Για μία ακόμα χρονιά η δημοσίευση του «πόθεν έσχες» των πολιτικών προσώπων πυροδότησε καταιγισμό αρνητικών σχολίων.
Η τυπική και μάλλον απαξιωμένη διαδικασία εδώ και χρόνια δεν προσφέρει παρά σχόλια παραπολιτικά, περισσότερο στο επίπεδο του κουτσομπολιού, αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά τη σοφία της ρήσης του Ροΐδη περί αναγκαιότητας ενός και μόνο νόμου, της εφαρμογής των υπολοίπων. Όπως και να ΄χει, την φετινή παράσταση «έκλεψε» ο μειλίχιος μα φλογερός φίλος του λαού σύντροφος Παπαδημούλης.
Από τη μεταπολίτευση και μετά αυτό που ακούμε για όλες, μα όλες τις κυβερνήσεις είναι ότι «δεν έχουν πάγκο», ότι δηλαδή οι πρωθυπουργοί δεν διαθέτουν το ανθρώπινο δυναμικό εκείνο που θα τους επιτρέψει να συγκροτήσουν την ιδανική κυβέρνηση. Η λειψανδρία (γενικός όρος, διαχρονικά είμαι υπέρ της συμμετοχής των γυναικών στα κοινά), είναι πρόβλημα που τέμνει οριζόντια τις πολιτικές δυνάμεις, πρόσφατες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Αλέξης Τσίπρας στο κατάλληλο για ανώτατες θέσεις ανθρώπινο δυναμικό.
Το βασικό πρόβλημα δεν έγκειται κατά τη γνώμη μου στον «επαγγελματισμό» που πρέπει να διακρίνει έναν πολιτικό αν θέλει να έχει εκλογικές ελπίδες, βιοπορισμός μέσω της πολιτικής υπάρχει σε όλες τις χώρες του κόσμου, το πρόβλημα είναι ότι όπως έχει δομηθεί τις τελευταίες δεκαετίες ο πολιτικός στίβος ελάχιστοι επιτυχημένοι στον ιδιωτικό της οικονομίας τομέα αφήνουν τη δουλειά τους για να κυλιστούν στο λασπώδη πολιτικό στίβο. Αυτός είναι και ο λόγος που η βουλή είναι γεμάτη ανθρώπους που σε όλη τους τη ζωή, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ψωμίζονται από το πρυτανείο. Αυτό, η αδιάσπαστη και αδιατάραχτη σχέση μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας με τον δημόσιο τομέα, αποτελεί τον πυρήνα της κακοδαιμονίας μας.
Αν προσθέσουμε και την μόνιμη πληγή της φυλής, την καχυποψία που οδηγεί στην ασυνεννοησία έχουμε την βασική συνταγή της «επιτυχίας μας».
Με τα παραπάνω θέλω να τονίσω την ανάγκη παρουσίας σε θέσεις εξουσίας ανθρώπων ανοιχτόμυαλων και προοδευτικών μα και διψασμένων για επιτυχία. Παραφράζοντας τον Πλάτωνα που έλεγε πως δεν μπορεί να βελτιωθεί η κοινωνία αν δεν πρώτα δεν βελτιωθεί ο άνθρωπος, πως να επιτύχει η κοινωνία αν δεν επιτύχει πρώτα ο άνθρωπος! Θεωρώ λοιπόν αξιέπαινο και αξιοζήλευτο τον σύντροφο Παπαδημούλη που κατέφερε να βελτιώσει τόσο την προσωπική του οικονομική κατάσταση και θα τον ανέφερα σαν παράδειγμα προς μίμηση αν… Αν ο εν λόγο δεν είχε κάνει «παντιέρα» τη στήριξη από τους δυνατούς των αδυνάτων. Αν ο ίδιος δεν έβγαινε με κάθε ευκαιρία δημόσια να εκμεταλλευτεί πολιτικά τα πάθη των αδυνάτων.
Αν εντέλει ο σύντροφος Παπαδημούλης είχε με κάποιο τρόπο προσφέρει ένα μέρος των εισοδημάτων του για να βοηθήσει αυτούς στην υπηρεσία των οποίων υποτίθεται έχει ταχθεί.
Αυτό που με ενοχλεί, πιστεύω και πολλούς, δεν είναι η πρόταξη του ατομικού συμφέροντος, είναι η απύθμενη υποκρισία.