Γράφει ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης.

«Κάποιος θα περίμενε οι εκπαιδευτικοί, αναλαμβάνοντας το ειδικό βάρος του ρόλου τους, εδώ και χρόνια να διαμαρτύρονται για το ουσιαστικό, για το ότι οι μαθητές τους τελειώνουν το Δημοτικό και δυσκολεύονται στην ανάγνωση, το Λύκειο και δυσκολεύονται στην κατανόηση, το Πανεπιστήμιο και δυσκολεύονται να βρουν δουλειά» (Κ.Ε. κατ΄ επανάληψη). Ίσως η παραπάνω πρόταση να είναι η πλέον «αγαπημένη» της στήλης, την επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία για τον απλό λόγο πως είναι η σκληρή μα χρήσιμη αλήθεια. Την πραγματικότητα της ψευδούς εκπαιδευτικής διαδικασίας, ψευδούς αφού δεν παράγει το έργο που υποτίθεται υπηρετεί, κατέγραψε το περασμένο Σάββατο στη Ναυτεμπορική ο Μαθηματικός – Ερευνητής κ. Στρατής Στρατηγάκης.

Ο κ. Στρατηγάκης θίγει την «εκβιομηχανοποίηση» της «αριστείας» ή διαφορετικά, της διαδικασίας γκρίνιας των γονιών στους δασκάλους, βελτίωση της βαθμολογίας για να τους ξεφορτωθούν και εκφυλισμού των «αποδείξεων», των διαφόρων τεστ και των τελικών εξετάσεων. Ειδικά με την κατάσταση των τελευταίων ετών που μειώθηκαν σε ελάχιστα τα γραπτώς εξεταζόμενα μαθήματα, τα παιδιά, μα κυρίως οι οικογένειες τους απολάμβαναν «άριστων» βαθμολογιών οι οποίες φευ, ουδόλως ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Όπως εξηγεί ο κ. Στρατηγάκης, σύμφωνα με τα αριστεία που κάθε χρόνο δίδονται ένας στους τέσσερις μαθητές είναι άριστος, κάτι που αν ήταν αληθές θα μας έδινε 17.000 υποψήφιους να αριστεύουν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Αντ’ αυτών, την φετινή χρονιά είχαμε μόνο 2.088 μαθητές με βαθμολογία άνω των 18.000 μορίων, απόδοση χαμηλή που συνήθως αποδίδεται στο άγχος των εξετάσεων, στην ατυχία, στην κακιά την ώρα. Ταυτόχρονα, ο μαθητής διατηρεί τη λάμψη της αριστείας με την οικογενειακή άφεση «το παιδί είναι άριστο… αλλά είχε μια ατυχία στις πανελλήνιες». Χωρίς κανένας να διαφωνεί ότι όντως μπορεί να συνέτρεξαν και αυτοί οι παράγοντες, η διαφορά ανάμεσα στους άριστους του Γυμνασίου και του Λυκείου και αυτών των πανελληνίων είναι τεράστια και παγίως επαναλαμβανόμενη.

Συνηθίζω να εφιστώ την προσοχή σε όσους για πρώτη φορά έρχονται στο οικογενειακό εκπαιδευτήριο ότι η εκπαίδευση είναι μια άυλη υπηρεσία το αποτέλεσμα της οποίας δεν φαίνεται παρά όταν αυτή έχει τελειώσει, τότε δηλαδή που είναι αργά. Το ίδιο ακριβώς εξηγεί και ο κ. Στρατηγάκης στο άρθρο του «Αποκοιμίζοντας τα παιδιά μας». Όπως γράφει η αποτυχία στην πρώτη ουσιαστική εξέταση των μαθητών «Συνήθως δεν είναι ατυχία. Πρόκειται, σε πολλές περιπτώσεις, για μέτριους μαθητές, που οι υψηλές βαθμολογίες από το Δημοτικό, τα βραβεία στο Γυμνάσιο, τους έκαναν να πιστέψουν ότι είναι άριστοι. Το πίστεψαν και αυτοί και οι γονείς τους και δεν σήκωναν κουβέντα. Όποιος δεν συμφωνούσε έκανε λάθος και αδικούσε το παιδί» Με τα χρόνια, το παιδί μαθαίνει να ζει με το «παραμύθι του αριστούχου». Και καταλήγει: «Είναι λάθος να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τα ψέματα. Πόσο μάλλον όταν η ψευδής εικόνα καλλιεργείται από το ίδιο το σχολείο».  

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook