Μεγάλη ταραχή έχει προκαλέσει το νομοσχέδιο με τον λιτό πράγματι τίτλο «Για την αναβάθμιση του σχολείου».
Συγκεντρώσεις, πορείες, επί ποδός ολόκληρο το «οπλοστάσιο» αντίθεσης στα όσα οι κυβερνητικοί σχεδιάζουν για την βελτίωση της σχολικής διαδικασίας όπως λένε οι ίδιοι, για την λαιμητόμο, καταστροφική, αντεκπαιδευτική κτλ, όπως υποστηρίζουν οι αντιδρώντες. Κερασάκι στην τούρτα της εκπαιδευτικής «ανταρσίας» η μόνιμη πλέον επωδός περί «προσωπικών δεδομένων και… συνταγματικών ελευθεριών». Πολύ φασαρία για το τίποτα θα έλεγε ο βάρδος William, αλλά… και όσοι έριξαν μια ματιά στο κείμενο. Περισσότερες αλλαγές περιέχουν οι πολυτροπολογίες (καινοτόμος όρος χαρακτηρισμού φωτογραφικών- ρουσφετολογικών διατάξεων. Όπως δηλαδή γίνεται πάντα στην Ελλάδα).
Το νομοσχέδιο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο έστω και δειλός απεγκλωβισμός των πρυτάνεων από τους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας και της προώθησης των Πρότυπων και Πειραματικών Γυμνασίων – Λυκείων ουσιαστικά αρκείται σε πασαλείμματα. Ωραία, ονομάσαμε τα «καλλιτεχνικά» σε Εργαστήρια Δεξιοτήτων, τα εμπλουτίσαμε κιόλας με σπουδαίες δράσεις σε τομείς της «εποχής». Αγγλικά στα Νηπιαγωγεία, Περιβαλλοντική Ευαισθητοποίηση, Κοινωνική Ενσυναίσθηση, Δημιουργική Σκέψη και όλα τα ωραία του πρώτου άξονα του νομοσχεδίου, μάλλον δεν «συγκλονίζουν». Ο τρίτος άξονας αφορά σε κίνητρα και μοριοδοτήσεις των εκπαιδευτικών για την καλύτερη στελέχωση των σχολείων, με «στοίχημα» τα δυσπρόσιτα σχολειά. Τέταρτος άξονας Πειραματικά και Πρότυπα. Εδώ το διακύβευμα είναι πολιτικό – σουρεαλιστικό, καθώς κάποιο απίθανοι τύποι, που θέλουν και να τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, τα… κατηγορούν πως αυξάνουν τον ανταγωνισμό και μεταξύ των σχολείων και μεταξύ των μαθητών. Μάλιστα.
Ο πέμπτος άξονας αφορά στη λήψη μέτρων για την εμπέδωση ενός ασφαλέστερου σχολικού περιβάλλοντος, όπως η θεσμοθέτηση του Συμβούλου Σχολικής Ζωής, εκπαιδευτικού που αναλαμβάνει την παροχή συμβουλών και παιδαγωγικής υποστήριξης προς μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς, με στόχο τη διαχείριση ειδικών καταστάσεων, όπως κρούσματα ενδοσχολικής βίας. Βήμα εκσυγχρονισμού κάθε σχολικής κοινότητας, αν τουλάχιστον θέλουμε να προλαμβάνουμε και όχι να τρέχουμε πίσω από τα περιστατικά. Ιδανικό για έμπειρους εκπαιδευτικούς (που μετά από κάποια σεμινάρια) θα θελήσουν να αναλάβουν την ευθύνη της συμβουλής. Σε κάθε περίπτωση όμως, καλύτερα οι θέσεις να καταλαμβάνονταν από Ψυχολόγους.
Μέχρι εδώ ούτε τις ρηξικέλευθες αλλαγές βλέπουμε, ούτε κανέναν μεταρρυθμιστικό οίστρο διαπιστώνουμε, όχι τουλάχιστον να δικαιολογεί τέτοιες αντιδράσεις. Μένει βέβαια ο δεύτερος άξονας ο οποίος εισαγάγει μια μορφή αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου. Είναι σαφές ότι εδώ έχουν τις ρίζες τους οι αντιδράσεις, όπως κι αν αργότερα βαφτίζονται. Το οξύμωρο είναι ότι οι λειτουργοί-μετέχοντες στην κατεξοχήν αξιολογητική διαδικασία, την Εκπαίδευση, αρνούνται να «υποστούν» αυτό που κάνουν στα υποκείμενα της, τους μαθητές τους. Πραγματικά και με όλο το σεβασμό, κάνουν λάθος. Να συζητήσουμε πώς θα γίνεται η αξιολόγηση μάλιστα, οι ανησυχίες είναι σεβαστές, η στείρα άρνηση όμως μοιάζει με τον μαθητή που κάνει «κοπάνα» για να μην εξεταστεί κι από πάνω «βγάζει γλώσσα»…