Σα συναισθηματικός λαός ανέκαθεν κοινός σκοπός, φροντίδα και αγωνία ήταν το μέλλον των παιδιών μας, παραφράζοντας τον Καζαντζάκη θα λέγαμε «καθήκον του σωστού γονιού είναι να τον “ξεπεράσουν” τα παιδιά του».
Δυστυχώς η αγωνία αυτή του γονιού συχνά οδηγεί σε λάθος τακτικές, από τις αθώες τύπου, το βοηθάω στα μαθήματα και τελικά του κάνω όλες τις ασκήσεις, έως τις παρεξηγήσιμες, τύπου, δικαιολογώ το παιδί μου που δεν έκανε τις εργασίες του, ακόμα και την «κοπάνα» από το σχολείο. Σε ακραίες περιπτώσεις, ο γονιός όχι μόνο δικαιολογεί το παιδί του, όχι μόνο το ωθεί σε παραβατικές συμπεριφορές, αλλά όταν του γίνει παρατήρηση, ακόμα και από την αστυνομία, του διδάσκει τη λάθος αντίδραση.
Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πολλά από την επίσκεψη Χρυσοχοΐδη στο Μυλοπόταμο, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι εκεί το πρόβλημα δεν είναι πια ούτε πολιτικό, ούτε οικονομικό, είναι πλέον πολιτισμικό και σαν τέτοιο δεν μπορεί να λυθεί, ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Οι δυνάμεις της τάξης αδυνατούν μπροστά σε καταστάσεις που η παρανομία όχι μόνο δεν αποκρύπτεται, μα αποτελεί διαφημιστικό υλικό της του ατόμου …μεγαλοπρέπειας .
Σε μια περιοχή που εδώ και χρόνια επικρατεί αυτή η κατάσταση, η όποια ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων σηματοδοτεί όχι την αλλαγή παραδείγματος, μα την ομολογία αποτυχίας της έως σήμερα αντιμετώπισης. Ουσιαστικά, επιχειρείται η δημιουργία μιας ισορροπίας του τρόμου, όπου η εντονότερη παρουσία αστυνομικών θα λειτουργεί καταπραϋντικά στους θερμόαιμους, χωρίς ουδεμία παιδευτική ή άλλη ευεργετική επίδραση. Για να συμβούν αυτά, πρέπει να πάμε πίσω στα παιδιά, φροντίζοντας, καλλιεργώντας και στηρίζοντας νέες, σωστές κοινωνικές συμπεριφορές.
Σας έχω μιλήσει πολλές φορές για τη θεωρία του «σπασμένου παράθυρου», την εξελικτική επίδραση των καταστροφών στην κοινωνία. Η θεωρία μοιάζει με την εξάπλωση μια φωτιάς, στην αρχή τη σβήνεις με ένα ποτήρι νερό, μετά από λίγο με έναν γουβά και λίγο αργότερα χρειάζεσαι πολλά κυβικά. Έτσι και με τη μικροπαραβατικότητα, τύπου τροχαίων παραβάσεων, στην οποία ευφυώς εστίασε ο κ. Χρυσοχοΐδης, με το παράδειγμα της αντίδρασης των γονιών εάν αστυνομικός «γράψει» το ανήλικο τέκνο του επειδή οδηγούσε το πατρικό αυτοκίνητο χωρίς άδεια (οδηγήσεως, προφανώς από τον πατέρα είχε…).
Καυτηρίασε ο υπουργός το γεγονός ότι όχι μόνο ανήλικοι οδηγούν αυτοκίνητα θέτοντας σε κίνδυνο ζωές, συμπεριλαμβανομένης της δικής τους, αλλά οι γονείς τους αντιδρούν όταν η αστυνομία κάνει τη δουλειά της. Και επειδή τα παιδιά διδάσκονται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια μας, η διδαχή όχι μόνο της παρανομίας αλλά και της διεκδίκησης δικαιώματος σε αυτήν, οδηγεί σε αυτό που ο κ. Χρυσοχοΐδης συμπύκνωσε λέγοντας «Η μικροπαραβατικότητα εάν δεν ελεγχθεί οδηγεί σε επικίνδυνες συμπεριφορές». Εν κατακλείδι: Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να πάμε πίσω στα παιδιά, αλλά χωρίς τη βοήθεια των γονιών, ελάχιστα γίνονται.
