Ενώ όλοι συμφωνούμε για την ανάγκη αλλαγών σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες καθώς τα ελληνόπουλα τελειώνουν το σχολειό, για να το θέσουμε ευγενικά, χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις, την ίδια ώρα διαφωνούμε για το πώς θα γίνει αυτό.

Βαυκαλιζόμενοι προοδευτικοί μα στα αλήθεια βαθιά συντηρητικοί και καχύποπτοι με ευκολία απαξιώνουμε οτιδήποτε προταθεί, ειδικά αν αφορά οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης. Μόνιμη πληγή η υποχρηματοδότηση που σα μάστιγα υπονομεύει τις προσπάθειες για ποιοτική παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών στα παιδιά μας. Με κτίρια θλιβερά, ανεπαρκές προσωπικό και ανύπαρκτο τεχνολογικό εξοπλισμό τα σχολειά μας σε αντίξοες συνθήκες, απαράδεκτες για την εποχή μας, προσπαθούν για το καλύτερο.   

Υπάρχει ωστόσο ένας τομέας, αυτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που πραγματικά θα μπορούσε τουλάχιστον τα οικονομικά του προβλήματα να τα έχει λυμένα. Όχι φυσικά ανακαλύπτοντας τον τροχό, όπως συνήθως για τα πάντα θέλουμε να κάνουμε στην πατρίδα μας, απλά ακολουθώντας τα όσα στις άλλες προηγμένες και καλύτερα οργανωμένες χώρες, έχουν εδώ και αιώνες πραγματοποιηθεί. Το παρόν πλαίσιο που ουσιαστικά από συστάσεως του ελληνικού κράτους ισχύει θέτει ακατανόητους περιορισμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν γνωρίζω τι οι πατέρες του έθνους ήθελαν να πετύχουν, δυστυχώς αυτό του οποίου τις βάσεις έθεσαν, δεν λειτουργεί σωστά. Το αποδεικνύουν οι χιλιάδες των άνεργων επιστημόνων, αλλά κυρίως οι πανεπιστημιακές σχολές χωρίς κανένα επαγγελματικό δικαίωμα.

Εδώ υπάρχει ένα καλό και ένα κακό νέο. Το καλό είναι πως τα πανεπιστήμια σαν οντότητες ευθύνονται το λιγότερο για την κατάσταση αυτή. Το κακό είναι ότι το κύριο μέρος της ευθύνης ανήκει στην υπέρτερη αρχή, το της Παιδείας υπουργείο. Αντίθετα απ ότι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο (και δεν αναφέρομαι στον Αγγλοσαξονικό όπου το σύστημα με τα υψηλά δίδακτρα και τους υπερδανεισμένους αποφοίτους έχει αρχίσει να προβληματίζει), μα στη γειτονιά μας, στην Ευρώπη, σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, ακόμα και στις πρώην ανατολικές), όπου τα περισσότερα πανεπιστήμια είναι δημόσια και χωρίς δίδακτρα. Αντίθετα απ ότι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο λοιπόν, εδώ τα ιδρύματα δεν μπορούν να πάρουν καμία μα καμία πρωτοβουλία χωρίς τη συγκατάθεση του παντοδύναμου της Παιδείας υπουργού.

Τι προγράμματα θα διαθέτουν, πόσους διδάσκοντες χρειάζονται και κυρίως πόσους φοιτητές μπορούν να εξυπηρετήσουν δεν είναι αποφάσεις των ιδρυμάτων, μα του Υπουργείου. Στο κομμάτι αυτό η βλάβη της προηγούμενης κατάστασης είναι μεγάλη, ευτυχώς όχι ανήκεστος.

Ευτυχώς η νέα κυβέρνηση επιστρατεύει την κοινή λογική. Όπως η νέα υπουργός κ. Κεραμέως δήλωσε «τα Ιδρύματα γίνονται πραγματικά αυτόνομα και αυτοδιοικούμενα, απελευθερώνονται από τον ασφυκτικό έλεγχο του Υπουργείου, γίνονται εξωστρεφή και ανταγωνιστικά». Η κρατική χρηματοδότηση θα γίνεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και τα Ιδρύματα ενθαρρύνονται προς την προσέλκυση νέων πόρων, για παράδειγμα μέσω της αξιοποίησης της έρευνας και της δημιουργίας Αγγλόφωνων προγραμμάτων για προσέλκυση ξένων φοιτητών. Δεν ισχυρίζομαι πως όλα θα γίνουν τέλεια, απλά πως επιτέλους ανακαλύπτουμε τη λογική…                

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook