Η κοινή παραδοχή του ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στην πατρίδα μας για να ξεπεράσουμε την δεκαετή πλέον κρίση που μας ταλαιπωρεί, ξεχειλίζει από νόημα.
Δυστυχώς, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι πρέπει επιτέλους να γίνει, στο τι χρειάζεται να κάνουμε, πολύ απλά στερείται ουσίας. Πόσο μάλλον που οι πονηροί λαϊκιστές μονότονα συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι. Τώρα οι μεγάλοι αυτοί φίλοι και προστάτες του λαού «αγωνίζονται» για τη σωτηρία των μεγάλων τους κατακτήσεων από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Το παράδειγμα της αγλαής και φερέλπιδος πολιτικού που όλο χάρη δήλωνε ότι «εμείς δεν περιμέναμε την ανάπτυξη για να αυξήσουμε τους μισθούς, οι μισθοί θα φέρουν την ανάπτυξη», είναι πιστεύω χαρακτηριστικό.
Στο παράδειγμα εντάσσεται και θλιβερή περίπτωση της «αιτιολογημένης απόλυσης» η προσπάθεια που υποτίθεται θα βοηθούσε τους εργαζόμενους αφού θα δυσκόλευε την απόλυση τους από την πάντοτε «κακοπροαίρετη» και έτοιμη για απολύσεις εργοδοσία. Η δυσκολία συνίστατο στο ότι ο κακός εργοδότης θα έπρεπε να στείλει στην Επιθεώρηση Εργασίας έκθεση στην οποία θα εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους απέλυσε κάποιον υπάλληλο. Η ανοησία όσων συνέταξαν και θεώρησαν θετικό για τους εργαζόμενους τα παραπάνω είναι ότι δεν σκέφτηκαν πως με τον τρόπο αυτόν «φακέλωναν» αρνητικά τους εργαζόμενους που υποτίθεται προστάτευαν.
Η ανάπτυξη στον πολιτισμένο κόσμο οφείλεται στη δημιουργία και ευημερία της πλειοψηφίας του πληθυσμού που καθιερώθηκε με τον όρο μεσαία τάξη. Όπως είναι φυσικό η τάξη αυτή αποτελείται από υπαλλήλους, αυτοαπασχολούμενους, μικροεπιχειρηματίες και αγρότες οι οποίοι αξιοποιώντας τους καρπούς του μόχθου τους κατέφεραν να αποκτήσουν ανέσεις ζωής που πολύ θα ζήλευαν οι γονείς τους. Υπήρχε φυσικά και η πάντα υπαρκτή κοινωνική ομάδα των φτωχών, των απόκληρων, των άτυχων αυτών συνανθρώπων μας που δεν τα κατάφεραν. Όσο μικρότερη είναι αυτή η ομάδα και όσο καλύτερα οι υπόλοιποι καταφέρνουν να την ανακουφίσουν, τόσο λειτουργικότερη είναι μια κοινωνία.
Αν τα παραπάνω είναι στη βάση τους αληθή (και πιστεύω πως είναι), το πρόβλημα της πατρίδας μας είναι πως δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας τέτοιες που θα επιτρέψουν στη μεσαία τάξη να ακμάζει. Στην πατρίδα μας δυστυχώς έχουμε επικεντρωθεί στο θεαθήναι, στην «υπεράσπιση» των λεγόμενων κεκτημένων χάνοντας την ουσία που είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μπορεί βέβαια να αργήσαμε, στο τέλος πάντως αντιληφθήκαμε ότι αν αυτό δεν γίνει, αν δεν αρχίσουν να δημιουργούνται νέες, τότε μοιραία οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας θα πληρώνουν λιγότερο, αφού χωρίς ανάπτυξη ολοένα και περισσότεροι θα μοιράζονται ολοένα και λιγότερα.
Τα κλισέ και οι ατάκες περί «ακραίου νεοφιλελευθερισμού», «αντεργατικών πολιτικών» και «κατεδάφισης των εργατικών κατακτήσεων» αναμφίβολα ανήκουν σε άλλες εποχές, στη σημερινή των «ψηφιακών δεξιοτήτων», της παγκοσμιοποίησης και της «τεχνητής νοημοσύνης» ακούγονται σαν ξαναζεσταμένα, σαχλά ανέκδοτα…