Τον καιρό που οι σχεδιασμοί για το ευρώ ολοκληρώνονταν ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ «κλείδωσε» τους τότε ηγέτες Γερμανίας και Γαλλίας Κολ και Μιτεράν σε ένα δωμάτιο με σκοπό να τους πείσει για το ευάλωτο του κοινού νομίσματος, καθώς εφόσον δεν συνοδεύονταν από κοινές πολιτικές και ομολόγα θα ήταν «κουτσό». Οι τότε ηγέτες αφού τον άκουσαν προσεκτικά του απάντησαν «Ζακ εμείς μέχρι εδώ μπορούμε να πάμε. Σε δέκα χρόνια, στην πρώτη κρίση οι διάδοχοι μας ας κάνουν τα επόμενα βήματα». Πράγματι δέκα χρόνια μετά «έσκασε» η κρίση αλλά δυστυχώς οι μεγάλοι ηγέτες είχαν φύγει και οι διάδοχοι τους δεν διαπνέονταν από τις ίδιες ιδέες.
Όπως συχνά αναφέρετε ο «περίπατος της Ντοβίλ» φανέρωσε τις τεράστιες διαφορές μεταξύ των κρατών, διαφορές που αν δεν αφορούσαν μόνο μικρά κράτη θα απειλούσαν την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα. Ακόμα κι έτσι, την τραυμάτισαν. Η μεταναστευτική κρίση και οι άκαμπτα κυνικές πολιτικές που τα βόρεια κράτη υιοθέτησαν, την τραυμάτισαν περαιτέρω. Σήμερα, οι συμπεριφορές των βορείων κρατών (που ομοιάζουν στον Καζαντζακικό «γερολαδά»), αναγκάζει τον πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερο ηγέτη της Ευρώπης να μιλήσει για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», να προειδοποιήσει για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Είχε προηγηθεί η γεμάτη απόγνωση, ειρωνεία και απαξίωση παρέμβαση του Ιταλού πρωθυπουργού κ. Κόντε, ενός ανθρώπου που έδωσε εντολή σε στρατιωτικά καμιόνια να μεταφέρουν φέρετρα συμπατριωτών του γιατί οι νεκροφόρες δεν επαρκούσαν «Αν η Ευρώπη “βοηθήσει” όπως έκανε στο παρελθόν τότε αφήστε το, θα βασιστούμε στις δυνάμεις μας». Όταν οι ψυχραιμότεροι παρενέβησαν προειδοποίησε « Μέσα σε δέκα μέρες η Ένωση πρέπει να βρει τη λύση». Ποια θα είναι αυτή και κυρίως τι θα κάνει η Ιταλία αν τα όσα μπουν τότε στο τραπέζι δεν την ικανοποιούν, άγνωστο.
Συχνές είναι οι αναφορές για την καλύτερη θέση που θα ήμασταν χωρίς το ευρώ, ακόμα και έξω από την Ε.Ε.. Όμως, ακόμα και οι φανατικότεροι θαυμαστές της απομόνωσης, από τη μια οι αριστεροί με την «Ευρώπη των μονοπωλίων» και απ την άλλη οι εθνικιστές της «ανόθευτης παράδοσης» το ξανασκέφτονται μόλις θυμηθούν τις παλαιότερες εποχές. Τότε που τα αυτοκίνητα ήταν απόδειξη πολυτελούς βίου και ειδικές παραγγελίες, με μικρότερους κινητήρες, οι ηλεκτρικές συσκευές πανάκριβες σε σημείο να κρύβουμε βίντεο στις βαλίτσες αν πηγαίναμε στο εξωτερικό, κάτι φυσικά λόγο συναλλάγματος, μόνο για τους έχοντες. Ναι οι μεγάλες χώρες επωφελήθηκαν από το κοινό νόμισμα περισσότερο, όμως τελικά επωφεληθήκαμε όλοι.
Τώρα πλησιάζουμε στον τοίχο. Απειλείται η τρίτη χώρα της ευρωζώνης, η με ΑΕΠ 2,4 τρις ευρώ Ιταλία και έπεται η τέταρτη, η με ΑΕΠ 1,8 τρις ευρώ Ισπανία. Θα επιμείνουν οι Γερμανοί και λοιποί βόρειοι ή όπως προφήτεψαν οι Κολ και Μιτεράν θα κάνουν το επόμενο βήμα;