Ουδέποτε οι Λογιστές, στην ιστορία της Χώρας αυτής, είχαν την τύχη μιας αξιοπρεπούς εργασίας.
Απ’ αιώνος στο περιθώριο. Πνιγμένοι στην καθημερινή εργασία τους, αντιμετωπιζόταν από το Κράτος ως δούλοι, ως αχθοφόροι, αφαιρώντας την οποιαδήποτε δυνατότητα ελεύθερης ζωής κι αυτό όχι μόνο τώρα στην σύγχρονη πίεση μα, απ’ αιώνος, όπως είπαμε.
Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια ζωή που λήγουν κάθε μέρα δεκάδες υποχρεώσεις και που αν σου ξεφύγουν, ευθύνεσαι και αναλαμβάνεις τα πρόστιμα επί του πλήθους των επιχειρήσεων που σου διέφυγαν. Ασθένεια δεν επιτρέπει διακοπή της μηχανής. Γέννηση δεν επιτρέπει διακοπή της μηχανής. Θάνατος δίδει παράταση δέκα ημέρες αλλά μόνο για τις δηλώσεις ΦΠΑ. Όχι για τις δηλώσεις εισοδήματος, χαρτοσήμου, μισθοδοσίες, εργατικά, και τέλος πάντων καμία παράταση για τις εκατοντάδες υπόλοιπες υποχρεώσεις. Ούτε θάνατος βολικός. Με πρόστιμο κι αυτός. Τέτοιο άγχος αλήθεια πως μπορεί να θεωρηθεί μέρος μιας ανθρώπινης ζωής;
Η νομοθεσία ασυγκράτητη και απάνθρωπη. Καρφί δεν τους καίγεται αν ο λογιστής πρέπει να διαβάζει (και να μαθαίνει) κατά μέσο όρο ένα μεσαίου μεγέθους βιβλίο κάθε μέρα ! Ξανά λέω ! Κάθε μέρα ! Και πως θα σας φαινόταν ότι σε λίγες μέρες αυτό το βιβλίο θα πρέπει να πεταχτεί στον κάδο των αχρήστων γιατί ήρθε ένα άλλο βιβλίο με διαφορετικά δεδομένα, το οποίο κατά πως είπαμε πρέπει ο λογιστής ξανά να το αποστηθίσει; Και αν σας ενημερώσουμε ότι από τα «βιβλία» που μας στέλνουν τα υπουργεία για να διαβάσουμε και να αποστηθίσουμε λείπουν σελίδες; Τι κάνουμε; Σπαταλάμε χιλιάδες ώρες να παίρνουμε τηλέφωνα σε Υπηρεσίες του Υπουργείου με την γνωστή αναμονή στα τηλέφωνα, κι όταν τους βρούμε να απαντάνε πως θα βγει … εγκύκλιος. Ο πελάτης όμως καθημερινά θα παίρνει τηλέφωνο για το τι πρέπει να κάνει !! Αλήθεια η κατάσταση αυτή πως μπορεί να θεωρηθεί μέρος μιας ανθρώπινης ζωής;
Στην ζωή μας αυτή έρχεται και ο πελάτης, που πραγματικά, δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς βιώνουμε. Ακόμα και αν ψυχανεμίζεται δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει τι βιώνουμε. Καλοπροαίρετα λοιπόν ο άνθρωπος, θα μας πάρει ένα γρήγορο τηλέφωνο. Και επειδή «λείπουν σελίδες» από το βιβλίο, θα πάρει και την επόμενη μέρα μήπως έχουμε νέα. Και την μεθεπόμενη. Και αυτό θα το πράξουν όλοι σχεδόν οι πελάτες μας ο καθένας για το δικό του πρόβλημα. Δεν φταίνε αυτοί γι αυτό. Το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως πόσο δύσκολη, επίπονή και απάνθρωπη έχουν μετατρέψει την εργασία μας οι κύριοι των Υπουργείων που σχεδιάζουν τις πολιτικές τους..
Και στην τρέλα αυτή έχουμε και τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και τους πελάτες που ξέρουμε ότι χωρίς βοήθεια δεν μπορούν να ορθοποδήσουν και τους βοηθάμε αφιλοκερδώς. Πόσες ώρες αφιερώνουμε να απαντάμε, να εξηγούμε και να καθοδηγούμε χωρίς χρέωση ένας Θεός μόνο το ξέρει.
Πως όμως να αντέξουμε στην κατάσταση αυτή;
Πώς να δεχθούμε ακόμα και πιέσεις πελατών να μην χρεώνουμε επειδή έτσι κρίνουν αυτοί ! Να εργαζόμαστε και να μην πληρωνόμαστε ! Ναι προτάθηκε και αυτό ! Όχι να επιλέξουμε εμείς ποιους θα βοηθήσουμε, αλλά να απαιτούν αυτοί να μην πληρώσουν επειδή είναι μισθωτοί ή επιχειρήσεις που έχουν δυσκολίες. Και όταν οι πελάτες εργαζόμενοι και επιχειρήσεις που ζορίζονται είναι το 80% των πελατών μας, εμείς αλήθεια τι πρέπει να κάνουμε;
Ξεπεράσαμε κατά πολύ τα όρια της αξιοπρέπειας μας, τόσο της επαγγελματικής όσο και της επιστημονικής. Πτυχία ΤΕΙ, Πανεπιστημίων αλλά και Μεταπτυχιακών στον κάδο των αχρήστων.
Και μετά από όλα αυτά να υπολογίζουν ότι η εργασία μιας παροχής υπηρεσίας μας είναι μόνο ο χρόνος π.χ. μιας αίτησης. Δεν είναι ο χρόνος που απαιτείται για να μπορώ να κάνω μια αίτηση σωστά αλλά ο χρόνος που χρειάζεται να κάνω την αίτηση ! Δυόμιση μήνες με απίστευτες ώρες προσπαθούσαμε αν υλοποιήσουμε τα μέτρα Covid με συνεχή προβλήματα που μας ανάγκαζαν να ψαχνόμαστε παντού. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι περάσαμε στο διάστημα αυτό. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι ώρες εργασίας ήταν πρωί έως αργά μετά τα μεσάνυκτα και Σαββάτο και Κυριακή για να μπορούμε να καταλήξουμε στο τέλος σε ομαλή υποβολή δηλώσεων για τα 800άρια. Κι όμως. Ακούμε το «έλα μωρέ 10 λεπτά σου πήρε» Το τι περάσαμε για να φτάσουμε στα δέκα λεπτά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Ποια ψυχική αντοχή μπορεί να μας κρατήσει όρθιους;
Σε όλα υπάρχει συνέχεια. Κάθε λογιστής είναι άνθρωπος. Κάθε άνθρωπος κάνει λάθη. Κάθε λάθος πληρώνεται. Ο λογιστής που θα πληρώσει ένα μόνο λάθος σε μια αίτηση 800 ευρώ αντιστοιχεί στον κόπο όσων υπολοίπων αιτήσεων έφτιαξε… Λες καληνύχτα. Αύριο μέρα πάλι.
Μας ζητούν ακόμα και διαδικασίες δανείων να κάνουμε. Για το «δάνειο της επιστρεπτέας προκαταβολής» φορτωθήκαμε διαδικασία προβληματική σε σημείο που με δική μας προσπάθεια καταφέραμε να φωνάξουμε δυνατά στο Υπουργείο: «Ρε τι κάνετε εκεί; Όλα λάθος είναι ! Λάθος οι εργαζόμενοι, λάθος οι αναστελλόμενοι, λάθος οι αλγόριθμοι. Και καταφέραμε να δώσει παράταση ώστε να διορθωθεί το σύστημα υποβολής !! Τι κι ας μας έφαγε μισή μέρα ανά περίπτωση να ψάχνουμε που στο καλό είναι το πρόβλημα. Και μόλις διορθωθεί «φτου κι από την αρχή». Άσχετα βέβαια τον κόπο που χρειαζόταν για να διαβάζουμε τις προϋποθέσεις, τις απαιτήσεις και της υποχρεώσεις του μέτρου για να ενημερώσουμε τους πελάτες μας.
Γιατί Λογιστές είμαστε. Δεν είμαστε Τραπεζικοί. Πρέπει όμως να τα μάθουμε και αυτά με το ζόρι. Όρθιοι είχαμε το θάρρος σε τόσες περιπτώσεις να λέμε στον πελάτη μας «Που πας; Δεν βλέπεις τι θα γίνει;» Γιατί εμείς δεν είμαστε μια απρόσωπη Τράπεζα που πρέπει να πουλήσει το δάνειο της έστω κι αν οι υπάλληλοι της έχουν την κάθε καλή θέληση. Εμάς ο πελάτης μας έχει προσωπική σχέση με εμάς. Είμαστε σε επικοινωνία συνεχώς, αρκετές φορές τον μήνα. Κοπιάζουμε και αγκομαχούμε μαζί. Δεν μπορούμε να μην τον συμβουλέψουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Κι όμως.
Έρχονται κάποιοι και θα μετρήσουν ως κόπο τον χρόνο που μας πήρε η αίτηση. Όχι όλα τ’ άλλα.
Γιατί;
Γιατί τους καταλαβαίνουμε. Που να ξέρουν τι συμβαίνει.
Που να ξέρουν πως οι λογιστές, απ’ αιώνος στο περιθώριο.
Δεν είναι ζωή αυτή.
Δεν είναι αξιοπρέπεια αυτή.
Κατάντια στο σύνολο της, μας μετατρέπει σε ζόμπι, που μας βλέπει η οικογένεια μας και δεν μιλάει, γιατί ξέρει τι παίρναμε. Μας λυπάται. Τα παιδιά μας βλέπουν να λείπουμε όλο το πρωί, να επιστρέφουμε μια ώρα το μεσημέρι να ξεκουραστούμε χωρίς να μιλάμε, για να ξαναφύγουμε το απόγευμα ξανά στην δουλειά και το βράδυ ως αργά τα μεσάνυχτα να μελετάμε τα βιβλία που είπαμε στα οποία λείπουν σελίδες.
Και μ’ αυτές τις συνθήκες περνούν τα χρόνια, να περνούν οι αιώνες και οι λογιστές να παραμένουν επιστήμονες του περιθωρίου.
Ψάχνουμε τους λόγους.
Ανεπιτυχώς Αντιστεκόμαστε.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς.
Κάποιοι επιδιώκουν να τρώνε τις σάρκες μας.