Ο Μιθριδατισμός που τα τερατώδη ψέματα, οι ασύστολες διαστρεβλώσεις και το απύθμενο θράσος των κυβερνητικών στελεχών προκάλεσαν στους Έλληνες, περιορίζει τα καταγεγραμμένα στη μνήμη γεγονότα της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στα Βαρουφάκια καμώματα και στο θηριώδες κόστος τους. «Ξεπλένεται» έτσι η άλλη πρωταγωνίστρια της περιόδου, της οποίας η φράση για τους «μετανάστες που πρώτα λιάζονται και μετά εξαφανίζονται» έμεινε στην ιστορία. Στην «επιτυχία» αυτή βέβαια είχε συμπαραστάτη, καθώς στον… β’ ανδρικό ρόλο του έργου είχαμε τον Τουρκοφάγο υπουργό ο οποίος έμπλεος αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας απείλησε τους ευρωπαίους πως «αν η Ευρώπη εξακολουθήσει να πιέζει την Ελλάδα στη διαπραγμάτευση, τότε η Ελλάδα θα στείλει τους τζιχαντιστές στην Ευρώπη». Η περίοδος άρχισε με σεισάχθειες και σκισίματα των μνημονίων και τελείωσε με τις τράπεζες και τα βόρεια σύνορα μας κλειστά.
Η κυρία Τασία, όπως έγινε γνωστή, είναι μία ακόμα από εκείνες τις περιπτώσεις των ουμανιστών αριστερών οι οποίοι αγωνίζονται για το καλό της ανθρωπότητας. Αγαθών κινήτρων και προθέσεων οι περισσότεροι, αλλά χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο να τους καθοδηγεί με στέρεα βήματα στους όποιους στόχους τους, ασχολούνται γενικώς και αορίστως με αυτό που ονομάζουν «αγώνα». Με συχνά αντικρουόμενες απόψεις «αγωνίζονται» υπέρ κάθε είδους μειονότητας, κάτι που είναι καλό, συχνά όμως χωρίς να νοιάζονται για τα συμφέροντα της πλειονότητας, κάτι που τελικά οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα (όπως για παράδειγμα στα νησιά του Αιγαίου). Τονίζω εδώ το αγαθών κινήτρων και προθέσεων, μιας και οι καταγγελίες για το φαγοπότι των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που κατασπατάλησαν (και συνεχίζουν), ευρωπαϊκούς, εθνικούς και από χορηγίες πόρους είναι πολλές. Κάποιοι λοιπόν κάνουν τους ουμανιστές από πεποίθηση, κάποιοι από χόμπι και δυστυχώς οι περισσότεροι, πονηρά.
Εγώ λοιπόν δέχομαι ότι η κυρία Τασία ανήκει στους πρώτους, τους με ευγενικά αισθήματα ουμανιστές οι οποίοι δακρύζουν με την αδικία, τον ιμπεριαλισμό και φυσικά τον καπιταλισμό. Δέχομαι επίσης ότι η συχνά αχαρακτήριστη συμπεριφορά της (ακόμα και ως αντιπρόεδρος της Βουλής), πήγαζε από την αίσθηση του ηθικού αναστήματος έναντι των «άλλων», των βουλευτών των αστικών κομμάτων. Κατέβαλαν άλλωστε φιλότιμες προσπάθειες να μας πείσουν για το υπαρκτό της διαφορετικότητας τους, για την απέχθεια τους στο κέρδος, για την ανάγκη να τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν…
Όμως αλλοίμονο, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, την ύστατη ώρα της ένδοξης και σίγουρα αξιομνημόνευτης κοινοβουλευτικής της παρουσίας, υπέπεσε στο αμάρτημα της εβδόμης εντολής. Βλέπετε, η αειθαλής αυτή αγωνίστρια είναι ουμανίστρια μεν, βόλεψε το παιδί της στη Βουλή «κλέβοντας» τη θέση από κάποιον άλλον, δε. Υπάρχει όμως διαφορά με τους «άλλους», δεν μπορώ να πω. Η ειλικρίνεια. Αντίθετα με την έβδομη, η ένατη εντολή υπήρξε πιο καταπιεστική, υποχρεώνοντας την να παραδεχθεί τη χρήση «βύσματος». Για μία ακόμα φορά η ανθρώπινη φύση αποδεικνύεται ισχυρότερη κάθε ιδεολογίας, πόσο μάλλον ιδεοληψίας…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations