ΑΟΖ και τουρκικές προκλήσεις εν μέσω πανδημίας, εν καιρό Λιβυκού ζητήματος και μεταναστευτικού, δημιουργούν εντάσεις στην Μεσόγειο.
Η εντάσεις αυτές έχουν παγκόσμιο αντίκτυπο , αλλά και συμφέροντα τα οποία γεννούν ερωτήματα.
Τελικά η Ελλάδα είναι μόνη της ή ανήκει σε μια ένωση χωρών ;
Τα σύνορα της Ελλάδας είναι μόνο δικά της ή είναι και ευρωπαϊκά ;
Και αφού η θάλασσα έχει σύνορα , τελικά υπάρχει κάποιος νόμος ο οποίος τα οριοθετεί;
Είναι πολλά τα ερωτήματα τα οποία αναζητούν απαντήσεις από τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης και τους ηγέτες του ΟΗΕ.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1982 , στο Μοντέγκο Μπαίυ της Τζαμάικα υπογράφηκε η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Τα κράτη μέλη του ΟΗΕ , υποκινούμενα από την επιθυμία να διευθετήσουν σε πνεύμα αμοιβαίας κατανόησης και συνεργασίας , όλα τα θέματα που σχετίζονται με το δίκαιο της θάλασσας , έχοντας επίγνωση της ιστορικής σημασίας της παρούσας σύμβασης ως μια σημαντική συμβολή για την διατήρηση της ειρήνης , της δικαιοσύνης και της προόδου για όλες τις χώρες της υφηλίου , συμφώνησαν και υπέγραψαν την παρούσα συμφωνία του Μοντέγκο Μπαίυ.
Στο Άρθρο 121 , αναφέρει για το Καθεστώς των νήσων , το θέμα που μας απασχολεί σήμερα και διατυπώνω ακριβώς το κείμενο.
Άρθρο 121 Καθεστώς των νήσων.
1. Νήσος είναι μια φυσικά διαμορφωμένη περιοχή ξηράς που περιβρέχεται από ύδατα και βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια των υδάτων κατά τη μέγιστη πλημμυρίδα.
2. Εκτός όπως προβλέπεται στην παράγραφο 3, η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές.
3. Οι βράχοι οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή, δεν θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη ή υφαλοκρηπίδα.
Τι συμβαίνει όμως όταν το Δίκαιο της Θάλασσας δεν αναγνωρίζεται από ένα γειτονικό κράτος ;
Όταν γειτονικές χώρες έχουν διαφορές ως προς τον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ή των άλλων ζωνών θαλάσσιας δικαιοδοσίας (χωρικά ύδατα, ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, γειτνιάζουσα ζώνη) στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων, διευθετούνται με συμφωνία ύστερα από διαπραγματεύσεις στη βάση της μέσης γραμμής. Αυτό έγινε στην περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας με τις συμφωνίες με την Αίγυπτο το 2003, το Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010.
Όταν δεν επιτυγχάνεται συμφωνία μέσω διαπραγματεύσεων, ο ενδεδειγμένος τρόπος επίλυσης της διαφοράς, βάσει του Κεφαλαίου 15 της Συνθήκης, είναι μέσω αναφοράς σε ένδικα μέσα, όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας και η επιδιαιτησία, βάσει του παραρτήματος 7 της Συνθήκης. Υπάρχουν διάφορες τέτοιες περιπτώσεις (Λιβύης-Μάλτας, Δανίας-Νορβηγίας, Κατάρ-Μπαχρέιν, Νιγηρίας-Καμερούν, Ρουμανίας-Ουκρανίας, Μπαγκλαντές-Μιανμάρ, Γουϊάνα-Σουρινάμ, Μπαρμπάντος-Τρινιντάντ και Τομπάγκο) μεταξύ άλλων.
Η Τουρκία, λοιπόν , είναι από τις λίγες χώρες που δεν υπέγραψε τη Συνθήκη, αμφισβητεί το δικαίωμα των ελληνικών νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και συστηματικά από τότε είναι σε καθεστώς απομόνωσης όσο αφορά τα θέματα του δικαίου της θάλασσας.
Η Τουρκία ψήφισε εναντίον της Συνθήκης το 1982 και έκτοτε καταψηφίζει στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάθε έτος την σχετική απόφαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Πιο πρόσφατα, το Δεκέμβριο του 2012, ήταν η μόνη χώρα που καταψήφισε και κατά συνέπεια είναι πλήρως απομονωμένη σ’ αυτό το θέμα.
Επιμένει στον ισχυρισμό ότι το να έχουν πλήρη δικαιώματα οι νήσοι ισχύει μόνο σε ανοικτούς ωκεανούς, όπου η επέκταση στα 200 ναυτικά μίλια δεν επηρεάζει άλλα κράτη και ότι, σε Κλειστές ή Ημίκλειστες Θάλασσες, (Μεσόγειος, Καραβαϊκή, Μαύρη Θάλασσα, Βαλτική κλπ) να ισχύουν ειδικοί κανόνες.
Με λίγα λόγια , διαχρονικά η Τουρκία είναι ένα κράτος το οποίο λειτουργεί εις βάρος των γειτονικών χωρών και συνεχώς προσπαθεί να δημιουργεί εντάσεις.
Διακινεί το μεγαλύτερο μέρος του Μαύρου χρήματος της Ευρασιατικής , με το να κάνει πλάτες σε κάθε είδος λαθραίου προϊόντος.
Παρόλα αυτά οι υποχρεώσεις της Τουρκίας , με τα μέτωπα που έχει ανοίξει σε πολλές πλευρές , η ασύστολη κατασπατάληση της οικονομίας της από τον Ερντογάν και την οικογένειά του , οδηγούν σε αναζήτηση νέων πόρων εισοδήματος και ρισκάρουν ακόμα και με εντάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε στραβοπάτημα.
Έχει όμως να χάσει κάτι η Τουρκία σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ;
Αν το θέμα της ένταξης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τελειωμένη υπόθεση , τότε δεν έχει να χάσει κάτι μιας και η οικονομία της βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο με την τουρκική λύρα να είναι 7,7 προς 1 Ευρώ σήμερα.
Έχει ανοιχτά μέτωπα πολέμου σε Κουρδιστάν , Συρία , Λιβύη και ο λαός της περνάει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έζησε ποτέ.
Μήπως ήρθε η ώρα η Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της και να στηρίξει την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης προς κάθε απειλή ;
Μήπως η ΑΟΖ της Ελλάδας είναι και της Ευρώπης ;
Να σταματήσουμε πλέον να είμαστε το οικονομικό πειραματόζωο των χαρτογιακάδων των Βρυξελλών , η φθηνή εξοχική κατοικία του καλοκαιριού τους και να δοθεί ένα τέλος, τώρα που την Ελλάδα την κυβερνά ένα σοβαρό Μαξίμου , ώστε στο μέλλον να μην ζήσουμε νέες Πρέσπες και με τους Τούρκους να κρεμάνε σημαία στο φοινικόδασος του Βάι.
Διαχρονικά η Ελλάδα αιμορραγεί από εσωτερικό εχθρό , σαν τον καρκίνο.
- Ο Γιάννης Μανούσακας Βλαντάς είναι Περιφερειακός Σύμβουλος Κρήτης ΠΕ Χανίων.
