Γράφει ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης.
Το 1948 ένας Βρετανός συγγραφέας που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο του δημοσίευσε ένα δυστοπικό μυθιστόρημα στο οποίο ο κόσμος είχε ενωθεί σε τρεις μεγάλες οντότητες οι οποίες «πολεμούσαν» μεταξύ τους. Το πολεμούσαν είναι σε εισαγωγικά γιατί το ολοκληρωτικό καθεστώς έλεγχε τα πάντα, τα πάντα κυριολεκτικά, ακόμα και το παρελθόν, με απώτερο σκοπό τον έλεγχο ακόμα και της σκέψης. Κεντρικός πυρήνας του έργου ο αφορισμός «Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον.
Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν». Διαστρεβλώνοντας κάθε έννοια το Υπουργείο που έλεγχε την τάξη με βασανιστήρια και δολοφονίες ονομάζονταν «Αγάπης», αυτό που έλεγχε την κατεστραμμένη από τους πολέμους και τον τρόμο οικονομία ονομάζονταν «Αφθονίας», ενώ το Υπουργείο που με την ολοκληρωτική του προπαγάνδα έλεγχε παρελθόν, παρόν, μέλλον και σκέψη, ονομάζονταν Υπουργείο… «Αληθείας».
Το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα είναι περισσότερο απαραίτητο στους οικονομικά αδύνατους απ ότι στους οικονομικά ισχυρούς, αυτό πιστεύω είναι απολύτως κατανοητό. Όσοι έχουν τη δυνατότητα μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους όποιο επίπεδο εκπαίδευσης επιλέξουν, έχουν τη δυνατότητα επιλογής. Το πρόβλημα υπάρχει στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, οι οικογένειες αυτές στηρίζονται στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα σχεδόν αποκλειστικά. Σε αυτά λοιπόν τα παιδιά, σε αυτές τις οικογένειες οφείλουμε να ξεπεράσουμε αληθινά συμφέροντα και ψευδής αντιλήψεις δημιουργώντας ένα πραγματικό και όχι εικονικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Κι αν το εικονικό ακούγεται κάπως, σκεφτείτε, πως θα ονομάζαμε το εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο τα παιδιά τελειώνουν το δημοτικό και δυσκολεύονται στην ανάγνωση, το λύκειο και δυσκολεύονται στην κατανόηση του κειμένου που διαβάζουν. Που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο με βαθμούς κάτω από τη βάση και φυσικά, τελειώνοντας το δυσκολεύονται να βρουν δουλειά.
Τα παραπάνω φυσικά προϋποθέτουν την υιοθέτηση ενός συστήματος, προϊόν σοβαρής μελέτης το οποίο δεν θα αλλάζει κάθε φορά που στην υπουργική καρέκλα κάθονται διαφορετικά μαλακά μόρια. Η πολιτική μας ιστορία όμως δείχνει ότι ακόμα κι όταν τα κόμματα συμφωνούν με μεγάλη πλειοψηφία, όπως στο νόμο Διαμαντοπούλου, οι αλλαγές είναι δύσκολο να επιβληθούν. Κι όμως χρειάζονται, είναι απαραίτητες, αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνουν.
Όπως η εμπειρία λοιπόν δείχνει για να προχωρήσει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση πρέπει να την υιοθετήσουν όλοι, στην περίπτωση μας τα κόμματα και οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, αφού αυτοί είναι που θα κληθούν να υλοποιήσουν τις αποφάσεις. Η Εκπαίδευση των Ελλήνων, η Παιδεία μας δεν μπορεί να είναι ένα ακόμα πεδίο ατέρμονων κομματικών αντιπαραθέσεων ή μονότονων οικονομικών διεκδικήσεων, πρέπει να επιτελέσει τον σκοπό της στην πρόοδο της κοινωνίας μας. Η ψήφιση του νομοσχεδίου για την Ψηφιακή Διακυβέρνηση από τέσσερα κόμματα (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ & ΜέΡΑ25) δείχνει ότι μερικές φορές, η λογική επιβάλλεται…