Η συγκλονιστική ανάρτηση της μητέρας της Στέλλας και ένα μεγάλο οφειλόμενο ευχαριστώ για τα αυτονόητα που κατασκευάστηκαν από το αίμα της Στέλλας και του Γιάννη
Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από το φοβερό τροχαίο που σημειώθηκε στις 17 Αυγούστου 2017, έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης, που στοίχισε τη ζωή σε δύο φοιτητές, τη Στέλλα και το Γιάννη, προκαλώντας ταυτόχρονα σωρεία αντιδράσεων στην τοπική κοινωνία, ζητώντας η “θυσία” των δύο παιδιών στη μολώχ της ασφάλτου να μην πάει χαμένη.
Ήταν περίπου 6:30 το πρωί, όταν οι δύο νέοι έβγαλαν βόλτα τον σκύλο τους και ενώ περπατούσαν στο σημείο του δρόμου των Κουνουπιδιανών Ακρωτηρίου, στο οποίο δεν υπήρχε πεζοδρόμιο, έπεσε πάνω τους αυτοκίνητο που κινείτο με ταχύτητα στον κεντρικό δρόμο που διέρχεται μπροστά απο το Πολυτεχνείο και το οποίο οδηγούσε ένας 20χρονος από την Γεωργία.
Δύο χρόνια μετά η εικόνα του δρόμου δεν θυμίζει σε τίποτε τον δρόμο που ήταν πριν την θυσία της Στέλλας και του Γιάννη.
Μικρό χρονικό διάστημα μετά το τραγικό δυστύχημα, τοποθετήθηκαν φωτεινοί σηματοδότες και διαβάσεις στην είσοδο του Πολυτεχνείου Κρήτης και δύο χρόνια μετά κατασκευάστηκε και το πεζοδρόμιο το οποίο αν υπήρχε οι δύο νέοι σήμερα θα ήταν μαζί μας.
Και επειδή έχουν ειπωθεί διάφορα για το ποιοι έκαναν τα έργα η ουσία είναι μια. Ότι έχει γίνει για να είναι πιο ασφαλής ο δρόμος των Κουνουπιδιανών για την διέλευση των φοιτητών και των κατοίκων, έγινε από την θυσία της Στέλλας και του Γιάννη και κατασκευάστηκε με το αίμα των δύο νέων παιδιών στα οποία όλοι οφείλουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Ένα «ευχαριστώ» που βέβαια δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο των οικείων τους όπως φαίνεται και από το κείμενο που ανάρτησε σήμερα στις 7 το πρωί η μητέρα της Στέλλας στην διαδικτυακή ομάδα «Για την Στέλλα και τον Γιάννη».
“ΔΥΟ χρόνια πέρασαν αστεράκι μου. Ακριβως από αυτή τη στιγμη…ΔΥΟ χρόνια χωρίς το γέλιο σου, χωρίς τη φωνή σου, τα πειράγματα σου, τις αγωνίες σου, τα δάκρυα σου, τις χαρές σου…
ΔΥΟ χρόνια χωρίς να μπορώ να σε αγγίζω, παρά μόνο στις φωτογραφίες…
ΔΥΟ χρόνια που σου μιλάω χωρίς να μου απαντάς, αλλά γνωρίζοντας την απάντηση σου… ΔΥΟ χρόνια που συναντώ τις φίλες σου και είναι σαν να εισαι πάντα στην παρέα…
ΔΥΟ χρόνια που εκεί που κλαίμε, ξαφνικά θυμόμαστε κάτι αστειο που είχες πει, ή είχες κάνει και γελάμε… Η ζωή μας, γεμάτη από αναμνήσεις… Μόνο που… να… υπάρχουν στιγμές που λυγίζω Στελλάκι μου κι ας ξερω ότι δεν σου αρέσει και θυμώνεις… Δεν το ελέγχω Στελλάκι μου… γιατί εγώ ΔΥΟ παιδιά γέννησα, ΔΥΟ παιδιά ανάθρεψα, για ΔΥΟ παιδιά καμαρώνω… ΔΥΟ παιδιά θαυμάζω…
Αλλά εδω και ΔΥΟ χρόνια, εσένα σε βλέπω μόνο με τα μάτια της ψυχής μου… Σε νιώθω, κλείνοντας τα μάτια, να με αγκαλιάζεις και να μου λες «μανουλίτσα μου»… Σε βλέπω με τον Γιάννη, τα ΔΥΟ σας, χέρι χέρι, να συζητάτε και να γελάτε ευτυχισμένα…”
