1 Νοεμβρίου, 2011 | 10:06

Η μεγάλη ώρα πλησιάζει. Το μωρό ετοιμάζεται «να εγκαταλείψει» με τη διαδικασία του τοκετού τη μήτρα της μητέρας του. Από αυτήν τη στιγμή και μετά θα αλλάξουν άρδην οι όροι της ζωής του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσε μέσα στο νερό. Τώρα οφείλει να προσαρμοστεί σε μια ζωή στον αέρα.

Ως έμβρυο, το σώμα της μητέρας φροντίζει για το οξυγόνο και την τροφή του. Μεριμνεί παράλληλα για τη σωστή λειτουργία της πέψης καθώς και την εξουδετέρωση των μικροοργανισμών. Τη στιγμή όμως που ο ομφάλιος λώρος κόβεται, το νεογέννητο πρέπει να αποδείξει ότι τα όργανά του ‒που δεν έχουν δοκιμαστεί στην πράξη‒ μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα.

Οι πνεύμονες εκπτύσσονται

Η καρδιά του εμβρύου αρχίζει να χτυπά έξι εβδομάδες μετά τη σύλληψή του. Στη συνέχεια διατηρεί σε λειτουργία την κυκλοφορία του αίματος όσο το έμβρυο αναπτύσσεται. Οι πνεύμονες όμως είναι γεμάτοι νερό, ενώ ταυτόχρονα μέσα στη μήτρα απουσιάζει ο αέρας. Επομένως, το έμβρυο δεν μπορεί να εισπνεύσει και να οξυγονώσει το αίμα του μέσω των πνευμόνων.

Ο πλακούντας λειτουργεί δίκην πνεύμονα μεταφέροντας οξυγόνο μεταξύ του αίματος της μητέρας και του εμβρύου. Εν ολίγοις, η εμβρυϊκή κυκλοφορία δεν ακολουθεί τη φυσιολογική διαδρομή του αίματος του ενήλικα, από την καρδιά στους πνεύμονες και μετά ξανά στην καρδιά προκειμένου να κατευθυνθεί στη συνέχεια στο υπόλοιπο σώμα. Οι πνεύμονες παρακάμπτονται από την κυκλοφορία, αφενός μέσω του ομφάλιου λώρου και αφετέρου μέσω δύο «συνδετικών οδών» στα τοιχώματα της καρδιάς του εμβρύου. Ωστόσο, αμέσως μετά τη γέννηση το αίμα αρχίζει να ρέει δίπλα και όχι εν μέσω των συνδετικών αυτών οδών, που μετά την παρέλευση λίγων ημερών κλείνουν.

(scienceillustrated)