«Ενώ λοιπόν στο σύνολο του μεταναστευτικού το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανώσουμε σε κλειστά ή ανοιχτά κέντρα τις ζωές αυτών των κατατρεγμένων, υπάρχει ένα πεδίο με μεγέθη τέτοια που ίσως μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και αυτό είναι τα ασυνόδευτα παιδιά.
Ανατριχιαστική είναι η αποκάλυψη της Europol ότι περισσότερα από 10.000 ασυνόδευτα παιδιά, έχουν «εξαφανιστεί» στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης.
Σύμφωνα με τη UNICEF, τα παιδιά αποτελούν το 40% των αφίξεων, τα ασυνόδευτα παιδιά είναι κλάσμα μόνο αυτών. Αυτά τα παιδιά μπορούν και είναι χρέος μας να προσπαθήσουμε να σωθούν. Στην πατρίδα μας έχουμε μεγάλη εμπειρία από τέτοιου τύπου δομές όπου τα άτυχα παιδιά παίρνουν μια δεύτερη ευκαιρία, η κοινωνία μας με θέρμη στήριξε και στηρίζει. Τα παιδιά αυτά μεγαλώνοντας στη χώρα μας με συμμετοχή στην ελληνική παιδεία, θεωρώ πως μεγαλώνοντας, μόνο να μας προσφέρουν έχουν». (Κ.Ε. 22/3/2016)
Όπως τα μαντάτα που μας στέλνουν απ’ τη μια ο σουλτάνος Ταγίπ κι απ’ την άλλη η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύουν, η Ελλάδα πρέπει να μάθει να «ζει» με το πρόβλημα του προσφυγικού – μεταναστευτικού. Πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις και αληθινό ή επαγγελματικό ανθρωπισμό καθενός, πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε μπλέξει σε ένα κουβάρι που ούτε με το μίτο της Αριάδνης μοιάζει (αφού δεν έχει άκρη), αλλά για εντελώς πρακτικούς και ρεαλιστικούς λόγους ούτε και σαν τον γόρδιο δεσμό μπορεί να λυθεί.
Η κατάσταση που έως και σήμερα βρισκόμαστε, με τα νησιά μας να υποφέρουν από τα ατέλειωτα ποτάμια των απελπισμένων και αντί για συμπαράσταση από την Ε.Ε. να κατηγορούμαστε για τις συνθήκες με τις οποίες τους φιλοξενούμε, ομοιάζει στη θέση του δύσμοιρου που έπιασε τη γυναίκα του στο κρεβάτι με άλλον και αντί για «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις…», εισέπραξε καρπαζιές. Ρεαλιστικά λοιπόν πρέπει να παραδεχτούμε ότι η στροφή στην αντιμετώπιση του προβλήματος που παρουσίασε στη βουλή ο πρωθυπουργός και η οποία συνοψίζεται στο τετράπτυχο Αποτροπή, Επιλογή, Ενσωμάτωση, Επιστροφή, είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Το ευκολότερο, ίσως και με τα περισσότερο θετικά στοιχεία κομμάτι στο εξαιρετικά πολύπλοκο και ευαίσθητο αυτό θέμα είναι τα απροστάτευτα παιδιά. Εκτός του αυτονόητου, το ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να αφήσουμε παιδιά στα χέρια εμπόρων ανθρώπινων ψυχών, πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιδιά αυτά είναι και μια επένδυση στο μέλλον του τόπου. Μπορεί τώρα να μας φαίνεται κάπως, αλλά ας το σκεφτούμε καλύτερα…
Η υφυπουργός Πρόνοια και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δόμνα Μιχαηλίδου στην επίσκεψη της στο νησί επιβεβαίωσε τα όσα καλά έχουν ακουστεί για αυτήν. Έξυπνη, καταρτισμένη, διαβασμένη, όμορφη και ταυτόχρονα σεμνή, ταπεινή, χωρίς ίχνος διάθεσης επιβολής καταστάσεων προβλημάτισε, αλλά και κέρδισε τις εντυπώσεις.