Τι μπορεί να σε απορρυθμίσει, εντελώς, από το εντατικό πρόγραμμά σου; «Με αποσυντονίζει το να συμβεί κάτι σοβαρό σε μέλος της οικογένειάς μου, όπως συνέβη πέρυσι, που έπαθε ο γιος μου συντριπτικό κάταγμα κνήμης και περόνης, μετά από επίθεση από παιδί στο σχολείο. Έμεινε καιρό στο νοσοκομείο και πολλούς μήνες ακίνητος, με γύψο απ’ το μηρό, μέχρι κάτω, πράγμα πολύ επώδυνο για το παιδί. Αυτό με διέλυσε. Τίποτα άλλο δεν με πτοεί».
Έλεγες πέρυσι τέτοια περίπου εποχή πως η τηλεόραση θα αλλάξει και θα ‘ναι τυχερός πια όποιος έχει δουλειά και όχι όποιος έχει νέο συμβόλαιο με πριμ και αυξήσεις. Δικαιώθηκες. Πράγματι προέβλεπες όλες αυτές τις -τεράστιες τελικά- αλλαγές; «Ναι. Οι διανοητικώς καθυστερημένοι, φυσικά, και αυτό το εξέλαβαν ως μήνυμα που δήθεν έστελνα σε συγκριμένες πλευρές, ενώ εγώ μιλούσα μακροπρόθεσμα. Λυπάμαι πολύ που δικαιώθηκα…».
Και; Πώς βλέπεις τώρα το μέλλον; «Τι να σου πω! Δεν ξέρω! Θα το γράψω, άμα το κατανοήσω. Ίσως να μη θέλω και να το κατανοήσω. Είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που μας πιάνει στρουθοκαμηλισμός, γιατί δεν αντέχουμε τη μαυρίλα. Εγώ δεν θέλω πια να βλέπω δελτία, ενώ στο παρελθόν τα παρακολουθούσα πολύ. Με έπιασε μια αντίδραση. Προτιμώ να την έχω κλειστή την τηλεόραση, να μη ξέρω τίποτα, παρά να τρομοκρατηθώ. Και μάλλον σαν και μένα αντιδρούν και όλοι οι υπόλοιποι».