αρμενίζουν». Τα θεμελιώδη μεγέθη του πατρίδας μας οικονομικά, κοινωνικά και πάνω απ όλα δημογραφικά δείχνουν αν όχι μια χώρα τελειωμένη, οπωσδήποτε μια χώρα σε παρακμή. Το θετικό ή αρνητικό (ανάλογα την οπτική) είναι ότι παρακμάζει όχι λόγω της οικονομικής κρίσης μα γιατί πεισματικά αρνείται να καταλάβει γιατί αυτά που μας συμβαίνουν, συμβαίνουν. Πέρα από την εξωφρενική, πολεμικού τύπου ανεργία που στατιστικά φτιασιδώνουμε με μαθητείες, επιδόματα και υποαπασχολήσεις, υπάρχει η ωρολογιακού τύπου βόμβα του ασφαλιστικού. Με τους συνταξιούχους περισσότερους από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και τη μέση σύνταξη υψηλότερη από το μέσο μισθό αν είχαμε επίγνωση της κατάστασης θα ΄πρεπε να ΄χουν πάρει «φωτιά τα μπατζάκια μας». Η φυγή μισού εκατομμυρίου από τους πλέον καταρτισμένους νέους συμπατριώτες μας δεν στερεί μονάχα την Ελλάδα από φωτισμένα μυαλά, στερεί από το ασφαλιστικό μας σύστημα κάθε πιθανότητα βιωσιμότητας. Το δημογραφικό έτσι κι αλλιώς έχει από καιρό προειδοποιήσει…
Δεν ξέρω τι οι κατά δήλωση τους «προοδευτικοί» αυτοί συμπολίτες μας είχαν στο μυαλό τους όταν με «γέφυρες» καλούσαν σε πανστρατίες εναντίον των «εχθρών». Δυστυχώς είναι πολύ αργά, οι εχθροί είναι μέσα μας, έχουν διαβρώσει το αθάνατο ελληνικό DNA, αυτό που έως τώρα μας βοήθησε. Ας ελπίσουμε πως δεν είναι πολύ αργά…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations