Ίσως η «ανάπτυξη» να αποτελεί την πιο πολύπαθη και παρεξηγημένη λέξη στη χώρα μας, αφού όλοι, πολίτες και πολιτικοί την επιδιώκουμε κάνοντας ταυτόχρονα ότι μπορούμε να την εμποδίσουμε.
Το γεγονός θα λέγαμε ότι αποτελεί μνημείο ομαδικής υποκρισίας, με λαμπρές οπωσδήποτε εξαιρέσεις…
Στην αρχή της κρίσης, 6/10/2010, δημοσιεύτηκε μελέτη με τίτλο «Ανάπτυξη, είναι η μόνη λύση – Δεκαεπτά Προτάσεις για μία Νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική». Την υπέγραφαν συμπατριώτες μας οικονομολόγοι στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου με επικεφαλής το κάτοχο Νομπέλ Οικονομίας καθηγητή Χριστόφορο Πισσαρίδη. Όπως ανέφεραν, «Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουμε επιδιώκουν ώστε μέσα σε μία δεκαετία από την εφαρμογή τους να αυξηθεί η παραγωγικότητα από το 80% στο 120% της μέσης στην ΕΕ, δηλαδή στο επίπεδο των ευπόρων μελών της ΕΕ, και το εθνικό εισόδημα από 240 σε 425 δις». Μία βασική πρόταση ήταν η ακόλουθη: «Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν εκτέλεση και συντήρηση συγχρόνων δικτύων
- αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων, σταθμών και λιμένων αναψυχής.
- Καταβάλλουν το κόστος κατασκευής έναντι αποκλειστικής και αφορολόγητης
- εκμετάλλευσης για 30 χρόνια».
Εννοείται ότι η μελέτη απερρίφθη πάραυτα μάλλον γιατί η αμέσως προηγούμενη πρόταση (που αποσκοπούσε στην εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης) ήταν η ακόλουθη: «Μετά από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και στην συνέχεια αποκλείονται από οποιοδήποτε αξίωμα ή μισθωτή εργασία στον ευρύτερο δημόσιο τομέα».
Είναι σαφές ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι αλλεργικό στους νεωτερισμούς, ακόμα και το πλαφόν των δύο θητειών που ορίστηκε για τους πρώην νομάρχες γρήγορα καταργήθηκε. Σε αγαστή συνεργασία με το συνδικαλιστικό σύστημα μας έκαναν συστηματική πλύση εγκεφάλου, περί άμωμου και άσπιλου δημοσίου που παλεύει και ματώνει στα μαρμαρένια αλώνια με τον διαβολικό ιδιωτικό. Η επιτυχία τους τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν τέτοια που μας έπεισαν ότι η συστηματική κατασπατάληση πόρων και μάλιστα δανεικών, ήταν για το καλό μας! Φευ, πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, οι συνθήκες ανάγκασαν τα γρανάζια του συντηρητισμού να κινηθούν φουσκώνοντας τα πανιά του μοναδικού μεταρρυθμιστή με ηγετικό προφίλ, οδηγώντας τον στην πρωθυπουργία.
Ο Κυριάκος, τον οποίο αύριο το Ρέθεμνος θα καλωσορίσει, κέρδισε τις εκλογές με κόντρα ρητορική, ίσως για να ξορκίσει το «σκίσιμο των μνημονίων» των εκλογών του 2015 και να κλείσει οριστικά τον κύκλο του «λεφτά υπάρχουν» των εκλογών του 2009. Μαρτυρώντας μας το «μυστικό» πως τα λεφτά δεν τα βγάζει το ΑΤΜ μα η σκληρή και καινοτόμος δουλειά, αλλά και γνωρίζοντας πως με τα χάλια της χώρας δύσκολα παίρνει κάποιος το ρίσκο να ασχοληθεί, γυρίζει τον κόσμο και ψάχνει επενδυτές. Εχθρός, όχι δικός του μα της πατρίδας, όλοι οι πονηροί που θεωρούν το κράτος πατρογονικό τους τσιφλίκι και μας «φλομώνουν» με ρητορικές περασμένων δεκαετιών. Ελπίδα όλων, ανεξάρτητα κομματικής τοποθέτησης, είναι ο Κυριάκος να πετύχει βελτιώνοντας το κράτος και μειώνοντας την ανεργία, φέρνοντας τα παιδιά μας πίσω!