Μόνο το 2018, από τα χειρουργεία της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδος πέρασαν 1.006 ζώα – Αρκετά ζώα και στην Κρήτη
Το μη κερδοσκοπικό σωματείο που ιδρύθηκε το 2013 αριθμεί σήμερα περισσότερα από 600 μέλη με κοινό πάθος για προσφορά.
Τέτοιους ανθρώπους θα σας συστήσω: τους εθελοντές κτηνιάτρους της ΕΚΔΕ, που περιθάλπουν αδέσποτα σε όλη την Ελλάδα· τη Λουίζα, που υιοθέτησε έναν τυφλό γάτο· τη Νίκη Μανωλάκη και τον Ανδρέα Γεωργόπουλο, που βρήκαν ένα παράλυτο αρνάκι στον Ψηλορείτη, το μεγάλωσαν και του εξασφάλισαν μια όμορφη ζωή σε ειδική φάρμα για ανάπηρα ζώα, στην Ολλανδία. Είναι καλοί Σαμαρείτες των τετραπόδων και αυτές είναι οι ιστορίες τους.
Εθελοντική Δράση Κτηνιάτρων Ελλάδος: To απερίγραπτο συναίσθημα της προσφοράς
Ηταν 2013 όταν επτά κτηνίατροι, βλέποντας την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα για τα αδέσποτα ζώα και ευελπιστώντας ότι αυτά θα πάψουν κάποτε να θεωρούνται «πληγή», αποφάσισαν να κάνουν κάτι: άρχισαν να παρέχουν αφιλοκερδώς κτηνιατρική φροντίδα σε αδέσποτες γάτες και σκύλους, ακόμα και σε άγρια ζώα με άμεση ανάγκη περίθαλψης.
«Οταν επιστρέφω από μια αποστολή, μπορεί να σέρνω τα πόδια μου από την κούραση, αλλά μέσα μου αισθάνομαι σαν να πετάω!», λέει ο Στέφανος Μπάτσας.
Ετσι γεννήθηκε η Εθελοντική Δράση Κτηνιάτρων Ελλάδος, ένα ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικό σωματείο, που μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει στειρώσεις, εμβολιασμούς κατά της λύσσας και τοποθέτηση μικροτσίπ σε περισσότερα από 4.000 ζώα σε όλη τη χώρα – από τα Γρεβενά μέχρι την Αγιά και την Ιεράπετρα και από την Κυπαρισσία μέχρι τα Κουφονήσια και τη Σάμο. Μόνο το 2018, από τα χειρουργεία της πέρασαν 1.006 ζώα! Εντυπωσιακοί είναι οι αριθμοί και όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό της ΕΔΚΕ, καθώς σήμερα μετράει εξακόσια και πλέον παθιασμένα μέλη, κτηνιάτρους και τελειόφοιτους Κτηνιατρικής.
Ανάμεσά τους, ο Στέφανος Μπάτσας, γιος ενός εκ των ιδρυτών, του Γιάννη Μπάτσα. Ο Στέφανος έγινε κτηνίατρος «γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει οτιδήποτε άλλο». Τουλάχιστον μία φορά τον μήνα, ο ίδιος και άλλοι εθελοντές της ΕΔΚΕ, κλείνουν για ένα τριήμερο τα ιατρεία τους, φορτώνουν στα αυτοκίνητά τους τον απαραίτητο εξοπλισμό και ταξιδεύουν όπου υπάρχει ανάγκη, έπειτα από πρόσκληση κάποιου δήμου ή φιλοζωικής οργάνωσης –επίσημης, με αριθμό μητρώου– και αφού υπάρχει γραπτώς η σύμφωνη γνώμη όλων των τοπικών κτηνιάτρων, όπως διευκρινίζουν.
Φτάνοντας, στήνουν τα χειρουργεία τους και, αφού χειρουργούν επί δέκα, ακόμα και δώδεκα ώρες τη μέρα δεκάδες ζώα, χωρίς να παίρνουν ανάσα, επιστρέφουν στη βάση τους – και στην κανονικότητά τους. Ο βαθμός δυσκολίας του εγχειρήματος είναι πολύ υψηλός. «Δεν γνωρίζουμε τα ζώα ούτε το ιστορικό τους. Οι καταστάσεις που συχνά αντιμετωπίζουμε ξεπερνούν κάθε φαντασία. Μου έχει τύχει να κάνω στείρωση και να σκοτώνω με τον αγκώνα μου ψύλλους και τσιμπούρια για να μην μπουν στην κοιλιά του ζώου. Χειρουργούμε σε συνθήκες πολέμου!», λέει ο συνομιλητής μου.
Δυσβάστακτο είναι και το κόστος κάθε εξόρμησης της ΕΚΔΕ. «Μια αποστολή –έστω και αν η διαμονή και η διατροφή μας είναι πληρωμένα από τον εκάστοτε δήμο– μπορεί να κοστίσει από 1.500 έως 2.500 ευρώ. Κάθε χρόνο πραγματοποιούμε περίπου είκοσι αποστολές. Ευτυχώς, έχουμε στο πλευρό μας χορηγούς –μεγάλες φαρμακευτικές και εταιρείες τροφών–που μας στηρίζουν. Εχουμε λάβει και μια πρώτη χρημοτοδότηση από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και, επειδή έχουμε σημαντικό έργο να επιδείξουμε, ευελπιστούμε ότι θα λάβουμε και άλλη», συνεχίζει ο Στέφανος Μπάτσας.
Τι κερδίζει ο ίδιος από τη συμμετοχή του στην ΕΔΚΕ; «Το κέρδος είναι ψυχικό. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα της προσφοράς στα αδέσποτα ζώα: είναι ιδιαίτερο και πολύτιμο. Οταν επιστρέφω από μια αποστολή, μπορεί να έχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και να σέρνω τα πόδια μου από την κούραση, αλλά μέσα μου αισθάνομαι σαν να πετάω!».
Νίκη Μανωλάκη – Ανδρέας Γεωργόπουλος: Η νέα ζωή της Γιαννούλας στην Ολλανδία
Πριν από δύο χρόνια, στη διάρκεια πεζοπορίας στον Ψηλορείτη, ο Ανδρέας Γεωργόπουλος είδε ένα αρνάκι: δυσκολευόταν να περπατήσει, έσερνε τα πίσω πόδια του και είχε μείνει αρκετά πίσω από το κοπάδι του, καθώς δυσκολευόταν να το ακολουθήσει. Ο νεαρός ιδιωτικός υπάλληλος θα μπορούσε να το έχει προσπεράσει. Δεν το έκανε. Το πήρε μαζί του στο Ηράκλειο. «Μόνο του δεν θα είχε επιβιώσει ούτε μια βραδιά», εξηγεί. Ο ίδιος και η σύντροφός του, γυμνάστρια Νίκη Μανωλάκη, υιοθέτησαν το ζώο, που ήταν λίγων ημερών και είχε γεννηθεί με βαριάς μορφής αρθρίτιδα, όπως τους είπε ο κτηνίατρος.
Στο διαμέρισμά τους, μαζί με τα δύο σκυλιά τους, το μεγάλωναν με πολλή αγάπη. «Εμαθε αρκετές εντολές και να κινείται με αμαξίδιο, ερχόταν για χάδια και ήθελε να είναι διαρκώς δίπλα μας. Την ονομάσαμε Γιαννούλα, προς τιμήν του παππού μου, Γιάννη, που ήταν βοσκός, στο Κατωφύγι Πεδιάδος», λέει η Νίκη. Πώς ήταν η καθημερινότητά τους με ένα ανάπηρο αρνί; «Δύσκολη –γιατί χρειαζόταν πολλή φροντίδα και είχε φτάσει τα 35 κιλά– αλλά και σουρεαλιστική», λέει γελώντας ο Ανδρέας. «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μέρα που τη βρήκα να έχει μασήσει τη μισή κουρτίνα στο σαλόνι μας!».
«Η Γιαννούλα έχει συνηθίσει το καινούργιο της περιβάλλον, κάνει παρέα με τα άλλα ζώα, ιδιαίτερα με τις γάτες και τους σκύλους· ο Τίμο, ένα χάσκι, κοιμάται πάντα δίπλα της», λέει η ιδιοκτήτρια του καταφυγίου Zorgeloos στην Ολλανδία, Μαρία Μόρια Τζόνα.
Εδώ και λίγους μήνες η Γιαννούλα έχει ξεκινήσει μια νέα ζωή, στο καταφύγιο για ανάπηρα ζώα Zorgeloos στην Ολλανδία. Το να καταφέρουν ο Ανδρέας και η Νίκη να εξασφαλίσουν την άδεια να ταξιδέψει το ζώο στο εξωτερικό ήταν «μια νίκη απέναντι στη γραφειοκρατία και σε όσους μας αποκαλούσαν “οι τρελοί με το αρνί”», λένε. Στο πλευρό τους στάθηκαν η Κτηνιατρική Υπηρεσία Ηρακλείου και η Aegean Airlines, με πτήση της οποίας η Γιαννούλα έφτασε στον προορισμό της. Δεν ήταν εύκολο να την αποχωριστούν, αλλά ξέρουν ότι εκεί θα ζήσει πολύ καλύτερα. Η συνομιλία μου με την ιδιοκτήτρια του καταφυγίου το επιβεβαιώνει: «Η Γιαννούλα έχει συνηθίσει το καινούργιο της περιβάλλον, κάνει παρέα με τα άλλα ζώα, ιδιαίτερα με τις γάτες και τους σκύλους· ο Τίμο, ένα χάσκι, κοιμάται πάντα δίπλα της. Και της αρέσει να με συνοδεύει στους περιπάτους μου», λέει η Μαρία Μόρια Τζόνα.
Οι κακοποιήσεις
Πίσω στην Ελλάδα και στην κουβέντα με το ζευγάρι. Η Κρήτη παραμένει πρωταγωνίστρια σε κακοποιήσεις ζώων. Πώς αισθάνονται οι ίδιοι γι’ αυτό; «Είναι φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών και χαρακτηρίζει το κακώς εννοούμενο “καπετανιλίκι”, μαζί με τα όπλα και τα ναρκωτικά. Οι παλαιότεροι Κρητικοί, όπως ο παππούς μου, δεν κακοποιούσαν τα ζώα τους», τονίζει η Νίκη Μανωλάκη. «Στην αρχή είχαμε γίνει περίγελως για κάποιους συντοπίτες μας. Τώρα που η Γιαννούλα είναι ασφαλής και χαρούμενη, νιώθουμε δικαιωμένοι», τονίζει ο Ανδρέας Γεωργόπουλος. «Και εννοείται ότι έχουμε γίνει χορτοφάγοι», συμπληρώνουν με μια φωνή. «Η Γιαννούλα άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή και τον κόσμο…»
Έντυπη
