Αυτό που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες που η ευθύνη του τόπου έπεσε στους ώμους του Κυριάκου θα μπορούσε γλαφυρά να περιγραφεί ως «ταγκό με το ζόρι».
Με ζητούμενο την συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ άμα τη επιστροφή του στα αντιπολιτευτικά έδρανα και κίνδυνο υπαρκτό την επανάληψη της απόλυτης ασυδοσίας των αναρχοαυτόνομων που επικρατούσε στα προ-κυβερνητικά του χρόνια, ο πρωθυπουργός αναζητά κάθε ευκαιρία να αναγκάσει, να παρασύρει αν προτιμάτε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε συναινετικές συμπεριφορές. Αν και στην αρχή εκδηλώθηκε αντίσταση σφοδρή, μέχρι και περί «δεξιάς παρένθεσης» έγινε λόγος, οι αντιδράσεις διολίσθησαν από τον χαρακτηρισμό του Κυριάκου σαν «ακροδεξιό», στο ότι «σύρεται» από τους ακροδεξιούς τους κόμματος του.
Από κει η μεταπήδηση στο ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κάνει και κάτι καλό, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργώντας υπεύθυνα και θεσμικά στηρίζει, ήταν μικρή. Κορυφαίες των παραπάνω στιγμές η συναίνεση στην ψήφο των αποδήμων και η εκλογή της κυρίας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αναμφίβολα, δεν στερούνται σημασίας ωστόσο και οι προσπάθειες για συναίνεση που τελικά δεν καρποφόρησαν, όπως αυτή του εκλογικού νόμου.
Καλώς ή κακώς, κάκιστα για όσο με αφορά, ο χαρακτήρας του Έλληνα είναι συγκρουσιακός. Ίδιον της γεμάτης συναισθήματα φυλής μας η υπερβολή που άλλοτε σαν ευχή και άλλοτε σαν κατάρα μας οδηγεί σε καταστάσεις που εκ των υστέρων κρίνοντας τες, συχνά μετανιώνουμε. Η διάρκεια της οικονομικής κρίσης (τριπλάσια από ότι στα υπόλοιπα μνημονιακά κράτη) αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της βλαπτικής μας συμπεριφοράς.
Το ψάρι βρωμά από το κεφάλι λέει ο λαός για να τονίσει τις ευθύνες της ηγεσίας και έχει απόλυτο δίκιο. Αν με κάτι οι Έλληνες έχουμε «χορτάσει» αυτό είναι οι καυγάδες με συχνά ακραίους χαρακτηρισμούς των πολιτικών μας. Όλοι θυμόμαστε τους επικούς καυγάδες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τους συχνά αγοραίους χαρακτηρισμούς που δημόσια επιφύλασσε ο ένας για τον άλλο. Όλοι επίσης εκπλαγήκαμε όταν η δημοσιοποίηση των πρακτικών των συμβουλίων των πολιτικών αρχηγών που στήριζαν την κυβέρνηση Ζολώτα αποκάλυψε αβρούς χαιρετισμούς Κώστα μου, Ανδρέα μου. Δυστυχώς, τον καυγά τον είδαμε όλοι, την αποκάλυψη της θεατρικότητας του, ελάχιστοι.
Σήμερα που μπορεί η οικονομία να ισορροπεί καλύτερα οι καιροί όμως είναι «παράξενοι», η επίδειξη όχι συναίνεσης μα της προσπάθειας έστω για συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών είναι όχι μόνο αναγκαία, μα κρίσιμη. Δεν μπορώ εδώ να μην αναφέρω θετικά την εντολή Τσίπρα για σκληρή αντιπολίτευση στα πάντα, εκτός των εθνικών. Η οικονομική ζημιά είναι κάτι που διορθώνεται, η ζημιά στα εθνικά δεν είναι σίγουρο πως μπορεί να διορθωθεί. Μακάρι βέβαια αυτή η συναίνεση θα επεκταθεί και σε άλλους τομείς στους οποίους οι κομματικές αντιπαραθέσεις είναι εντελώς περιττές, όπως για παράδειγμα η εκπαίδευση. Θα βοηθούσε πολύ.