Οι χιονοπτώσεις έχουν δώσει τροφή εδώ και κάποιες μέρες για σκέψεις, για να αναφερθούν και να γραφτούν διάφορα για τις χιονοστιβάδες που μόνο σύγχυση και πανικό προκαλούν δίχως λόγο σε αυτούς που δεν γνωρίζουν.
Θα περιγράψω τη μικρή μου βιωματική εμπειρία και τις γνώσεις που έχω αποκτήσει από αυτή.
Η πρώτη χιονοστιβάδα που με παρέσυρε εμένα και τον τότε σχοίνο σύντροφο μου (Παναγιώτη) ήταν τον Φεβρουάριο του 1986 στην Β.Ανατολική ορθοπλαγιά της κουφής Σπάθη στα Λευκά Όρη της Κρήτης στη διάρκεια ορειβασίας με την τότε σχολή και μας παρέσυρε 300 μετρά.
Η δεύτερη ήταν τον Μαρτιο του 1988 στην τοποθεσία Ανάθεμα στον Όλυμπο (Ελλάδα) που μας παρέσυρε εμένα και άλλα 20 άτομα σε απόσταση πάνω από 900 μέτρα με αρκετούς τραυματισμούς.
Απο τότε και μέχρι τώρα είχα την τύχη να δω και να αισθανθώ αρκετές… με την πιο πρόσφατη και αρκετά επώδυνη στις Άλπεις το Ιούνιο του 2015 στην κλασική διαδρομή για το Mont Blanc de Tacul όταν ξεκόλλησε ένα μεγάλο σαράκ με αποτέλεσμα να δημιουργήσει τεράστια χιονοστιβάδα που επέφερε αρκετούς τραυματισμούς και θανάτους λίαν πρωί εκείνης της ημέρας…
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το βουνό έχει την γλώσσα του, που για μας τους ανθρώπους είναι δύσκολο να την ακούσουμε και ακόμη περισσότερο να την καταλάβουμε.
Το χειμερινό βουνό εκ φύσεως είναι πιο δύσκολο.
Στο βουνό, ανεξάρτητα από την τοπογραφική του θέση (το πού βρίσκεται), τη στιγμή που θα έχει την κατάλληλη χιονόπτωση και τις προϋποθέσεις όπως πχ προσανατολισμός και κλίση της πλαγιάς, καιρικές συνθήκες στη διάρκεια της χιονόπτωσης, θερμοκρασίες εδάφους και αέρα κ.ά. είναι πολύ εύλογο να δημιουργηθεί χιονοστιβάδα που το μέγεθος της εξαρτάται από το υψόμετρο του βουνού και τον βαθμό χιονόπτωσης.
Περιμένουν εκεί την αίτια (φυσικός ή ανθρώπινος παράγοντας) για να τις δούμε μπροστά μας (με το ανάλογο αποτέλεσμα τους)
Πάντα υπήρχαν – υπάρχουν και θα υπάρχουν και κατά 80% ακολουθούν πάντα συγκεκριμένο δρομολόγιο.
Το βουνό έχει το πρωτόκολλο του και τους κανόνες του, που πρέπει να γνωρίζουμε και να σεβόμαστε γιατί εμείς είμαστε οι επισκέπτες! (είναι σαν να περάσεις το κόκκινο φανάρι, σίγουρα κάτι θα συμβεί. Το ίδιο ισχύει και στο βουνό)
Δεν φταίει το βουνό αλλά οι ελλείπεις γνώσεις μας και απροσεξία μας!
Οι Ορειβατικοί Σύλλογοι της Κρήτης μαζί με την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης οργανώνουν σχολές και σεμινάρια για τη μετάδοση των γνώσεων και της εμπειρίας στα μέλη τους και στους ενδιαφερομένους από εκπαιδευτές που είναι επένδυση για την ασφάλεια για όσους θέλουν να κινούνται με ασφάλεια στο βουνό.
ΥΓ. Γιατί όλα είναι μια πρόγνωση για την αποφυγή των λαθών. Γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο στο βουνό
Βαγγέλης Σταυρουλάκης
Οδηγός Βουνού – Εκπαιδευτής Ελληνικής Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης
