Ο Ιωάννης Βαρδακαστάνης, εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής, καθώς και την πορεία του στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα του τόπου μας. Ορίζει ως βασικό του μέλημα την στήριξη και υπεράσπιση των ευάλωτων ομάδων και θέτει επί τάπητος το στοίχημα της αναγέννησης του προοδευτικού χώρου ως μέτωπο απέναντι στους ευρωσκεπτικιστές και την Ευρώπη της λιτότητας.
Αρκετοί φίλοι έως τώρα με έχουν ρωτήσει πώς αποφάσισα να «εκτεθώ» ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής, μετά από 3 δεκαετίες πορείας μέσα από τα κοινωνικά κινήματα. Είναι αλήθεια ότι ως άνθρωπος με αναπηρία ο ίδιος, έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου στον αγώνα για την κατάργηση των ανισοτήτων και την προώθηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους. Από το 1986 συνεχίζω τον αγώνα μου αυτό και με θεσμικό ρόλο, ως επικεφαλής ή μέλος ελληνικών και ευρωπαϊκών οργάνων.
Ανήκω βλέπετε στη γενιά της μεταπολίτευσης. Όταν η Χούντα έπεσε, ήμουν 17 χρονών. Ανδρώθηκα εκείνη την περίοδο. Με εμπνέει η συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα κοινωνικής απελευθέρωσης. Και το αναπηρικό είναι κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης. Σπάει στερεότυπα, προκαταλήψεις, κατεστημένες καταστάσεις. Το να βγάζεις ανθρώπους από τα σπίτια τους και να μετέχουν σε οργανώσεις, το να πηγαίνεις σε περιοχές που δεν υπήρχε τίποτα και ξαφνικά να δημιουργείται μια οργάνωση, το να υπάρχει η φωνή μιας ομάδας του πληθυσμού είναι κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό και αυτό προσπάθησα να κάνω όλη μου τη ζωή.
Στα 29 μου έγινα πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και συμμετείχα ενεργά στη διαδικασία συγκρότησης της ΕΣΑμεΑ και του EDF, των οποίων είμαι πρόεδρος από το 1993 και το 1999 αντίστοιχα. Στην Παγκόσμια Οργάνωση Αναπήρων διετέλεσα πρόεδρος από το 2012 έως το 2014, και από εκεί και μετά είμαι ταμίας. Τέλος, η συμμετοχή μου στην ΕΟΚΕ από 2010 έως σήμερα και μάλιστα ως αντιπρόεδρος της Ομάδας 3, μου έχει δώσει την ευκαιρία να εργαστώ και σε άλλους τομείς πολιτικής όπως η πολιτική συνοχής, η βιώσιμη ανάπτυξη, η κλιματική αλλαγή, το κράτος δικαίου κλπ.
Είναι γνωστή η άποψή μου, ότι μπορεί ο συνδικαλισμός να βάλλεται, όμως πιστεύω ακράδαντα ότι η ανάγκη εκπροσώπησης ενός τμήματος του πληθυσμού είναι δημοκρατική ανάγκη. Όταν ένα τμήμα του πληθυσμού δεν εκπροσωπείται, έχουμε έλλειμμα δημοκρατικής εκπροσώπησης. Όταν μάλιστα ενώ προέρχεται από την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, αυτοοργανώνεται, μπαίνει σε φάση αυτοδιάθεσης, τότε έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη δημοκρατική κοινωνία.
Κατά τη διάρκεια μάλιστα της κρίσης, όπου σηκώνουμε με τις ομοσπονδίες όλο το βάρος των κινητοποιήσεων, των προσπαθειών να μη θιγούν κεκτημένα αλλά αντίθετα να υπερασπιστούμε κατακτήσεις ετών, φάνηκε ακόμη περισσότερο πως οι δημοκρατικές διαδικασίες συγκεντρώνουν κόσμο που οργανώνεται για να διεκδικήσει. Το αναπηρικό κίνημα ήταν από τα ελάχιστα που δεν στάθηκαν «με το όπλο παρά πόδα» και αντίθετα διεκδίκησαν ίσα δικαιώματα, καμία περικοπή στα επιδόματα – όπως εν τέλει καταφέραμε.
Στην προσπάθεια να αλλάξει η ζωή των ατόμων με αναπηρία και να εδραιωθεί η προσέγγιση της αναπηρίας ως κομμάτι της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, στήριξα από την αρχή ως πρόεδρος του EDF τη συγγραφή της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με Αναπηρία. Η εμπειρία μου από την πολύχρονη συμμετοχή μου στα ελληνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή θεσμικά όργανα και οργανώσεις στον τομέα των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, η πίστη στην αξία των αιτημάτων μας, με οδήγησαν στην απόφαση για τη διεκδίκηση μιας θέσης στο Ευρωκοινοβούλιο, με την υποστήριξη του πραγματικού εκπροσώπου της δημοκρατικής παράταξης της χώρας, του Κινήματος Αλλαγής και την τιμητική πρόταση της προέδρου του, Φώφης Γεννηματά.
Γνωρίζω ότι οι πολίτες νιώθουν ότι η ΕΕ δεν τους νοιάζεται. Ως προς αυτό υπάρχει συνευθύνη των κυβερνήσεων στα κράτη-μέλη και των κομμάτων. Δεν μπορεί, πχ το ΕΛΚ να έχει ως μέλος του το κόμμα του Όρμπαν που παραβιάζει θεμελιώδεις κανόνες της ΕΕ, όπως το κράτος δικαίου. Χρειαζόμαστε ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στον ευρωσκεπτικισμό και στη δημαγωγία.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιο μέτωπο. Όλοι είναι εναντίον της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν υπάρχει κοινό μέτωπο του δημοκρατικού τόξου απέναντί της. Πιστεύω ότι οι πολίτες πρέπει να εξαφανίσουν τη Χρυσή Αυγή, όχι μόνο σε σχέση με όσα λέει για την ΕΕ, αλλά για αυτό που πρεσβεύει συνολικά.
Σε κάθε περίπτωση όμως, προσωπικά πιστεύω ότι η ΕΕ είναι σε μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη. Εδώ υπάρχει ανάγκη να αναδειχθούν οι πολιτικοί ηγέτες και δυνάμεις που θα την πάνε στην επόμενη εποχή, με αυτό που εγώ ονομάζω «προοδευτικό πολιτικό αφήγημα».
Στο τέλος τέλος οι πολίτες μπορούν να κατευθύνουν την πορεία της Ε.Ε. από το Μάιο του 2019 και έπειτα με την ψήφο τους και τη συμμετοχή τους.
Επιδίωξή μου με την παρουσία μου στο Ευρωκοινοβούλιο είναι να εκπροσωπήσω αποτελεσματικά τους συμπατριώτες μου σε τομείς που απαιτείται τόσο γνώση όσο και κοινωνική ευαισθησία, προωθώντας ακόμη πιο δυναμικά, στον πυρήνα λήψης των κρίσιμων αποφάσεων, τα δικαιώματα όχι μόνο των ατόμων με αναπηρία αλλά όλων των αδυνάμων.
Άρθρο του υποψήφιου Ευρωβουλευτή με το Κίνημα Αλλαγής Ιωάννη Βαρδακαστάνη
Μπορεί να έχουμε ήδη συναντηθεί στους αγώνες για τη δημοκρατία, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε κάποιες από τις μεγάλες διαμαρτυρίες στις οποίες προέβη το αναπηρικό κίνημα της χώρας μας τα τελευταία χρόνια μέσα στην κρίση, για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας μας από τη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Είμαι ο Ιωάννης Βαρδακαστάνης, υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Κίνημα Αλλαγής, πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, και την ίδια ώρα έχω την τιμή να προεδρεύω και στην ευρωπαϊκή συνομοσπονδία των αναπήρων, στο European Disability Forum.
Αποφάσισα για πρώτη φορά να είμαι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές, μετά από μία μακρά πορεία, πέραν των 30 χρόνων στα κοινά. Η συμμετοχή μου σε αυτό τον νέο αγώνα είναι ταυτόχρονα πρόσκληση για την ενδυνάμωση της Δημοκρατικής Παράταξης αλλά και πρόκληση να εκπροσωπήσω τους αδύναμους πολίτες αυτής της χώρας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο νέο Ευρωκοινοβούλιο και να αγωνιστώ για την κοινωνική Ευρώπη που επιδιώκουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση των δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου, της ισότητας, της βιώσιμης ανάπτυξης και της συνοχής.
Ειδικότερα για το αναπηρικό κίνημα, είναι μεγάλη τιμή για μένα που εκπροσωπώ αυτούς τους μαχητές και είμαι σίγουρος ότι και από το νέο μετερίζι του Ευρωκοινοβουλίου μπορώ να συμβάλω με την αγωνιστικότητα, τις γνώσεις και την εμπειρία που έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια που παλεύω για τις ευάλωτες ομάδες.
Είμαι υποψήφιος με το Κίνημα Αλλαγής, καθώς είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και δεν μου αρέσουν οι πολιτικές μετακινήσεις που παρατηρούνται τελευταία. Υποστήριζα και υποστηρίζω το ΠΑΣΟΚ των κινημάτων, της αλληλεγγύης των δικαιωμάτων, του εκσυγχρονισμού, του αντιρατσισμού, ενάντια στον μισαναπηρισμό, ενάντια στην ξενοφοβία. Αποδέχθηκα την πρόταση της Φώφης Γεννηματά , γιατί πιστεύω ότι μπορώ να συμβάλλω και θέλω να είμαι παρών στην αναγέννηση του προοδευτικού χώρου.
Έχω εντρυφήσει στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη νομοθεσία της καθώς και στον ορθό τρόπο παρέμβασης. Περισσότερο από όλα, όμως, με ενδιαφέρει να κατανοήσουμε όλοι οι πολίτες ότι δεν πρέπει να αφήσουμε την Ε.Ε. στα χέρια άλλων. Στα χέρια των ευρωσκεπτικιστών, στα χέρια όσων ευαγγελίζονται πολιτικές λιτότητας, στα χέρια όσων δεν έχουν ψηλά στην ατζέντα το όραμα της Ευρώπης ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Σου ζητάω να με εμπιστευτείς και με την επιλογή σου να στρέψουμε το τιμόνι της Ευρώπης προς την κατεύθυνση του κοινωνικού κράτους, της πραγματικής εφαρμογής των δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα, για να αντιμετωπιστούν οι ανισότητες με έναν ισόρροπο τρόπο μεταξύ οικονομίας – κοινωνίας και περιβαλλοντικής πολιτικής, και να επιστρέψει η Ευρώπη στους πολίτες της.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι. Στις 26 Μάη ψηφίζουμε για αλλαγή στην Ευρώπη, αλλαγή στην Ελλάδα. Η Ευρώπη των δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου και της κοινωνικής προστασίας είναι απαίτηση των καιρών και αίτημα όλων μας.
Το νέο κοινωνικό κράτος μπορεί να αποτελέσει το νέο αντάμωμα της Ε.Ε. με τους πολίτες της.