«Ίσως η κυριότερη παθογένεια των τελευταίων πολλών ετών να είναι το γεγονός ότι τα νέα ζευγάρια περίμεναν από τους δασκάλους των παιδιών τους να τα μάθουν τα αντίθετα με τα όσα οι ίδιοι, διά του παραδείγματος, τα μάθαιναν στο σπίτι…». Το παραπάνω σχόλιο μου για ένα ακόμα απόσταγμα σοφίας της σπουδαίας αυτής Ελληνίδας αφορά τα όσα κατά καιρούς μας έχει πει για τους νέους και την παιδεία, αλλά εμπεριέχει και προσωπικές, τόσο επαγγελματικές όσο και οικογενειακές εμπειρίες.
Δεν υπάρχει στοχαστής, φιλόσοφος, παιδαγωγός που να μην μας μιλά για τη δύναμη του παραδείγματος, την μικρή σημασία που έχει για τα παιδιά μας το τι τους λέμε και τη μεγάλη που έχει το τι με τις πράξεις ή τις παραλείψεις μας τους δείχνουμε. Αυτό είναι που ασυνείδητα, οι στην πλειοψηφία τους φτωχοί και αγράμματοι γονείς μας γνώριζαν και μέρα – νύχτα, με το παράδειγμα τους προσπαθούσαν να μας ωθήσουν στο δρόμο το σωστό. Θα μου πείτε, αυτό το γνωρίζουμε. Φυσικά, σήμερα είμαστε (συγκριτικά με τους γονείς μας) και πλούσιοι και μορφωμένοι, ας αξιοποιήσουμε λοιπόν για μια στιγμή αυτά μας τα πλεονεκτήματα και ας σκεφτούμε. Γιατί αυτό, ας μου επιτραπεί να δώσω τον χαρακτηρισμό «επιπολαιότητα» είναι που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Όπως θυμάστε, πριν τις δεκαετίες της ευημερίας οι οικογένειες πάσχιζαν να σπουδάσουν έστω και ένα μέλος τους και το πάσχιζαν δεν είναι σχήμα λόγου. Όμως το έκαναν, το θεωρούσαν χρέος στο μέλος της οικογένειας που «έπαιρνε» τα γράμματα, στο οικογενειακό όνομα αλλά και στην κοινωνία τους, μικρή ή μεγάλη. Σήμερα, λίγες μονάχα δεκαετίες μετά, η κατάσταση που βιώνουμε είναι κάτι παραπάνω από διαφορετική. Σήμερα, το σύνολο σχεδόν των παιδιών που τελειώνουν το σχολειό θα συνεχίσουν τις σπουδές τους, τα περισσότερα στην Ελλάδα, τα υπόλοιπα στο εξωτερικό. Με τόσους μορφωμένους, επιστήμονες και σοφούς η πατρίδα θα πρέπει να είναι τόπος ευδαιμονίας, χαράς και ευτυχίας, δεν είναι έτσι; Κι όμως δεν είναι, δυστυχώς δεν είναι. Τις πταίει; Πολλά, αλλά δεν αφορούν τη σημερινή στήλη. Το μήνυμα είναι διαφορετικό. Σήμερα τα παιδιά μας έχουν στο σύνολο τους τη δυνατότητα να σπουδάσουν. Πρέπει όμως να δώσουμε την αρμόζουσα προσοχή στο τι. Το συνηθέστερο σφάλμα που εμείς, οι γονείς κάνουμε είναι να κρίνουμε με βάση τις δικές μας εμπειρίες αν όχι τα δικά μας θέλω. Όμως να μην κρίνουμε «εξ ιδίων τα αλλότρια» μας δίδαξαν οι παππούδες μας, ας τους ακούσουμε και δεν θα χάσουμε. Λίγο πριν την απόφαση των σπουδών ας θυμηθούμε αυτό: Η εξαετία 18 – 24 είναι η πιο επιδραστική στη ζωή του ατόμου, αυτή που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει το μέλλον του. Ας αποφασίσουμε με σύνεση…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations