«Δεν έχω ανάγκη …κανέναν»! λένε κάποιοι…
Την παραπάνω στερεοτυπική φράση κάποτε αναπαράγουν κάποιοι, ο καθένας για δικούς του λόγους, νομίζω όμως ότι πρόκειται συνήθως για την ατομικιστική αυτάρκεια-‘ανάγκη’ κάποιων να επισημάνουν στο περιβάλλον τους την ‘πυγμή’ και ανθεκτικότητά τους απέναντι σε οποιαδήποτε ‘αντιξοότητα’ και πρόκληση…
«Εσύ ίσως δεν έχεις ανάγκη. Ο διπλανός σου όμως έχει»!… θα μπορούσαμε να απαντήσουμε λακωνικά. Ή: «Ναι, δεν έχεις ανάγκη σήμερα. Κάποια στιγμή όμως μπορεί να έχεις, είτε περιστασιακά και έκτακτα, είτε συστηματικά. Γι’ αυτό …άσε τις μεγαλόστομες διακηρύξεις..», θα καταλήγαμε.
Είναι αλήθεια ότι η περιοχή μας είχε τη μεγάλη τιμή να φιλοξενήσει μια εκδήλωση με σπουδαίους επιστήμονες και φορείς. Όσοι είχαν την τύχη να παραβρεθούν στη σχετική εκδήλωση την περασμένη Τετάρτη (29/1) που διοργανώθηκε από τους Συλλόγους Γονέων της περιοχής και τον Πολιτιστικό Σύλλογο, κατανόησαν ότι τα μηνύματά της ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικά και κυρίως διαφωτιστικά, δεδομένης της, έως και επικίνδυνης, άγνοιας που συντηρείται γύρω από αυτά τα ζητήματα (ειδικά γύρω από τη δωρεά μυελού των οστών).
Σημειωτέον ότι ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Ρεθύμνου «ΔΟΤΕΣ ΖΩΗΣ» είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα σύλλογος αναφορικά με την ενημέρωση περί εθελοντικής αιμοδοσίας, που πήρε έγκριση από το Υπουργείο Παιδείας ώστε να μπορεί να πραγματοποιεί αντίστοιχες ενημερωτικές εκδηλώσεις στα σχολεία!
Οι άνθρωποι δε που συναντήσαμε, στα ίδια τα πρόσωπά τους μαρτυρείται πως ό,τι κάνουν είναι οπωσδήποτε μακριά από κάθε ιδιοτελή προοπτική. Ούτε επιδιώκουν, ούτε θα μείνουν σε συγχαρητήρια και βραβεία. Έχουν πολύ δουλειά μπροστά τους και φαίνονται ιδιαίτερα προσηλωμένοι στο στόχο τους.
Στόχος τους δεν είναι να διοργανώσουν αιμοδοσίες που θα προσέλθουν ενθουσιωδώς δεκάδες ή εκατοντάδες άτομα (ίσως και μέσα ενημέρωσης).
Στόχος τους είναι κατ’ αρχάς να ενημερωθεί σωστά ο κόσμος για το ζήτημα κι έπειτα να ‘εγκολπωθεί’ το μήνυμά τους, ότι δηλαδή μπορεί ο καθένας να βοηθήσει έως και να σώσει ανθρώπους, με μόνες προϋποθέσεις αυτή τη σωστή ενημέρωση και τη διάθεση να προσφέρει αίμα τουλάχιστο μία φορά το χρόνο, καταβάλλοντας ελάχιστο όντως χρόνο και κόπο! Απώτερος στόχος βέβαια είναι η επάρκεια αίματος στη χώρα μας, χωρίς όμως στεγανά όρια ….πάντοτε κάποιοι και κάπου θα έχουν ανάγκη.
Τα άτομα που πλαισιώνουν τις προσπάθειες του Συλλόγου αυτού διαθέτουν αξιομίμητο πνεύμα ομαδικότητας και γνωρίζουν πολύ καλά ότι επάρκεια αίματος, θα προέλθει εάν πολλοί άνθρωποι ενώσουν τις δυνάμεις τους συνειδητά και συστηματικά, δημιουργώντας τελικά μία ‘αλυσίδα ζωής’. Η αλυσίδα όμως είναι το αποτέλεσμα. Η προϋπόθεση είναι οι ενωμένοι ‘κρίκοι’! Με άλλα λόγια, η αντιμετώπιση ζητημάτων απαιτεί συνεργασία, κόπους, γνώση, αλλά και ανθρώπους με αγάπη γι’ αυτό που κάνουν.
Παρ’ όλη την πρόοδο της επιστήμης, την λεπτομερή ανάλυση και γνώση των στοιχείων που εμπεριέχονται στο αίμα, αυτό, δεν υπάρχει τρόπος να δημιουργηθεί στο χημικό εργαστήριο. Το αίμα απαιτείται να είναι από ζωντανό οργανισμό. Από άνθρωπο σε (συν)άνθρωπο και μάλιστα (εδώ είναι το πιο θαυμαστό) όχι από όλους ή απλά από πολλούς, αλλά από ‘συμβατούς’• που ενίοτε είναι λίγοι, ακόμα κι ελάχιστοι! Έτσι, η εθελοντική αιμοδοσία δεν είναι ένα θέμα αμιγώς αριθμητικό, αλλά καθίσταται τρόπον τινά …και κάτι το προσωπικό!
Στην εν λόγω εκδήλωση είχαμε την ευκαιρία, ένας συνάνθρωπός μας που πάσχει από μεσογειακή αναιμία, ο κ. Νίκος Τσικριτσάκης (Πρόεδρος Συλλόγου Θαλασσαιμίας Ηρακλείου-Λασιθείου) να μοιραστεί μαζί μας αυτή του την εμπειρία, δηλαδή τον διαρκή …‘μαραθώνιο’ να βρίσκει αίμα. Η ανάγκη του είναι περίπου 1 φιάλη ανά 10 μέρες• δηλαδή καμιά …15αρια εθελοντές-συστηματικοί (και ασφαλείς) αιμοδότες το χρόνο! Μόνο για έναν άνθρωπο!
Κατ’ ακρίβεια βέβαια, τα βιώματα και τους προβληματισμούς, τις αγωνίες και τις ταλαιπωρίες τόσο του ιδίου, όσο και των μελών της οικογένειάς του για περίπου …4 δεκαετίες τώρα• ενδεχομένως πόσες φορές χτύπησαν ‘πόρτες’ (ίσως αισθανόμενοι ότι … ‘ενοχλούν’ κιόλας), προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτονόητο για τους υπόλοιπους, όλα αυτά στην πραγματικότητα, μόνον ο Θεός και οι ίδιοι γνωρίζουν και το πραγματικό τους βάθος.
Εάν οι υπόλοιποι κάναμε τον ελάχιστο (και δωρεάν) κόπο να επισκεπτόμασταν το νοσοκομείο για μια διαδικασία που διαρκεί 10 λεπτά (άντε μισή ώρα μαζί με τα υπόλοιπα, συμπλήρωση ιστορικού κτλ) έστω και μια φορά το χρόνο, εάν δηλαδή υπήρχε επάρκεια αίματος, το φορτίο τους οπωσδήποτε θα ήταν κάπως ελαφρότερο…
Όσοι είμασταν στην εκδήλωση όμως, είδαμε και κάτι ακόμα• που δεν έχει να κάνει με την περί αιμοδοσίας ενημέρωση καθεαυτή. Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη του Νίκου απέναντι στους εκατοντάδες (ή χιλιάδες) ανθρώπους των οποίων το αίμα έχει κατά καιρούς κυλήσει στο σώμα του, ήταν ‘ζωγραφισμένη’ στο πρόσωπο, στα μάτια και στη χροιά της φωνής του! Έδειχνε ότι έχει καταλάβει καλύτερα απ’ τον καθένα, σε πλήρη βέβαια αντίθεση με την προαναφερθείσα από κάποιους φράση, ότι έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου, όσο και το βαθμό αυτής της ενότητας. Θεωρώ ότι αυτό ήταν ένα ακόμα σπουδαίο μήνυμα της εν λόγω εκδήλωσης.
Πράγματι, ας το φανταστούμε για λίγο. Προϋπόθεση ζωής …το αίμα μου στις φλέβες του άλλου! Το αίμα του άλλου στις φλέβες τις δικές μου ή των οικείων μου.
Γιατί μην αυταπατόμαστε. Σήμερα ο Νίκος, αύριο ίσως εμείς ή τα παιδιά μας…