Την ίδια ώρα που δημοσιοποιήθηκε η ετήσια έκθεση της Κομισιόν για την Παιδεία στην Ελλάδα και μαθαίναμε με τον πλέον επίσημο και αξιόπιστο τρόπο ότι τα ελληνόπουλα βγαίνουν από το Λύκειο περίπου αγράμματα, με σοβαρά προβλήματα κατανόησης όχι μόνο στα μαθηματικά και στη φυσική, μα ακόμα και στην ανάγνωση, την ίδια εκείνη ώρα η σύγκλητος του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων έπαιρνε θέση στις αλλαγές που προετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας.
Δύο, μεταξύ άλλων, είναι τα ζητήματα που η σύγκλητος ξεχωρίζει. Το πρώτο αφορά στο κατώφλι εισόδου (στο αν μπει η βάση του 10), αφού όπως οι σεβάσμιοι συγκλητικοί μας λένε «Η αγορά δεν μπορεί να καθίσταται ρυθμιστικός παράγοντας στην εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο». Μάλιστα. Το δεύτερο αφορά στη χρηματοδότηση.
Εδώ οι σοφές κεφαλές μας ξεκαθαρίζουν πως «το ύψος της (κρατικής) χρηματοδότησης θα πρέπει να καλύπτει ολοκληρωτικά τις πάγιες-ανελαστικές ανάγκες λειτουργίας του Ιδρύματος». Αφήνοντας ωστόσο να διαφανεί η ανωτερότητα τους διευκρινίζουν: «Δεδομένου ότι οι εκπαιδευτικές και ερευνητικές ανάγκες βαίνουν αυξανόμενες σε όλα τα ΑΕΙ, η επιβράβευση των Ιδρυμάτων που διακρίνονται για τις ακαδημαϊκές επιδόσεις τους δεν θα πρέπει να γίνεται εις βάρος εκείνων που υπολείπονται». Μάλιστα.
Την προηγούμενη εβδομάδα η της Παιδείας υπουργός Νίκη Κεραμέως συνόδεψε τον πρωθυπουργό στην Αμερική. Η παρουσία της εκεί δεν ήταν διακοσμητική, μα προπαρασκευαστική αυτού που εδώ και χρόνια θα έπρεπε να έχουμε κάνει. Βλέπετε, η εξωστρέφεια, η διεθνοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί για την Ελλάδα έναν κοιμώμενο γίγαντα ή σωστότερα έναν γίγαντα σε τεχνητό κώμα.
Η απελευθέρωση των «δεσμών» και η δημιουργία αγγλόφωνων προγραμμάτων με στόχο την προσέλκυση φοιτητών όχι μόνο από τις γειτονικές χώρες, μα από χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης του εξαμβλώματος που φτιάξαμε και αποκαλούμε τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από την άλλη βέβαια, η απελευθέρωση συνεπάγεται και ευθύνες, σαν αυτές που οι καλοί καθηγητές που διδάσκουν στα Ιωάννινα προτιμούν να μην επωμιστούν… Κατανοώ, αλλά δε συμφωνώ.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια κατά παγκόσμια πρωτοτυπία είναι προσανατολισμένα στον δημόσιο τομέα, οι περισσότερες σχολές «παράγουν» αποφοίτους που μπορούν να απασχοληθούν σχεδόν μόνο στο δημόσιο ή ακόμα χειρότερα που δεν μπορούν να απασχοληθούν πουθενά, αφού τελείωσαν σχολές που στερούνται επαγγελματικών δικαιωμάτων.
Πολύ σωστά ο καθηγητής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας κ. Δημήτρης Κουρέτας μας εξηγεί ότι «ένα πανεπιστήμιο παράγει δύο πράγματα: έρευνα και αποφοίτους. Στην πατρίδα μας τα αποτελέσματα της έρευνας μένουν στα συρτάρια με αποτέλεσμα τη μη αξιοποίηση της». Ακόμα χειρότερα, «ο Έλληνας φοιτητής εκπαιδεύεται να γίνει υπάλληλος και κυρίως του κράτους. Θα είναι πολύ χρήσιμο οι καθηγητές ΑΕΙ να στέλνονται σε σεμινάρια σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, να μυηθούν στην επιχειρηματικότητα». Αν μη τι άλλο, τα παιδιά μας έτσι θα μάθαιναν πώς να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους…