Το ταξίδι του πρωθυπουργού στο Ισραήλ κυριαρχούσε στα νέα της χθεσινής ημέρας καθώς η ανασφάλεια που δημιουργούν οι τακτικές των Τούρκων και η λαϊκή ρήση «ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μου» εκτίναξαν τις προσδοκίες στα ύψη. Την προσοχή μου τράβηξε η αναφορά στα στελέχη εταιριών που είδε ο Κυριάκος στο Τελ Αβίβ, καθώς ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντά τους περιλαμβάνονταν και η γεωργία. Κάποιος θα πει μα έχει το Ισραήλ, μια κατά το ήμισυ άνυδρη χώρα, γεωργία; Μπορεί κάποιος να οργώσει, να σπείρει, να συγκομίσει με το μυαλό στον κίνδυνο και το όπλο «παρά πόδα» όπως ζουν οι άνθρωποι στις ακριτικές του περιοχές; Δύσκολο, κι όμως οι Ισραηλίτες το έκαναν πράξη. Σήμερα τα στοιχεία δείχνουν πως ο αγρότης του Ισραήλ παράγει ανά στρέμμα προϊόντα αξίας 1290 ευρώ. Υπολείπεται βέβαια του Ολλανδού συναδέρφου του που παράγει ανά στρέμμα προϊόντα αξίας 1700 ευρώ, φαντάζει όμως ήρωας μυθικός στα μάτια του Έλληνα αγρότη που από κάθε στρέμμα που εκμεταλλεύεται παράγει προϊόντα αξίας μόλις 190 ευρώ…
Εκτός του τουρισμού και του πρωτογενούς τομέα, η Κρήτη έχει ελάχιστα παραγωγικά θέματα να επιδείξει. Μερικές βιοτεχνίες και μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού βιομηχανίες μπορεί να δείχνουν μια δυναμική, αλλά μέχρι εκεί. Για να είμαστε ειλικρινείς αυτό, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο δεν το λογαριάζουμε σαν μειονέκτημα, μα σαν πλεονέκτημα, λες και χωρίς να ξέρουμε γιατί, μισούμε τις βιομηχανίες. Όπως και να ’χει η λογική δείχνει τον δρόμο και ο δρόμος είναι η συνολική εκμετάλλευση του προϊόντος μας. Ο αστικός μύθος λέει πως το κρητικό ελαιόλαδο θα κυριαρχήσει στις αγορές όταν και το τελευταίο σπίτι στο μικρότερο χωριό του νησιού θα χρησιμοποιεί τυποποιημένο ελαιόλαδο. Η εξήγηση είναι απλή: αφού η παραγωγή είναι μιας δεδομένης, όχι μεγάλης δυναμικής, απαραίτητη προϋπόθεση για αύξηση της αξίας του προϊόντος είναι η ανάδειξη των ιδιαιτέρων, μοναδικών γευστικών, αρωματικών και θρεπτικών χαρακτηριστικών του με στόχο την κατάκτηση του απαιτητικότερου τμήματος της αγοράς. Αυτό γίνεται μόνο με τον πλήρη έλεγχο του κύκλου, από το χωράφι ως το ράφι των καταστημάτων, γίνεται δηλαδή μόνο με την τυποποίηση.
Αυτό φυσικά δεν γίνεται με το ζόρι, αφού καθένας είναι κύριος να χρησιμοποιήσει όπως θέλει το λάδι του. Δικό του είναι, ότι θέλει το κάνει. Από την άλλη, με μόλις ένα στα πέντε κιλά κρητικό ελαιόλαδο να κυκλοφορεί τυποποιημένο ας μην περιμένουμε την κατάσταση να αλλάξει ποτέ. Τον Χριστό τον σταυρώσαμε, θαύματα τέλος. Οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν πριν λίγες ημέρες στο δημαρχείο της πολιτείας μας, από τον Σύνδεσμο Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης, την Περιφέρεια κτλ, γνωρίζουν πολύ καλά το τι πρέπει να γίνει, όπως φαίνεται υστερούν στο πως. Είναι τουλάχιστον λυπηρό ακόμα να μην έχουμε λύσει ούτε καν το πρόβλημα του δάκου…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations