Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια την πορεία της άλλοτε μεγάλης «προοδευτικής» παράταξης παρατηρούμε μια αντιστροφή των πολιτικών των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου στην προσπάθεια «απόκτησης» ζωτικού χώρου για το τότε πρωτοεμφανιζόμενο ΠΑΣΟΚ καπηλεύτηκε με ακραίως κυνικό τρόπο τα συνθήματα της αριστεράς και με όχημα την κυβερνησιμότητα «απαλλοτρίωσε» τους ψηφοφόρους της. Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλευόμενος την αναγκαστική στροφή του ΠΑΣΟΚ στον ρεαλισμό, πλήρωσε τους κληρονόμους του Ανδρέα με το ίδιο νόμισμα.
Η ουσία των παραπάνω είναι ότι ο ονομαζόμενος «δεύτερος πυλώνας» του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να είναι ένα και μόνο ένα από τα παραπάνω κόμματα, κατά συνέπεια λειτουργούν ανταγωνιστικά: ότι κερδίζει το ένα, το χάνει το άλλο. Μιλάμε για τον κατά βάση «κρατικίστικο» πυλώνα ο οποίος υποστηρίζει την ολοένα και μεγαλύτερη γιγάντωση του κράτους προς όφελος του κόμματος, ανεξάρτητα από συνέπειες. Και τα δύο κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ έχουν να «απολογηθούν» στο κοινό τους για η στροφή τους στον ρεαλισμό (το ΚΙΝΑΛ το 2011, ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015), με το ΚΙΝΑΛ βέβαια να βρίσκεται στην πλέον αδύναμη θέση. Αυτό γιατί τα εκλογικά του ποσοστά και η αδύναμη ηγεσία του επιβάλουν ένα τρομερό δίλλημα: Να προχωρήσει αυτόνομα με μονοψήφια ποσοστά που στην καλύτερη περίπτωση θα το «υποχρεώσουν» σε θέση μικρού κυβερνητικού εταίρου ή να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποτελέσουν μέρος του δεύτερου, κεντροαριστερού πόλου. Αυτή είναι περιληπτικά η «μάχη» που διεξάγεται μεταξύ των στελεχών του πάλαι ποτέ κινήματος, με τους παλαίμαχους κατά το πλείστο υποστηρικτές του να κοιτάζουν αμήχανοι.
Ακόμα πιο αμήχανα παρατηρούν οι πολίτες την «αγωνία» για τον τρόπο εκλογής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ή όπως αποφασίσει ο Αλέξης να ονομάσει το κόμμα του. Βλέπετε, ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και όλα τα αριστερά κόμματα είναι κλειστό, δεν μπορεί καθένας να γίνει μέλος. Αυτό γίνεται γιατί οι «κεφαλές» θέλουν να ασκούν ασφυκτικό έλεγχο στο κόμμα ακόμα και σε βάρος της εκλογικής του επίδοσης. Το ΚΙΝΑΛ από τη μεριά του έχει μεγαλύτερη δεξαμενή στελεχών (όπως άλλωστε φάνηκε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές), θεωρεί λοιπόν ότι έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας σε πιθανές εσωκομματικές εκλογές. Αυτός είναι και ο «πόνος» που εκφράζεται για την εκλογή του προέδρου από τη βάση και όχι από συνέδριο, στο νέο κόμμα που πιθανότατα θα δημιουργηθεί.
Θα συμβούλευα του φίλους πασόκους να σταματήσουν να ονειρεύονται. Οι συριζαίοι αριστεροί είναι, όχι κορόιδα. Όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν την τσέπη δεξιά και το συμφέρον σε πρώτη προτεραιότητα. Αυτοί επέλεγαν τα μικρά ποσοστά αρκεί να ελέγχουν το «μαγαζί», θα το δώσουν σε άλλους τώρα που έγινε μεγάλο; Η πρόσφατη ιστορία διδάσκει ότι όποιος θέλει να μετοικήσει στον ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί τρόπος να γίνει, όχι όμως και να του δώσουν τα κλειδιά…
Ο Κώστας Ν.Πολυχρονάκης είναι Director of Operations