Υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατηγορίες χαρακτηρισμών ανθρώπων για την ευφυΐα τους, πάντα στο πεδίο της λαϊκής σοφίας: αυτοί που πιάνουν «πουλιά στον αέρα» και εκείνοι που «χάφτουν μύγες». Προφανώς η μία αποκλείει την άλλη και προφανώς δεν μπορούν να συνυπάρχουν.
Τη μεν πρώτη λαϊκή ρήση την απευθύνουμε σε όσους μας εντυπωσιάζουν με την οξύνοια, την αντίληψη και την ταχύτητα με την οποία καταλαβαίνουν τα πράγματα. Τη δεύτερη, σε όσους μας προξενούν εντύπωση με τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά.
Προσφάτως, ο έγκριτος συνταγματολόγοςΝίκος Αλιβιζάτος χρησιμοποίησε την εκδοχή των θηρευτών πτηνών για να περιγράψει τον σημερινό πρωθυπουργό, προκαλώντας αντιδράσεις από πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Ενδεχομένως εκείνοι να προτιμούσαν την εκδοχή των παθητικών εντομοφάγων και κατηγόρησαν τον κ. Αλιβιζάτο έως και για ιδιοτελή εκθειασμό του σημερινού πρωθυπουργού. Μήπως, όμως, κάνουν λάθος για τα κίνητρά του;
Η αλήθεια είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός αυτοαξιολογούμενος, προ περίπου τριών ετών, μας έδωσε μια διαφορετική εικόνα για τον εαυτό του: «Είχαμε αυταπάτες», υποστήριξε πάνω – κάτω από βήματος Βουλής, αναφερόμενος στα προ των εκλογών του 2015 λεγόμενα και υποσχέσεις αλλά και στα πεπραγμένα του πρώτου εξαμήνου εκείνου του έτους. Η εικόνα αυτή είναι διαφορετική, προφανώς διότι η αυταπάτη μάλλον ταυτίζεται με την αφέλεια παρά με την οξύνοια.
Μα τότε, πέφτει έξω ένας τόσο έμπειρος καθηγητής; Δύσκολα γίνεται πιστευτό ότι ένας άνθρωπος με πολυετή πανεπιστημιακή διαδρομή θα έπεφτε τόσο έξω στην αξιολόγηση ενός ακόμη νέου μυαλού από τα χιλιάδες που είχε την τύχη να γνωρίσει. Όχι, ο κ. Αλιβιζάτος μάλλον θα έχει δίκιο. Και όταν μας το λέει με αυτόν τον τρόπο, θέτει τον θηρευτή πτηνών ενώπιον των ευθυνών του. Δεν μπορεί ο κ. Αλιβιζάτος – και πολλοί ακόμη – να πιστέψουν ότι ο κ. Πρωθυπουργός καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου 2012 – 2015 έχαφτε αμέριμνος ό,τι μύγες του σέρβιραν διάφοροι επιτήδειοι (προσωπικές του επιλογές) και για αυτό έλεγε τα όσα έλεγε και διέπραττε τα όσα διέπραττε.
Από την άλλη, ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός φαίνεται ότι προτιμά να κρύβεται πίσω από μια αφέλεια τρόπον τινά παιδική, του κανακάρη θα λέγαμε. Την κρίνει συγχωρητέα στον παρόντα χρόνο και ελπίζει να πιάσει τόπο η επιλογή του. Άλλωστε γαλουχήθηκε στη χώρα τού «είσαι ό,τι δηλώσεις» και με αυτό πορεύεται, πώς να τον αδικήσεις; Για αυτά τα μυαλά οι πράξεις δεν έχουν καμία σημασία, αν μπορείς να τις «ντύσεις» με αγνές προθέσεις.
Ο κ. Αλιβιζάτος, επομένως, δεν εκθειάζει αλλά εκθέτει τον κύριο Πρωθυπουργό και τον θέτει ενώπιον των ευθυνών του: ο αφελής αυταπατάται, ο ευφυής, όμως, απατά. Ως τι από τα δύο θα ήθελε ο κ. Πρωθυπουργός να τον καταγράψει η Ιστορία; Δύσκολη επιλογή, λίγοι θα ήθελαν να είναι σε αυτή τη θέση. Για την ώρα, όμως, τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει η Ιστορία όσο υπάρχει μπροστά του η κάλπη.
Όθωνας Χαραλαμπάκης
Επικοινωνιολόγος
Αναδημοσίευση από εφημ. ΤΑ ΝΕΑ 13/3/2019