Υπήρχε μια εποχή κατά την οποία μερικοί από τους πλέον φωτισμένους πολιτικούς της χώρας προέρχονταν από την προοδευτική αριστερά, το τότε ΚΚΕ Εσωτερικού.
Άνθρωποι με βαθιά καλλιέργεια, ουμανιστές που πήγαιναν το «μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» του Χαρίλαου πέρα από τις απόλυτες δομές της Σοβιετίας. Η επίδραση τους ήταν τέτοια που το ευφυολόγημα του Λεωνίδα Κύρκου «αν όσοι μας συμπαθούν μας ψήφιζαν κιόλας θα ήμασταν κυβέρνηση» να μην ακούγεται σαν κομπασμός, μα με βάσεις στην πραγματικότητα.
«Απόφοιτος» εκείνης της πολιτικής σχολής ο Ανδρέας Ξανθός, ένας από τους ελάχιστους κυβερνητικούς του ΣΥΡΙΖΑ που μένοντας μακριά από τις αγαπημένες διαιρετικές πρακτικές των συντρόφων του, προσπάθησε να κάνει ότι μπορεί. Αν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω από αυτά που έκανε, όπως είναι η κοινή πρακτική των υπουργών για την εκλογική τους περιφέρεια; Ίσως. Ίσως η Ρεθεμνιώτικη αξιοπρέπεια «μη μου πούνε πως το κάνω με ιδιοτέλεια» εδώ να λειτούργησε αρνητικά. Το βέβαιο είναι ότι το νοσοκομείο μας προβλήματα είχε και πριν, προβλήματα έχει και τώρα, δυστυχώς, προβλήματα θα έχει και αύριο.
Τα προβλήματα του νοσοκομείου της πολιτείας μας πάνε πολύ πίσω και έχουν πολλούς υπεύθυνους, χωρίς να εξαιρούμαστε και εμείς, οι χρήστες του. Τα περιστατικά βιαιοπραγιών έως και ξυλοδαρμών σε βάρος νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, οι δικαστικές περιπέτειες, ακόμα και οι απίστευτες τιμές των ενοικίων πιστεύει κανείς ότι δεν επιδρούν αρνητικά στην επιλογή κάποιου επιστήμονα να έρθει στον τόπο μας; Στο νοσοκομείο μπαινοβγαίνω από παιδί όπως όλοι οι Ρεθεμνιώτες, μετά λόγου γνώσης λοιπόν γράφω ότι το νοσοκομείο «στέκεται» στη θέση του χάρη στην αυτοθυσία του προσωπικού του, που αν και λίγοι και κακοπληρωμένοι, προσπαθούν να ανταποκριθούν στην υψηλή και όχι σπάνια σκληρή και δύσκολη αποστολή τους.
Δυστυχώς, η μεγάλη αυτή προσφορά συχνά υπονομεύεται από τη δράση των συνδικαλιστών τους, που επιδιώκοντας λες δόξα άλλη, πέραν του όρκου του Ιπποκράτη, παίρνουν δημόσια και μάλιστα σκληρή θέση σε θέματα που αυτόν τον συνδικαλιστικό φορέα, ουδόλως θα έπρεπε να απασχολούν. Μπορεί να ευθύνονται λίγοι, αυτοί οι λίγοι όμως αρκούν για να δώσουν λανθασμένες εντυπώσεις μικροκομματικής εκμετάλλευσης ενός κλάδου σεβαστού, που στέκει και υπηρετεί την κοινωνία υπεράνω κομμάτων…
Το βασικό πρόβλημα πρέπει να λυθεί βασικά σε κεντρικό και έπειτα σε τοπικό επίπεδο. Πρώτα, το υπουργείο πρέπει επιτέλους να μας ξεκαθαρίσει αν το νησί χρειάζεται τέταρτο μεγάλο νοσοκομείο. Για να το απαντήσει αυτό πρέπει να υπολογίσει όχι τις σημερινές, αλλά τις ανάγκες σε ορίζοντας δεκαετία – εικοσαετίας. Έπειτα, σε τοπικό επίπεδο πρέπει να δούμε το που θα γίνει αυτό, αν και έχει ήδη κάτι ακουστεί για του Γάλλου. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα και ώσπου να το λύσουμε θα συνεχίσουμε μπαλώνοντας την κατάσταση, μακάρι να είναι Ρεθεμνιώτης όχι ο υπουργός, μα ο πρωθυπουργός.