Το να δουλεύεις και να γράφεις στήλη την Τσικνοπέμπτη αποτελεί κατάσταση ιδιαίτερη, για αυτό δεν χωρά καμιά αμφιβολία, το να σχολιάζεις λοιπόν τα όσα έστω και εξ αποστάσεως βλέπεις αποτελούν θα έλεγα παρηγοριά.

Το θέμα που θα επιλεγεί πρέπει να είναι επίκαιρο και να προτείνει βελτιώσεις, ώστε αν είναι δυνατόν, οι επόμενοι ανάλογοι εορτασμοί να γίνουν ακόμα καλύτεροι.
 

Αν κάποιος σήκωνε ένα drone το μεσημέρι της Τσικνοπέμπτης στο Ρέθεμνος πιθανότατα θα δυσκολεύονταν να μετρήσει τα bbq spots, καθώς χωρίς υπερβολές ψησταριές είχαν στηθεί παντού. Σε πολλά λοιπόν σημεία της πόλης συναντούσες χαρούμενους ανθρώπους να γιορτάζουν το έθιμο της Τσικνοπέμπτης με καλοψημένα κρέατα συνοδεία κρασιού, ρακής ή μπύρας. Η ποιότητα του φαγητού εξασφαλισμένη, η εμπειρία των ψηστών μεγάλη, η μπύρα ανυπόμονα περίμενε στα κουτάκια της να δροσίσει τα διψασμένα λαρύγγια, το κρασί και το ρακί φυλακισμένα σε πλαστικά μπουκάλια του νερού δυστυχούσαν. Και δυστυχούσαν γιατί από κανέναν δεν έπαιρναν τη σημασία που τους άξιζε, ούτε κατά την παρασκευή του ενός, ούτε κατά την απόσταξη του άλλου. Κανένας δεν τους έδινε τη σημασία που τους άξιζε ούτε κατά τη συσκευασία, τη φύλαξη, τη μεταφορά. Έφτασαν έτσι αντί για αγγελικά ποτά να καταντήσουν φτηνό αλκοόλ.
 

Ο αστικός μύθος θέλει ένα άλλο γέννημα της κρητικής γης, το ελαιόλαδο, να κατακτά τις παγκόσμιες αγορές όταν και το τελευταίο σπίτι, στο τελευταίο χωρίο του νησιού χρησιμοποιεί λάδι εμφιαλωμένο. Το ηθικό δίδαγμα του μύθου είναι πως όσο μεγαλύτερη ποσότητα από ένα προϊόν έχεις διαθέσιμη και μάλιστα σε κατάσταση χύδην, τόσο μικρότερη αξία του δίνεις. Η επιβεβαίωση του μύθου (καμιά φορά και οι μύθοι επιβεβαιώνονται), διπλή. Η πρώτη δίδεται στην πρώτη γουλιά χύμα κρασιού που θα καταναλώσεις, για τη δεύτερη πρέπει να ταξιδέψεις στα γαλλικά κρασοχώρια και να ζητήσεις χύμα κρασί. 
 

Η συζήτηση για την τυποποίηση των παραδοσιακών αλκοολούχων μπορεί να αποτελεί μια ευκαιρία ανέξοδης υπεράσπισης των «φίλων» του λαού, αδικεί όμως το σύνολο των παραγωγών που ασχολούνται με τα προϊόντα τους σοβαρά, καθώς τους εξισώνει με τους πονηρούς που ευθύνονται ακόμα και για τυφλώσεις από την κατανάλωση φτηνών τοπικών αλκοολούχων. Η τυποποίηση των παραδοσιακών γεννημάτων της κρητικής γης, του λαδιού, της ρακής και του κρασιού αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να βρουν τα προϊόντα αυτά τη θέση που τους αξίζει στην καρδιά και το πορτοφόλι των καταναλωτών. Μπορεί σήμερα να ακούγεται δύσκολο, να μας ξεβολεύει όλους, γιατί όλοι έχουμε βολευτεί με την υπάρχουσα κατάσταση, είναι όμως ο μόνος τρόπος. 
 

Έως τότε, δυστυχώς θα παραπονιόμαστε γιατί τα (χύμα) προϊόντα μας πιάνουν όλο και χαμηλότερες τιμές (που συχνά δεν καλύπτουν ούτε το κόστος παραγωγής), θα ψηφίζουμε τους πολιτικούς που συμπαρίστανται στον «δίκαιο» αγώνα μας και φυσικά θα μεθάμε με φτηνό αλκοόλ…