Εάν χρειαζόμαστε μια απόδειξη για τη λανθασμένη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας ή την κακή τους χρήση από την κοινωνία αν προτιμάτε, αυτή βρίσκεται στον λόγο απόφοιτοι προς φοιτητές, στο πόσοι από τους φοιτητές παίρνουν κάθε χρόνο πτυχίο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση στην Ευρώπη στον αντίστοιχο δείκτη, καθώς το 2017 ο δείκτης στην Ελλάδα ήταν 9,41%, ενώ ο μέσος όρος της Ευρώπης των «28» ήταν 24,15%. Δηλαδή ο μέσος όρος σπουδών στην Ευρώπη είναι τα τέσσερα χρόνια, ενώ στην Ελλάδα υπερβαίνει τη δεκαετία.
Η βασική διαφοροποίηση της Ελληνικής κοινωνίας από των υπολοίπων ευρωπαϊκών δεν είναι άλλη από το μεγάλο ποσοστό μαθητών που τελειώνοντας το Λύκειο συνεχίζει στο Πανεπιστήμιο. Οχτώ στα δέκα παιδιά ελληνόπουλα επιδιώκουν την απόκτηση πανεπιστημιακού τίτλου, να αναδειχτούν σε επιστήμονες, ποσοστό διπλάσιο από τα διεθνή δεδομένα, όπου μόνο τέσσερα στα δέκα συνεχίζουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και τα υπόλοιπα συνεχίζουν στις διάφορες Επαγγελματικές και Τεχνικές σχολές. Σχηματικά, στην Ελλάδα θέλουμε να φτιάξουμε ένα στρατό με πολλούς αξιωματικούς και ελάχιστους φαντάρους. Το αθάνατο ελληνικό κράτος βλέποντας την ανισσόροπη κατάσταση, αντί να πάρει μέτρα εξισορρόπησης της με αναβάθμιση των Επαγγελματικών και Τεχνικών εκπαιδευτικών δομών δημιουργούσε και νέες πανεπιστημιακές σχολές (τύπου Διαστημικής Τεχνολογίας στα Ψαχνά Ευβοίας) για να… καλύψει τη ζήτηση. Η επί δεκαετίες συνεχιζόμενη πρακτική αυτή αποθεώθηκε από τον «μερακλή» Γαβρόγλου που βρήκε τη λύση… πολλαπλασιάζοντας τις. Φοιτητικός τουρισμός στην υγεία των κορόιδων που περιμένουν να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα!
Αυτή και μόνο αυτή είναι η πραγματικότητα ότι κι αν λένε οι πονηροί και έχοντες συμφέρον συμπολίτες. Αυτά μας οδήγησαν στην είσοδο στα πανεπιστήμια με βαθμούς κάτω από τη βάση, με τέσσερα στα δέκα τμήματα να δέχονται εισακτέους που στις εξετάσεις έγραψαν κάτω από τη βάση. Η κατάντια μας έφτασε να διαθέτουμε 459 πανεπιστημιακά τμήματα, 184 εκ των οποίων υποδέχονται πρωτοετείς που δεν έπρεπε να τελειώσουν το Λύκειο. Προς τιμήν τους οι καθηγητές αρνούνται να μειώσουν το επίπεδο των σχολών σε αυτό των φοιτητών τους, γι αυτό και ο μέσος όρος των δέκα (και βάλε) ετών σπουδών.
Αυτό βέβαια έχει δημιουργήσει έναν νέο εκπαιδευτικό κλάδο, τα Πανεπιστημιακά Φροντιστήρια στον οποίο απασχολούνται, μην βρίσκοντας κάτι άλλο να κάνουν, πολλοί πτυχιούχοι. Οι νέοι και απαίδευτοι φοιτητές αδυνατώντας να παρακολουθήσουν τα μαθήματα τους καταφεύγουν στον μοναδικό τρόπο μάθησης που γνωρίζουν: το φροντιστήριο. Προσπαθούν με αυτό τον τρόπο, όπως ακριβώς κάνουν από μικρά παιδιά, να τα κουτσοκαταφέρουν, έστω και χωρίς τους ψηλούς βαθμούς του σχολείου. Βλέπετε, τώρα δεν γίνεται οι γονείς να «πιάνουν» τους καθηγητές για καλύτερους βαθμούς, αν και διόλου απίθανο να το δούμε και αυτό. Μοναδική λύση η αυτενέργεια, να μάθουν τα παιδιά από μικρά να «δουλεύουν» μόνα τους.
Συνεχίζεται αύριο.
