Αν κάτι πραγματικά δεν κατανοώ είναι ο διαχωρισμό της κοινωνίας μας σε προοδευτικούς και μη.

Προοδευτικός, σύμφωνα τουλάχιστον με τα λεξικά, είναι αυτός που υποστηρίζει την αλλαγή των καθιερωμένων πρακτικών στην πορεία της εξέλιξης μιας κοινωνίας.

Στην Ελλάδα για κάποιον άγνωστο λόγο τον όρο μονοπωλούν όσοι αυτοπροσδιορίζονται σαν υποστηρικτές αριστερών κομμάτων. Το ωραίο στην υπόθεση είναι ότι οι «προοδευτικοί» αυτοί συνέλληνες το προχώρησαν: ορίζουν τους διαφωνούντες ως φασίστες.

Η αλήθεια είναι ότι ο προοδευτισμός στην Ελλάδα του Τσαρούχη (ότι δηλώσεις είσαι) δεν είναι ιδεολογία, είναι επάγγελμα. Πολιτικοί, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες κοτσάρουν την προοδευτική ρεκλάμα και αναβαπτίζονται στα ιερά νερά της αριστερής ηθικής. Με ένα εντυπωσιακό rebranding την δεκαετία του ’70 ο προοδευτισμός ξέπλυνε το αίμα του εμφυλίου και μετέτρεψε το πείσμα των αγνών προδικτατορικών αριστερών, που προτιμούσαν τη φυλάκιση από την άρνηση της «πίστης», στο περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα».

Τα αποτελέσματα των «προοδευτικών» κυβερνήσεων τα είδαμε μόλις έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έφτασαν στην πόρτα μας με τις στρατιές των απελπισμένων που περνούσαν τα χιονισμένα βουνά από την Αλβανία μέχρι τη Βουλγαρία για να γλυτώσουν από τον προοδευτικό… παράδεισο. Μέχρι τότε τα μαθαίναμε από τις εν ψυχρό εκτελέσεις των πολιτών του συντρόφου Χόνεκερ που προσπαθούσαν να περάσουν στο Δυτικό τμήμα του Βερολίνου, όπως ανακοίνωνε η Δυτικογερμανική τηλεόραση, αλλά αυτά έως τότε αμφισβητούντο αφού η Δυτική Γερμανία δεν ήταν κράτος προοδευτικό…

Σήμερα ο προοδευτισμός αλλάζει φορεσιά και επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο, εκεί που μέχρι την πτώση του τείχους υποστήριζε τα θεόκλειστα σύνορα, τώρα θέλει τα σύνορα ανοιχτά, σαν παραχώρηση βέβαια από το ιδεατό της… κατάργησης τους. Αναρωτιέται κάποιος τι επιδιώκουν από την ακραία αυτή επίδειξη… ουμανισμού, γιατί κάτι επιδιώκουν είναι βέβαιο.

Από την άλλη, δεν ξέρω αν το οικόπεδο που βρίσκεται η πατρίδα μας είναι το καλύτερο του κόσμου, ίσως και να είναι. Το βέβαιο είναι πως πατρίδα και έθνος είναι μία έννοια, το κράτος είναι μία άλλη. Η πατρίδα και το έθνος μας συγκινούν για αυτό που αντιπροσωπεύουν στη συλλογική μας μνήμη, το κράτος για τα επιτεύγματα του. Και για να πετύχεις επιτεύγματα χρειάζεσαι ηγεσία ικανή και στιβαρή. Αν είναι και φωτισμένη, ακόμα καλύτερα. 

Αν οι Αμερικάνοι αποτελούν το ένα άκρο στο εκκρεμές των επιτυχημένων εθνών και κρατών, αν δικαίως υπερηφανεύονται για τα όσα έχουν πετύχει και αισθάνονται σιγουριά για το μέλλον, το άλλο άκρο ανήκει στους Κούρδους, ένα αρχαίο έθνος 40 εκατομμυρίων ψυχών διασκορπισμένων στην περιοχή της Μεσοποταμίας που παρά τα πάθη του, δεν έχει ακόμα κράτος. Οι Κούρδοι πατρίδα έχουν, έθνος έχουν, κράτος δεν έχουν και αυτό γιατί είναι σκορπισμένοι και διαιρεμένοι, χωρίς στιβαρή ηγεσία. Δεν ξέρω λοιπόν τι θέλουν από την Ελλάδα και τους Έλληνες όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» συμπολίτες. Ευτυχώς το «επάγγελμα» περνά κρίση… 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook