Είναι μερικές φορές που οι μεταρρυθμίσεις , οι πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται Ελλάδα για να μεταβάλει τη διοίκηση της από Οθωμανικού σε Ευρωπαϊκού τύπου είναι τόσο κραυγαλέες, που η οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτές δεν μπορεί παρά να είναι καταδικαστέα. Παραδείγματα πολλά, το ελληνικό δημόσιο είχε ίσως την παγκόσμια πρωτοτυπία να εμπορεύεται ακόμα και χαλιά, δραστηριότητα οπωσδήποτε κρίσιμη που οι ιδιώτες… αδυνατούσαν να διεκπεραιώσουν. Σε κάθε περίπτωση, η δυνατότητα των εκτός Ελλάδας Ελλήνων να επιλέξουν την κυβέρνηση της πατρίδας τους ακόμα κι αν δεν κατοικούν σε αυτήν, δεν μπορεί παρά να επιδράσει θετικά καθώς τα κριτήρια τους δεν μπορεί παρά να επηρεάζονται από τις χώρες που κατοικούν, χώρες κατά τεκμήριο δυνατότερες, πλουσιότερες και πιο επιτυχημένες.
Η ελληνική διοίκηση από τη δολοφονία του Καποδίστρια και μετά ακολουθεί την ίδια κι απαράλλακτη πρακτική: «Πουλάει κρατικές εκδουλεύσεις και εισπράττει ψήφους». Το… πετυχημένο του μοντέλου αποδεικνύουν οι πέντε ελληνικές χρεοκοπίες σε μόλις 200 χρόνια ύπαρξης! Η «μηχανή» που όλα αυτά τα χρόνια έχει στηθεί είναι τόσο απλή, όσο και… σατανική. Συμπυκνώνετε στη φράση «το πολιτικό μας σύστημα βάζει εμπόδια τα οποία στη συνέχεια μας… βοηθά να ξεπεράσουμε». Πολύτιμο εργαλείο οι νόμοι, το πλήθος των οποίων πιθανόν να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Σίγουρα ρεκόρ (έστω και παρανοϊκό) αποτελεί το γεγονός της ύπαρξης νόμων αντικρουόμενων μεταξύ τους.
Οι συμπατριώτες μας του εξωτερικού είναι δύο θα λέγαμε κατηγοριών. Οι δεύτερης, τρίτης κτλ γενιάς μετανάστες που μπορεί να μη μιλούν καν την ελληνική γλώσσα, αισθάνονται όμως Έλληνες, αλλά και οι νεο-μετανάστες, αυτοί που δεν έφυγαν, αλλά τους έδιωξε η κρίση, ο χειμώνας της τελευταίας δεκαετίας. Οι πρώτοι έχουν μία συχνά λανθασμένη εικόνα για τη σύγχρονη Ελλάδα, πιθανόν και για τους κινδύνους που όσοι μένουν στη χώρα αντιμετωπίζουν από τους εύκολους εθνικισμούς. Πιθανό είναι επίσης οι περισσότεροι να μην ενδιαφέρονται να μάθουν το παραμικρό για τα καθημερινώς συμβαίνοντα στη χώρα των προγόνων τους, εκεί η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα στέρεο σημείο. Μιλάμε όμως για Αμερικανούς, Γάλλους, Γερμανούς κτλ πολίτες ελληνικής καταγωγής. Αν όμως οι συμπατριώτες μας αυτοί μπουν στη διαδικασία να γίνουν Έλληνες πολίτες και εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, το σίγουρο είναι ότι ενδιαφέρονται. Και όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει… Όσο για τους υπόλοιπους, αυτούς που έστειλε στο εξωτερικό η κρίση χωρίζοντας τους από συγγενείς και φίλους, το να συζητάμε για το αν μαθαίνουν τα νέα μας είναι τουλάχιστον προσβλητικό.
Η Ελλάδα έχει μέρος μόνο του πληθυσμού της στο εσωτερικό, οι υπόλοιποι είναι διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι συμπατριώτες μας αυτοί αποτελούν πλούτο για το έθνος μας, πλούτο χρήσιμο και απαραίτητο. Ο Κυριάκος είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι «Αυτός ο νόμος θα έπρεπε να ψηφιστεί από 300 βουλευτές». Μακάρι.
- Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations
