Όλοι, οι μεγαλύτεροι τουλάχιστον, θυμόμαστε με χαμόγελο και γλυκιά νοσταλγία την κωμική σειρά «10 Μικροί Μήτσοι» στην οποία ο με φρέσκιες ιδέες τότε Λαζόπουλος διακωμωδούσε τα καμώματα της πρόσφατα ευκατάστατης μέσης και πλούσιας ελληνικής οικογένειας. Βρισκόμαστε στο 1992 και οι οικονομικοκοινωνικές παρενέργειες της προηγούμενης δεκαετίας, της «αλλαγής», είχαν αρχίσει να γίνονται αισθητά. Ο Λαζόπουλος ευφυώς έπλασε 10 χαρακτήρες, τον ένα καλύτερο από τον άλλο και για πάνω από δέκα χρόνια καθήλωνε την Ελλάδα μπροστά στους δέκτες της. Ίσως ο πιο αγαπημένος αλλά σίγουρα ο για τη νεολαία επιδραστικότερος χαρακτήρας της σειράς ο Τζίμης, ο «φλώρος», το πλουσιόπαιδο με τη μεγάλη φράντζα που παρέα με τον τότε πρωτοεμφανιζόμενο Χριστόφορο Παπακαλιάτη δεκάρα δεν έδιναν για τα μαθήματα, ξημερώνονταν στις κοσμικές ντίσκο της εποχής και στον… ελεύθερο χρόνο τους «πήγαιναν πλατεία…».
Τα χρόνια πέρασαν και η ελληνική οικογένεια έχει πλέον ιδιόκτητο σπίτι, αυτοκίνητα, σπουδάζει το σύνολο των παιδιών της και φυσικά ξεσκάει σε… αποδράσεις, εστιατόρια και καφέ και μάλιστα σε ποσοστά υψηλότερα κι από αυτά των πλούσιων βόρειων χωρών, κάτι που προσέδωσε στην Ελλάδα τον χαρακτηρισμό «φτωχό κράτος με πλούσιους κατοίκους». Η πικρή αλήθεια είναι πως ακολουθώντας το μοτίβο «η Ελλάδα είναι στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης», όταν μας βολεύει είμαστε το ένα και όταν όχι το άλλο, με βασικότερη εκδήλωση της διπλής μας αυτής προσωπικότητας την αντίληψη μας για το κράτος. Ο Έλληνας συμπεριφέρεται στο τιμόνι επιθετικά, με φρικτό εγωισμό αλλά όταν τρακάρει του φταίει το κράτος που δεν φτιάχνει δρόμους, χτίζει χωρίς άδεια στα ρέματα και μετά διαμαρτύρεται γιατί το κράτος δεν του έσωσε το σπίτι από τη φωτιά ή το χείμαρρο, θέλει άριστη υγειονομική περίθαλψη αλλά μηνύει (ή δέρνει) τους γιατρούς που δεν του έδωσαν απόλυτη προτεραιότητα, θέλει το καλύτερο για τη μόρφωση του παιδιού του, αλλά συχνά ανακατεύεται με αρνητικά αποτελέσματα στο έργο των εκπαιδευτικών, ή το στέλνει να σπουδάσει ότι να ‘ναι και μετά διαμαρτύρεται που δεν βρίσκει δουλειά στο αντικείμενο του (εδώ βέβαια φταίει και το κράτος και τα ιδρύματα). Αν τα παραπάνω σας μοιάζουν υπερβολικά, σκεφτείτε το λίγο…
Πριν μερικές ημέρες ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξη του στην iefimerida.gr είπε πως η υπόθεση του κορονοϊού πιθανόν να μετατρέψει τον Έλληνα από «αναρχούμενο ιδιώτη» σε πολίτη, υπό την έννοια της ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Αν κριτήριο αποτελεί η έως τώρα συμπεριφορά μας δεν είμαστε και άριστοι, ούτε όμως παίρνουμε κάτω από τη βάση. Είμαστε καλά. Πρόβλημα αποτελεί μια μικρή μερίδα αχαρακτήριστων που σαν θαυμαστές του «Τζίμη» θέλουν να πάνε για βόλτα, μπάνιο ή εκδρομή εκεί που «θα δούνε και θα τους δουν». Ευτυχώς είναι λίγοι. Δυστυχώς, για αυτούς τους απίθανους πρέπει να παίρνουμε άδεια για να βγούμε απ’ τα σπίτια μας.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations